Η Ελλάδα υπέστη ό,τι υπέστη τα τελευταία δυό χρόνια από την δογματικά νεοφιλελεύθερη και εντέλει ανόητη ελίτ των Βρυξελλών, αλλά η Ευρώπη δεν κατάφερε στο τέλος να κρύψει ότι η κρίση είναι συστημική και απειλεί ευθέως τους πάντες και όχι μόνο το άτακτο παιδί της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Ανεξαρτήτως, λοιπόν, της ελληνικής ιδιομορφίας και της βαρύτατης αμέλειας των τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων, είναι πλέον φανερό ότι οι ευρωπαϊκές αρχές όλο το προηγούμενο διάστημα υπερδιόγκωσαν το δικό μας πρόβλημα για να κρύψουν το δικό τους, που είναι απείρως μεγαλύτερο και απαιτεί πολύ πιο δυναμικές λύσεις.
Τις τελευταίες μέρες το κρυμμένο συστημικό πρόβλημα αποκαλύφθηκε πλήρως, φανερώνοντας κινδύνους ακόμη και για τη ως χθες άτρωτη Γερμανία. Με την ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα προσηλωμένη στο νομισματικό στόχο, τα εργαλεία νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής δεσμευμένα δεν μπορούσε παρά να φανερωθεί το έλλειμμα της μονοδιάστατης ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής.
Τώρα, ακόμη και οι Γερμανοί, αντιλαμβάνονται ότι οι Έλληνες που τόσο πιέσθηκαν και τόσο λοιδωρήθηκαν δεν αποτελούσαν παρά μικρό μόνο μέρος του ευρύτερου συστημικού προβλήματος.
Μετά και το ναυάγιο της γερμανικής έκδοσης δεκαετών ομολόγων κατέστη φανερό ότι η Ευρώπη πλήττεται από την ίδια καχυποψία που εκείνοι έδειξαν προς την Ελλάδα.
Και είναι αυτή που διώχνει τα κεφάλαια από την Ευρώπη και τα στέλνει στην δημοσιονομικά ασθενέστερη Αμερική, το πρόβλημα της οποίας επίσης θα αποκαλυφθεί συντόμως και θα πιστοποιήσει τα παγκόσμια χαρακτηριστικά της συστημικής κρίσης.
Το αδιέξοδο του διεθνούς οικονομικού συστήματος είναι πλέον φανερό δια γυμνού οφθαλμού.
Στην Ευρώπη και στην Αμερική έφθασε η ώρα να δουν κατάματα το πρόβλημα και να δράσουν αποφασιστικά κόντρα στα αποτυχημένα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού και του νομισματικού στόχου.
Η Ευρώπη θέλει παρεμβατική κεντρική τράπεζα, αναπτυξιακά εργαλεία, περισσότερη οικονομική και πολιτική ενοποίηση και ο κόσμος μια νέα ρύθμιση, μια νέα σχέση, ένα καινούργιο κανόνα, που θα εξισορροπεί την ανισορροπία μεταξύ τιμών, μισθών και αξιών.
Και είναι απαραίτητο να προωθηθούν το ταχύτερο. Ειδικά στην Ευρώπη, η επέμβαση και η «μεγάλη λύση» της ενοποίησης και της απελευθέρωσης από τα δεσμευτικά του Μάαστριχτ δεν μπορούν να βραδύνουν.
Αντί λοιπόν ηγέτες και κομισάριοι να συμπεριφέρονται ως άλλοι ιεροεξεταστές απέναντι στην Ελλάδα και να απαιτούν από τον έναν υποταγή, από τον άλλο υπογραφή, δεν έχουν παρά να δράσουν αποφασιστικά και να δώσουν την λύση που πραγματικά πρέπει στο μέγα υπερεθνικό πρόβλημα.
Ας μην έχουν αυταπάτες. Αλλιώς θα σαρωθούν από το κακό που θα βρει τη Γηραιά Ήπειρο και από τους λαούς που θα ξεσηκωθούν.
