ΕΚΤΟΣ του ολυµπιακού νυµφώνος η κωπηλασία στην αρχαία Ελλάδα, αλλά στους σύγχρονους Αγώνες έχει πρωταγωνιστική θέση στο ολυµπιακό πρόγραµµα. Είναι ευτύχηµα για τη χώρα µας και µάλιστα σε καιρούς χαλεπούς, που µας δίνει τόση χαρά και ικανοποίηση, µακριά από τους οπαδικούς αλαλαγµούς αλλά µε τη βαθιά εκτίµηση των αληθινών φιλάθλων ενώ οι µονίµως στραβά αρµενίζοντες το χαρακτηρίζουν «µικρό» άθληµα. Η απάντηση δίνεται κατά τα τελευταία χρόνια µέσα στον υγρό στίβο, µε τα φώτα της δηµοσιότητας να στρέφονται όταν αναδεικνύονται άθλοι παγκόσµιου επιπέδου. Αλλά και πάλι η δηµοσιότητα υστερεί πολύ σε συσχέτιση µε το ποιοτικό µέγεθος των επιτυχιών.
***
Η ΙΣΤΟΡΙΑ όταν την προσεγγίσεις µε γνώση και ανοιχτή καρδιά δεν είναι ούτε αρχαιοπληξία ούτε παρελθοντολογία αλλά πράξη ζώσα κόντρα στη ροή του χρόνου. Οι πρόσφατες λαµπρές διακρίσεις της «Ερετικής τέχνης» (κατά τον Πλάτωνα) είναι νοµοτελειακή εξέλιξη και όχι αποκορύφωµα, γιατί οι ορίζοντες είναι µεγάλοι. Ούτε αυτοί οι νέοι τίτλοι τιµής, όπως η ανακήρυξη από την Παγκόσµια Κωπηλατική Οµοσπονδία της δυάδας Αλεξάνδρας Τσιάβου και Χριστίνας Γιαζιτζίδου ως του κορυφαίου πληρώµατος του 2011, µε αυτό το εκπληκτικό σε δυναµισµό κράµα (χηµεία κατά την πολυφορεµένη λέξη) και η ανάδειξη του δηµιουργού µιας νέας ελληνικής κωπηλασίας του κ. Τζιοβάνι Ποστιλιόνε ως του κορυφαίου του 2011 τεχνικού-προπονητή είναι φυτευτοί ή συµπτωµατικοί. Προϊόν µεγάλης προσπάθειας για όλο το σύνολο της εθνικής οµάδας, µακριά από την πρόχειρη κατανάλωση. Ιδιαίτερα πρέπει να σταθούµε στον κ. Ποστιλιόνε, άγνωστο στο µεγάλο κοινό αλλά που επιβεβαιώνει µε τον πιο πειστικό τρόπο την προπονητική αυθεντία σε όλες τις όψεις. Είναι επίσης πολύ σηµαντικό ότι το ανθρώπινο υλικό το οποίο διαπλάθει και διαµορφώνει σωµατικά και ψυχικά είναι αποκλειστικά ελληνικό. Αλλωστε ο τίτλος του κορυφαίου είχε για τον κ. Ποστιλιόνε προηγούµενο πριν από µερικά χρόνια.
***
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ επιτυχία της κωπηλασίας κατά τα τελευταία χρόνια έχει µεγάλη σηµασία και αξία για περισσότερους από έναν λόγους. ∆εν είναι η διάκριση ενός αστέρα. Εχει πολυπροσωπία και πολυδυναµία. (Το πρώτιστο.) Η πυξίδα στρέφεται σταθερά προς το «Λονδίνο 2012». Είναι σκοπός σπουδαίος αλλά όχι αυτοσκοπός. Το αυστηρό κριτήριο είναι το αριθµητικό µέγεθος των πρωταγωνιστών. ∆εν είναι παρελθοντολογία να κάνουµε ένα µεγάλο άλµα στον χρόνο για να θυµηθούµε ότι στην αρχαία Ελλάδα ο ερέτης (αργότερα κωπηλάτης) ήταν συνυφασµένος µε τη θωράκιση της ελευθερίας. Γι’ αυτό οι κωπηλάτες ήσαν ελεύθεροι πολίτες και όχι από καταναγκασµό όπως συνέβη όταν χάθηκαν οι τριήρεις για να περάσουµε στο ασφυκτικό καθεστώς της γαλέρας. Και δεν είναι µικρό το ότι στους αγώνες κωπηλασίας, στον Σαρωνικό, από το Σούνιο στον Πειραιά, τα πληρώµατα που εκπροσωπούσαν τους αυτοδύναµους δήµους της Αττικής αποτελούνταν από εφήβους – το µέλλον δηλαδή – και µάλιστα µε τη χρήση ιερών σκαφών.
***
ΠΛΕΙΣΤΟΙ όσοι αρχαίοι συγγραφείς από τον Οµηρο και τον Ησίοδο ως και τους µεγάλους τραγικούς και τον Αριστοφάνη χρησιµοποιούν την «κώπη» ως λέξη µε εντυπωσιακή ευρύτητα εννοιών. Η κακοκαιρία στον Φαληρικό όρµο εµπόδισε την τέλεση της κωπηλασίας στους πρώτους Ολυµπιακούς Αγώνες του 1896, µε άρτια προετοιµασία από τον πρωτοπόρο πρόεδρο του Οµίλου Ερετών (έτος ίδρυσης το 1885) Παύλο ∆αµαλά. Η κωπηλασία στη συνέχεια κέρδισε την εκτίµηση όχι µόνο στο κέντρο και στη Θεσσαλονίκη αλλά και στις περιφερειακές αθλητικές και πολιτισµικές εστίες (π.χ. στα Γιάννενα, τον Βόλο κ.α.). Σε µια «αδροµερή» περιδιάβαση όπως η σηµερινή είναι σωστό να επισηµανθεί ο θετικός αναπτυξιακός ρόλος του ολυµπιακού κωπηλατηρίου στον Σχινιά. Ακροτελεύτια να τονισθεί ότι στο πλαίσιο της έννοιας της εθνικής οµάδας η κωπηλασία και εξέχουσα – στην πράξη – θέση κατέχει αλλά και είναι αυτονόητη η ευθύνη παντός αρµοδίου και παντός δυναµένου – και εδώ ο πυρήνας της ευθύνης στην πολιτεία πέφτει – για την ανεπιφύλακτη στήριξη του αθλήµατος και της διεθνούς αντιπροσώπευσης.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
