Η αυριανή μέρα, παρά την γκρίζα εποχή που περνάμε, θα είναι ημέρα γιορτής για αρκετές χιλιάδες ελλήνων. Όλων αυτών που μετέχουν- πάνω από 18.000 μαζί με τους 8.500 δρομείς από το εξωτερικό- ή παρακολουθούν τον Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
Μη φανταστείτε επαγγελματίες αθλητές- θα είναι η μειοψηφία. Οι περισσότεροι θα είναι αθλητές της διπλανής πόρτας, άνθρωποι κάθε ηλικίας που το έβαλαν σκοπό να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους.
Τι μύγα τούς τσίμπησε ίσως να αναρωτιέστε. Και γιατί θα πρέπει να υποστούμε την ταλαιπωρία των κλειστών δρόμων επειδή κάποιοι τρελοί αποφάσισαν να τρέξουν 42 χιλιόμετρα- 42.195 μέτρα για την ακρίβεια- τιμώντας υποτίθεται έναν δρομέα 2.501 χρόνια πριν;
Ομολογώ ότι τέτοιες ή παρόμοιες σκέψεις έχω κάνει και εγώ. Ως ότου κάποια στιγμή αποφάσισα να πάρω μέρος και να δοκιμάσω τις αντοχές μου. Είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς γιατί μπορεί κάποιος να μπει σε μια τέτοια περιπέτεια. Ο καθένας βέβαια έχει τους δικούς του λόγους.
Στον πρώτο μου μαραθώνιο στη Μεσσήνη, δυόμισι χρόνια πριν, λίγο μετά το τριακοστό χιλιόμετρο, εκεί που μισείς τον εαυτό σου και ορκίζεσαι να μην ξανατρέξεις ποτέ στη ζωή σου, βρέθηκα πίσω από έναν αθλητή με φανερό κινητικό πρόβλημα. Έσερνε το ένα του πόδι και είχε περιορισμένη χρήση του ενός χεριού του.
Στην αρχή ένιωσα σοκ. Σιγά σιγά όμως καθώς αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε μερικές κουβέντες- με τις λίγες αναπνοές που μου απέμεναν- ένιωσα ότι ήμουν ο πιο προνομιούχος άνθρωπος στον κόσμο που μπορούσα έστω και λίγο να συμμεριστώ τη δύναμη του. Έτρεξα τα υπόλοιπα χιλιόμετρα με έναν κόμπο στο λαιμό. Περιττό να προσθέσω ότι τερμάτισε πριν από μένα και είπε στη γυναίκα μου που με περίμενε ότι του έδινα κουράγιο στη διαδρομή. Αν ήξερε…
Από τότε γνώρισα πολύ κόσμο από την κοινότητα των δρομέων. Είναι καλύτεροι άνθρωποι ή τουλάχιστον πιο ευτυχισμένοι; Δύσκολο να το πεις. Και πάλι η εμπειρία του τρεξίματος είναι διαφορετική για τον καθένα. Έχει όμως και κάποια κοινά χαρακτηριστικά.
Το ίδιο το τρέξιμο μοιάζει και ενδεχομένως είναι μια κατ’ εξοχήν εγωιστική διαδικασία, μια μορφή ύβρεως- σαν να προσπαθείς να σταματήσεις το χρόνο, να μείνεις για πάντα νέος και υγιής. Πολύ σύντομα σε ταπεινώνει γιατί βέβαια ούτε τον χρόνο σταματάς, ούτε μπορείς ποτέ να ξεπεράσεις τα όρια σου. Ακόμα και όταν μοιάζει ότι μπορείς, το κάνεις με τόση προσπάθεια που μέσα σου ξέρεις τι σημαίνει. «Τρέχεις με το μυαλό όχι με το σώμα» είναι μια πολύ συνηθισμένη έκφραση μεταξύ των δρομέων. Και αληθινή.
{{{ moto }}}
Την ίδια στιγμή το τρέξιμο, ιδίως οι μεγάλες αποστάσεις στο βουνό, σου δίνουν μια φοβερή αίσθηση ελευθερίας. Αλλάζει η σχέση σου με τη φύση, με τον χρόνο ακόμα και με τον καιρό. Την πρώτη φορά που ανεβήκαμε με φίλους της Φλόγας* τρέχοντας στην Πάρνηθα, από το τελεφερίκ ως το καταφύγιο και πίσω μέσα σε τρεις ώρες, ένιωσα ότι είχα κάνει δικό μου το βουνό.
Δεν είναι μόνο το τρέξιμο βέβαια που σου προσφέρει αυτές τις εμπειρίες. Το ποδήλατο, η ορειβασία, το περπάτημα, ό,τι τελικά κάνεις με πάθος και αγάπη σου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου, να επικοινωνήσεις με διαφορετικό τρόπο με τους άλλους, να ζήσεις τελικά μια πιο πλούσια ζωή. Γίνεσαι πιο ευτυχισμένος; Νομίζω ναι. Στο χέρι σου είναι να γίνεις και καλύτερος άνθρωπος!
