Δεν θα ασχοληθώ ξανά µε το παραλήρηµα του αθλητικού Τύπου (οπαδικού και µη) που συνέχισε το βιολί του συνδέοντας την ήττα (1-0) του Ολυµπιακού από την Ντόρτµουντ µε κλέφτες Γερµανούς, Μέρκελ, δάνεια, κουρέµατα κτλ. Ούτε φυσικά µε τα οπαδικά πανό για ∆’ Ράιχ και τις εικονογραφήσεις µε σβάστικες, µαϊµούδες κτλ. Εν προκειµένω, αυτό που θέλω να υπογραµµίσω είναι η ελαφρότητα µε την οποία εσχάτως παίζεται η κασέτα περί… εθνικού-πατριωτικού ποδοσφαιρικού αγώνα ενάντια στους δυνάστεςδανειστές της χώρας, διάσταση που δίνεται σε κάθε µατς των ελληνικών οµάδων (είτε χάνουν είτε κερδίζουν) στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Ρωτήθηκε, λοιπόν, µεταξύ άλλων, ο Αβραάµ Παπαδόπουλος για το αν επηρέασαν την οµάδα του Ολυµπιακού οι πολιτικές εξελίξεις που είχαν προηγηθεί στην Ελλάδα (µε επίκεντρο το γνωστό θέµα του δηµοψηφίσµατος που ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός) και ο διεθνής στόπερ απάντησε: «Περνάµε δύσκολα ως χώρα και έπρεπε να παίξουµε και για την Ελ λάδα, για να δώσουµε έστω και λίγη χαρά στον κόσµο – όχι µόνο στους φιλάθλους µας, αλλά και σε όλους τους Ελληνες. Είµαστε υποχρεωµένοι να παίξουµε και για αυτό». Μάλιστα! Για όσους τυχόν αµφισβητούν την ανωτέρω ρήση, σπεύδω να τεκµηριώσω την… ελληνοπρέπειά της:

Εν πρώτοις, µε την οµάδα του Πειραιά δεν αγωνίστηκε µόνο ένας Ελληνας (ο Αβραάµ), αλλά και ένας… Γερµανός που πρόσφατα απέκτησε και την ελληνική υπηκοότητα. Ο λόγος για τον Χολέµπας (ήδη µερίδα του Τύπου τον γράφει Χολέβα ), ο οποίος, µην έχετε καµία αµφιβολία, έχει αποτάξει τον καπιταλιστικό γερµανικό Σατανά και µάχεται πλέον υπέρ βωµών και εστιών της (χρεοκοπηµένης) δεύτερης πατρίδας του!

Υπάρχουν µετά οι Ισπανοί ( Ορµπάιθ, Μαρκάνο – προσθέστε και τον κόουτς Βαλβέρδε ) που κυριολεκτικά συµπάσχουν µε τους Ελληνες, καθώς και η χώρα της Ιβηρικής βρίσκεται στη δίνη της χρεοκοπίας, αφήστε που έχει και τον µεγαλύτερο δείκτη-ρεκόρ ανεργίας στην ευρωζώνη (22,6% έναντι 17,6% της Ελλάδας)!..

Στο πλευρό µας, ασφαλώς, και ο Αργεντινός Ιµπαγάσα µε τον Ούγγρο Μέγερι, οι χώρες των οποίων έχουν νιώσει στο πετσί τους τα νύχια του επάρατου ∆ΝΤ! Γείτονες και οµόθρησκοι γαρ (και δη χριστιανοί ορθόδοξοι) και οι… Σέρβοι είστε αδέρφια µας Φέισα και Πάντελιτς, δεν µπορεί παρά να είναι µαζί µας! Μολονότι αλλόθρησκοι (µουσουλµάνοι), οι Αλγερινοί Τζιµπούρ και Αµπντούν ως ώριµα τέκνα της Αραβικής Ανοιξης στο πλευρό των χειµαζόµενων Ελλήνων πρέπει να λογαριάζονται και αυτοί!

Σάµπως ο Κορσικανός Μοντέστο, ως καταπιεζόµενος από τον γαλλικό ιµπεριαλισµό, για την Ελλάδα δεν θα πρέπει να αγωνίζεται; Ασυζητητί, οι άλλοι δύο Ευρωπαίοι της βασικής 11άδας του Θρύλου, ο Σουηδός Μέλµπεργκ και ο Βέλγος Μιραλάς, είναι φιλέλληνες από την εποχή της πολιορκίας του Μεσολογγίου! Οσο για τον Καµερουνέζο Μακούν, ε, δεν µπορεί, όλο και κάποιος έλληνας ιεραπόστολος θα τον έχει… ευλογήσει, ενδεχοµένως και βαφτίσει Γιάννη ( Ζαν )!.. Για τον ερυθρόλευκο πάγκο στο «Βεστφάλεν» του Ντόρτµουντ δεν χρειάζονται διαπιστευτήρια ελληνικής πατριωτικής υπόστασης, αφού τον… γυάλισαν δεόντως ο εχθρός του ∆ΝΤ Αργεντινός Κοστάντσο και τρία ηρωικά ελληνόπουλα ( Τοροσίδης, Μανιάτης, Ποτουρίδης ), καθώς τα έτερα δύο ( Φετφατζίδης, Παπάζογλου ) κόπηκαν από τη 18άδα!

Να τοι λοιπόν «ο Αβραάµ και οι 13 ξένοι» που ωραίοι (και γενναίοι) σαν Ελληνες παίζουν µπάλα… για την Ελλάδα, ρε γαµώτο! Εντάξει, πέρα από την πλάκα, είναι δικαίωµα του (κάθε) Παπαδόπουλου να το βλέπει έτσι, ωστόσο υπάρχει µια µικρή λεπτοµέρεια… Εκ µέρους ποίων δήλωσε ότι «έπρεπε να παίξουµε και για την Ελλάδα, για να δώσουµε χαρά σε όλους τους Ελληνες» και πόσο αυτά τα «έπρεπε» και «είµαστε υποχρεωµένοι» απηχούν τις σκέψεις και διερµηνεύουν τις διαθέσεις των αλλοδαπών συµπαικτών του;

Ας σταµατήσει επιτέλους αυτό το καλαµπούρι, να παρουσιάζονται οι ποδοσφαιρικές αναµετρήσεις των ελληνικών οµάδων στα Κύπελλα Ευρώπης – και δη απέναντι σε γερµανικούς ή γαλλικούς συλλόγους – σαν ένα πολιτικοκοινωνικό ντέρµπι επιβολής των τοκογλύφων δανειστών (µας), από τη µία πλευρά, και εκδίκησης-απάντησης των περήφανων παιδιών της χρεοκοπηµένης Ψωρογιώργαινας, από την άλλη.

Μάλιστα, η εν λόγω διάσταση καταντά ιδιαίτερα φαιδρή στην περίπτωση των διασυλλογικών διοργανώσεων όπου η εθνικότητα των οµάδων εδράζεται µεν σε έδρα-χώρα, ιδιοκτησία και οπαδικό κοινό, όχι όµως και στο (κατά κανόνα) πολυεθνικό µωσαϊκό του ρόστερ. Τουτέστιν εκείνους που ως επαγγελµατίες αθλητές παίζουν µπάλα φορώντας την ερυθρόλευκη, πράσινη, κίτρινη, ασπρόµαυρη κ.ο.κ. φανέλα εντός γηπέδου και οι οποίοι δεν αγωνίζονται… για καµιά Ελλάδα, ρε γαµώτο!

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ