Το δημοψήφισμα, είναι αλήθεια, έχει μια γοητεία. Δείτε το από την σκοπιά της κυβέρνησης. Μετά τα επεισόδια της 28ης Οκτωβρίου ήταν σαφές ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει – τουλάχιστον όχι σαν να μην συνέβη τίποτα. Οι υπουργοί μοιάζουν με στρατηγούς χωρίς στρατιώτες. Τα υπουργεία είναι σε διάλυση. Και στους δρόμους, όλοι έτρεμαν την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου.
Την ίδια στιγμή γνώριζαν ότι η αντιπολίτευση, με την εξαίρεση του ΚΚΕ και μέρους ίσως του ΣΥΡΙΖΑ, κρύβεται από πίσω της. Όλοι στα λόγια υποστηρίζουν, υποτίθεται, την συμμετοχή στο ευρώ. Στην πράξη έχουν αφήσει τον κ. Παπανδρέου να βγάλει το φίδι από την τρύπα και οι ίδιοι αρνούνται τα πάντα – ακόμα και στις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις. Η αποθέωση του καιροσκοπισμού.
Εμπρός λοιπόν για δημοψήφισμα σκέφτηκαν στο Μαξίμου, ο καθένας να εκτεθεί επί του συγκεκριμένου, να αναλάβει την ευθύνη των αποφάσεων του – φυσικά και οι πολίτες, όσοι τουλάχιστον επιμένουν να ζουν με ψευδαισθήσεις. Δυστυχώς το σχέδιο ήταν πολύ ωραίο για να είναι αληθινό. Γιατί φυσικά στον αντίποδα βρίσκεται ο κίνδυνος να τιναχτεί στον αέρα όλη η ευρωπαϊκή μας πορεία μετά το 1974 και μαζί οι θυσίες του μνημονίου.
Δυο χρόνια, βλέπετε, προσπαθούμε μάταια να δημιουργήσουμε κλίμα εμπιστοσύνης γύρω από την ελληνική οικονομία. Και σήμερα, μέρες μόλις μετά την ολοκλήρωση της πιο δραστικής συμφωνίας για το χρέος – μιας συμφωνίας που δημιούργησε ελπίδες σταθερότητας – καταφέραμε να πάμε στο άλλο άκρο και να δημιουργήσουμε κλίμα απόλυτης αβεβαιότητας.
Δείτε το και από την σκοπιά των Ευρωπαίων. Με την εκκρεμότητα του δημοψηφίσματος, είναι πια αμφίβολη η υλοποίηση της συμφωνίας η οποία έτσι κι αλλιώς εμπεριέχει σειρά από γκρίζες περιοχές που απαιτούν σκληρή δουλειά για να αποσαφηνιστούν. Αμφίβολη είναι πλέον και η επιβίωση της κυβέρνησης χωρίς να είναι καθόλου σαφές ποιο μπορεί να είναι το διάδοχο σχήμα και κυρίως με ποια πολιτική. Γιατί ακόμα και αν ο κ. Σαμαράς εγκαταλείψει τις προεκλογικές του κορώνες, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορέσει αυτός να υλοποιήσει μια συμφωνία την οποία έχει δεσμευτεί να αλλάξει.
Και όλα αυτά βέβαια μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης κοινωνικής αμφισβήτησης που δημιουργεί προϋποθέσεις ακυβερνησίας. Η απόλυτη συνταγή της καταστροφής.
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, οι απόψεις για άτακτη χρεοκοπία και εκδίωξη της Ελλάδας από το ευρώ, είναι βέβαιο ότι βρίσκουν όλο και περισσότερους ακροατές -αν όχι σαν επιθυμητή λύση πάντως σαν το μικρότερο κακό. Είναι προφανές ότι υπάρχουν ακόμα πολλές αντιστάσεις, κυρίως ο φόβος της επέκτασης της κρίσης. Όταν οι κυβερνήσεις των εταίρων μας όμως πειστούν ότι δεν έχουμε ελπίδα και ότι πετάνε τα χρήματά τους σε νέα δάνεια που δεν θα ξεπληρωθούν, τότε είναι βέβαιο ότι θα προτιμήσουν δραστικές λύσεις.
Αυτό ακριβώς πρέπει να αποφύγουμε με κάθε κόστος. Και στο σημείο που φτάσαμε, ούτε τα κόμματα, ούτε τα πρόσωπα, έχουν την παραμικρή σημασία. Πολύ περισσότερο, οι ελιγμοί για δημοψηφίσματα ή πρόωρες εκλογές. Πρέπει να πείσουμε τους Ευρωπαίους ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε και ότι θα υλοποιήσουμε τη συμφωνία για την οποία δεσμευτήκαμε. Αν χρειαστεί ο κ. Παπούλιας να κλείσει τους κ. Παπανδρέου και Σαμαρά για 24 ώρες σε ένα δωμάτιο ως ότου συμφωνήσουν, να το κάνει. Κι απέξω να μαζευτούν όσα στελέχη τους έχουν μυαλό, ως άλλοι «Αγανακτισμένοι», να τους πιέζουν για κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης για δυο-τρεις μήνες.
Μετά, όταν θα κλείσουμε τις εκκρεμότητες, έχουμε όλο τον καιρό για εκλογές.
