Eίναι, λέει, περίεργο να μην έχεις κατάθλιψη σήμερα. «Να πας να το κοιτάξεις» είπαν σε μια φίλη, η οποία είναι μες στην καλή χαρά. Και το είπε γιατρός, επιστήμονας, εξηγώντας ότι… δεν εξηγείται μέσα σε μια γενική μαυρίλα εκείνη να είναι μονίμως με ένα χαμόγελο ως τα αφτιά. Παρά μόνο αν είναι ερωτευμένη. Δεν είναι. Αρα, μάλλον πρέπει να πάρει κάνα γιατρικό, να έρθουν οι ορμόνες στα ίσια τους – ήτοι να «μαυρίσει» και αυτή, όπως και όσο οι άλλοι, οι πολλοί. Για να μην τη θεωρούν «τρελή».
Δεν είναι πλάκα. Για τον περισσότερο κόσμο, άλλωστε, κάθε μέρα που ξημερώνει είναι άγνωστο πώς θα βραδιάσει. Οχι μόνο λόγω των «εμπνεύσεων» του Βενιζέλου και της κυβέρνησης, που κάθε πρωί κάτι αφαιρούν από το στραγγισμένο πουγκί. Αλλά και επειδή κάθε ώρα και στιγμή κινδυνεύεις να χάσεις τη δουλειά σου ή μεγάλο μέρος του μισθού σου, να πέσεις θύμα κάποιου εγκλήματος (που στη στατιστική αναφέρεται ως «μικρο-», αλλά η ψυχούλα σου το ξέρει…), να πέσεις πάνω σε θύμα εγκλήματος κ.ο.κ.
{{{ moto }}}
Ραδιόφωνο να ακούσεις; Τηλεόραση να δεις; Στο web να σερφάρεις; Θα τρομάξεις, αν όχι από αυτά, σίγουρα από αυτούς που θα ακούσεις, θα δεις, θα διαβάσεις. Στα ταξί, όταν πλέον κυκλοφορούν, είτε ο οδηγός είτε κάποιος ανεπιθύμητος συνεπιβάτης (αν και σπάνια πια η διπλομίσθωση) θα αρχίσει τη συνήθη μηδενιστική κουβέντα. Στο μετρό οι φάτσες είναι πιο μουντές και από εκείνες του Ηλεκτρικού (ε, ναι, υπήρχε μια κάποια διαφορά ως πρότινος…). Στον δρόμο κυκλοφορούν όλο και λιγότεροι, ολοένα πιο αγχωτικά. Ο φόβος φυλάει τα έρμα – μάλλον μέσα στα σπίτια τους.
Ναι, η κατάθλιψη είναι γενική, αφορά το σύνολο σχεδόν της (ούτως ή άλλως κυκλοθυμικής ελληνικής) κοινωνίας και ως κλίμα κυριαρχεί πέρα από ατομικές συμπεριφορές, μόνιμες ή παροδικές. Μάλλον γι’ αυτό και όλοι μαζί βαδίζουμε προς την «αυτοκτονία», την αυτοκαταστροφή.
Αλλά, αντίθετα με ό,τι μπορεί να λέει ο κάθε επιστήμονας, το πιθανότερο είναι ότι η λύση θα έρθει από κάποιον «τρελό» σαν τη φίλη μου. Με τη λογική, εξάλλου, ουδέποτε τα πηγαίναμε καλά. Δεν την πάμε, δεν μας πάει, δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις ότι μια μέρα θα ξυπνήσουμε και θα είμαστε «άλλοι». Οσα χάπια και αν πάρουμε.
Κάποιος, λοιπόν, που σήμερα κινείται, σκέφτεται και εκφράζεται έξω από την κατεστημένη «λογική» είναι πολύ πιθανό αύριο να μας κάνει να χαμογελάσουμε. Ή να τον «ερωτευτούμε», να μας «ξεμυαλίσει» και να τον βάλουμε αγά στο κεφάλι μας για καμιά δεκαετία. Οπου μπορεί μεν τα πράγματα να μη φτιάξουν αληθινά, αλλά εκείνη την κατάθλιψη θα την έχουμε ξεπεράσει.
Εχει ξανασυμβεί.
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε ως editorial στο περιοδικό ΒΗΜΑΜΕΝ την Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011.
