Στο συλλογικό φαντασιακό του έθνους το «Οχι» κατέχει δεσπόζουσα θέση. Δεν παραπέμπει μόνο στην απάντηση στο ιταλικό τελεσίγραφο του 1940, αλλά έχει καταστεί διαχρονικό σύμβολο αντίστασης σε οτιδήποτε απειλεί την υπόσταση και την ελευθερία μας. Εξάλλου το «Οχι» είναι η λέξη που έχει χρησιμοποιηθεί περισσότερο από κάθε άλλη σε διαδηλώσεις και πορείες. Την επαύριον της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940, λίγες ημέρες μετά τα όσα αποφασίστηκαν στις Βρυξέλλες για το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, αλλά – και αυτό είναι πιο σημαντικό – και για την «ενίσχυση του οικονομικού και δημοσιονομικού συντονισμού και εποπτείας», υπάρχει ανάγκη για ένα νέο «Οχι»; Την ηθική διάσταση της άρνησης επισημαίνει η κυρία Χριστίνα Κουλούρη, ο κ. Αλέξης Καλοκαιρινός επισημαίνει την ευθύνη των πολιτικών και ο κ. Θεόδωρος Παπαγγελής καταμετρά τα «Οχι» που δεν είπαμε όταν έπρεπε και αυτά που πρέπει να πούμε από ’δώ και πέρα.


ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ