Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε στην εποχή του παραλόγου. Τόσους μήνες ο ένας μετά τον άλλο οι αυτόκλητοι μπουρλοτιέρηδες του δημόσιου βίου ζητούσαν να αρνηθούμε να πληρώσουμε τα χρέη μας και να πούμε όχι στην κατοχική λιτότητα. Κι όταν αυτό επιτυγχάνεται έστω και κατά 50%, αντιμετωπίζεται περίπου σαν εθνική καταστροφή.

Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος έχει ασφαλώς δίκιο όταν επισημαίνει -στο σημερινό άρθρο του στα ΝΕΑ- ότι στην πραγματικότητα δοκιμάζεται η ικανότητά μας σαν κοινωνία «να συνεννοούμαστε με ορθολογικό τρόπο γύρω από θεμελιώδη ζητήματα εθνικής στρατηγικής».

Με μόνη διαφορά ότι στην πολιτική τα πράγματα έτσι ακριβώς είναι. Κι όσο κι αν θα θέλαμε να μπορούσαμε μέσα από έναν πολιτισμένο διάλογο να επιτυγχάναμε την περίφημη εθνική συνεννόηση, στην πράξη ξέρουμε ότι οι πολιτικές διεργασίες είναι πολύ πιο σύνθετες και συχνά η συναισθηματική φόρτιση και οι προκαταλήψεις αποδεικνύονται ισχυρότερες από την ψυχρή λογική.

Είναι ευθύνη της κυβέρνησης- στις σημερινές συνθήκες είναι το βασικό της καθήκον- να ηγηθεί, να πείσει δηλαδή την κοινωνία για μια πολιτική αντιμετώπιση της κρίσης που θα υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και δεν θα υποτάσσεται σε ευκαιριακές εντυπώσεις. Δυστυχώς μοιάζει να συμβαίνει το αντίθετο.

Η ματαίωση της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη υπήρξε το αποκορύφωμα. Εδώ και πολλούς μήνες ωστόσο η χώρα μοιάζει να οδηγείται προς μια γενικευμένη παράλυση όπου βέβαια χάνει το νόημα της κάθε συζήτηση για οργανωμένη αντιμετώπιση των προβλημάτων μας.

Η συμβολική αρχή του κατήφορου θα μπορούσε να τοποθετηθεί στην Κερατέα όπου μερικές δεκάδες κουκουλοφόροι κατάφεραν να στήσουν αντάρτικο αμφισβητώντας ευθέως το κράτος. Το ότι η κυβέρνηση υποχώρησε για τον ΧΥΤΑ είναι ίσως το έλασσον. Το ότι όμως σχεδόν κανείς δεν τιμωρήθηκε για τις μολότοφ, τον εμπρησμό ακόμα και ιδιωτικών αυτοκινήτων αστυνομικών και την καταστροφή δρόμων ήταν το σύνθημα της ατιμωρησίας.

Έκτοτε τα πράγματα άρχισαν να βγαίνουν εκτός ελέγχου. Οι υπάλληλοι των ΟΤΑ μπορούν και πνίγουν την Αθήνα στα σκουπίδια καταλαμβάνοντας την Φυλή, δημόσιοι υπάλληλοι μπλοκάρουν την λειτουργία υπουργείων καταλαμβάνοντας και αποκλείοντας τις εισόδους, μια χούφτα στελεχών του ΠΑΜΕ εμποδίζει τον απόπλου πλοίων και μόνο κάτω από την κατακραυγή των επιβατών υποχωρεί, μαθητές και φοιτητές χάνουν τα μαθήματά τους επειδή, μικρές μειοψηφίες συνήθως, κάνουν επαναστατική γυμναστική, δικαστές παραβιάζουν το Σύνταγμα κατεβαίνοντας από την έδρα και αρνούμενοι να δικάσουν μετά τις 12 το μεσημέρι, οι «δεν πληρώνω» ανοιγοκλείνουν κατά βούληση τα διόδια. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης χαλαρότητας -ακόμα και η Τροχαία μοιάζει να έχει σταματήσει να δίνει κλήσεις- όπου κανείς δεν μπαίνει προ των ευθυνών του ακόμα και όταν παρανομεί!

Προσθέστε το υπόστρωμα της βίας, με την καταστροφή του κέντρου της Αθήνας σε τακτά χρονικά διαστήματα, την εβδομαδιαία αντιπαράθεση των ΜΑΤ με χούλιγκαν στα γήπεδα και τον προπηλακισμό βουλευτών ή όποιων άλλων το κίνημα χαρακτηρίζει προδότες και η εικόνα ολοκληρώνεται.

Ορισμένοι, βέβαια, θεωρούν ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα της λαϊκής εξέγερσης. Κάποιοι άλλοι μπορεί να είναι έτοιμοι να αφεθούν στη γοητεία της καταστροφής. Αν το πιστεύει και η κυβέρνηση θα πρέπει να παραιτηθεί. Αν όχι οφείλει να κυβερνήσει με αποφασιστικότητα διασφαλίζοντας την έννομη τάξη και την αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού. Μόνο έτσι θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να βγούμε από την κρίση

Για να το πούμε διαφορετικά, αν δεν μπορεί να διασφαλίσει την παρέλαση πώς θα πείσει ότι μπορεί να φέρει σε πέρας το γιγαντιαίο έργο που έχει μπροστά της;

Υ.Γ. Το άρθρο γράφτηκε πριν τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού