Τα οπαδικά πανό µε συνθήµατα πολιτικού περιεχοµένου στις εξέδρες αρκετών γηπέδων το περασµένο Σαββατοκύριακο προκάλεσαν ποικίλες συζητήσεις και ερµηνείες µεταξύ των ποδοσφαιρόφιλων και όχι µόνο. Ιδού τα πιο χαρακτηριστικά: «Πολιτικοί λαµόγια, Βουλή των βολεµένων / Θα σας πνίξει η οργή των εξεγερµένων», «Κάτω η χούντα του Μπατσόκ», «Δεν σε θέλει ο λαός… Πάρ’ την τρόικα και µπρος», «Δεν θα γίνουµε δούλοι κανενός».

Πολιτικά συνθήµατα ακούστηκαν και την προπερασµένη εβδοµάδα στους ευρωπαϊκούς αγώνες του Ολυµπιακού και του ΠΑΟΚ έχοντας στο στόχαστρο το κυβερνών κόµµα και τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας, την καγκελάριο της Γερµανίας Ανγκελα Μέρκελ και την… επάρατη τρόικα.

Τι συµβαίνει λοιπόν και από τους «Αγανακτισµένους» της πλατείας Συντάγµατος και άλλων µεγάλων πόλεων της χώρας οι διαµαρτυρίες µεταφέρθηκαν τώρα και στα γήπεδα της Σούπερ Λίγκας; Είναι µόδα, µιµητισµός, χαβαλές; Πιθανόν να εµπεριέχεται και ολίγη τοιαύτη δόση, αλλά θα ήταν αφελώς απλουστευτικό να περιοριστεί εκεί η εξήγηση του φαινοµένου.

Κατ’ αρχάς δεν είναι η πρώτη φορά που η αγανάκτηση και η οργή του κόσµου για µείζονα προβλήµατα ή γεγονότα της επικαιρότητας εκφράζεται µε πολιτικά πανόσυνθήµατα και στα γήπεδα. Ενδεικτικά υπενθυµίζω γηπεδικές οπαδικές διαµαρτυρίες µε ποικίλες πολιτικές ή κοινωνικές αναφορές, όπως: Αντιπολεµικά και φιλειρηνικά µηνύµατα. Καταδίκη των µηχανισµών κρατικής βίας και καταστολής, και δη σε περιπτώσεις θανάσιµης αστυνοµικής βίας ( Γρηγορόπουλος , νεαρός διαδηλωτής στη Γένοβα, ο γάλλος οπαδός Ζουλιέν ). Υπέρ της Παλαιστίνης (ειδικά κατά τη µεγάλη σφαγή στη Λωρίδα της Γάζας). Υπέρ των µεταναστών (θρίλερ «Υπατίας» κ.λπ.).

Ως ένδειξη συµπαράστασης σε θύµατα φυσικών καταστροφών (σεισµός Πάρνηθας, πυρκαγιά Ηλείας, τσουνάµι Ιαπωνίας). Για την επίµαχη µάχη της Κερατέας, για τις συµβάσεις εργασίας, για τα µπλόκα στις εθνικές οδούς, για Κοσσυφοπέδιο, Σερβία, ελληνοτουρκικά κ.λπ.

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι η γηπεδική εξέδρα είναι συχνά-πυκνά παρεµβατική. ∆εν θα µπορούσε άλλωστε να γίνει και διαφορετικά, γιατί στο φινάλε από ποιους αποτελείται ο φίλαθλος-οπαδικός κόσµος; Σάµπως στην εξωγηπεδική τους ζωή δεν πλήττονται σχεδόν και όλοι αυτοί απ’ όλα τα δεινά που έχει συσσωρεύσει διαχρονικά στον τόπο η δικοµµατική κυβερνητική εναλλαγή σπρώχνοντας τελικά τη χώρα στον γκρεµό της χρεοκοπίας;

Το ζοφερό παζλ της απελπισίας, της αγανάκτησης, του θυµού και της οργής που συνθέτουν η ανεργία, η προοπτική των σπουδών-πτυχίων χωρίς αντίκρισµα, το ρουσφέτι, η αναξιοκρατία και η διαφθορά στο ∆ηµόσιο, το µπαράζ σκανδάλων ολκής – συνοδευόµενα όλα τούτα από την ατιµωρησία των ιθυνόντων του πελατειακού πολιτικού συστήµατος, αλλά και κάθε µανδαρίνου που αυθαιρετεί, κάθε απατεώνα που κλέβει και ποικιλοτρόπως παρανοµεί – είναι δυνατόν να µην αγγίζει και τον κόσµο που (εξακολουθεί να) πηγαίνει στα γήπεδα;

Αναφέρω εδώ για τους νεότερους που δεν έζησαν τα γεγονότα της εξέγερσης του Νοέµβρη 1973, ότι εκείνες τις δραµατικές ηµέρες στην κατάληψη του Πολυτεχνείου και στις άλλες µαζικές αντιχουντικές εκδηλώσεις δεν συµµετείχαν µόνο οι πιο πολιτικοποιηµένοι. Ανάµεσα στις µυριάδες δεν ήταν λίγα τα παιδιά των γηπέδων, εκείνα της γενιάς του «Γουέµπλεϊ» και του «Υβ – Υβ», που έδωσαν µαχητικό «παρών». Αλλωστε και αυτά – τότε όπως και τώρα – έξω από την κερκίδα και τον φανατισµό για την οµάδα τους, τα ίδια καυτά προβλήµατα βιώνουν.

Στην αντίπερα όχθη, τα παραγοντικά «ιερατεία» που διοικούν το ποδόσφαιρο και εν γένει τον επαγγελµατικό αθλητισµό σε διεθνές επίπεδο, προκειµένου να προστατεύσουν εµπορικά τα «µαγαζιά» τους, οχυρώνονται πίσω από το δόγµα (τους) «η πολιτική µακριά από τον αθλητισµό»! Αµφισβητεί κανείς όµως ότι (και) στα σπορ παίζονται παιχνίδια ποικίλων σκοπιµοτήτων (µικροκοµµατικώνψηφοθηρικών, οικονοµικώνεπιχειρηµατικών, πολιτικής προπαγάνδας κ.λπ.); Παρεµπιπτόντως, σύµφωνα µε τον ελληνικό ΚΑΠ, ο διαιτητής µπορεί να διακόψει τον αγώνα όταν εκφωνούνται συνθήµατα ή αναρτώνται πανό µε υβριστικό ή προσβλητικό περιεχόµενο. Τώρα το πώς ο ρέφερι θα κρίνει αν ένα πολιτικό-κοινωνικό σύνθηµαµήνυµα είναι «υβριστικό ή προσβλητικό», άβυσσος η πρόβλεψη του αθλητικού νοµοθέτη…

Ωστόσο το θέµα δεν είναι αν εύλογα ή παράτυπα αναρτώνται τα εν λόγω πανό και ακούγονται τα συναφή συνθήµατα, αλλά ότι αυτά δεν µπορούν να απαγορευθούν µε φιρµάνια FIFA, UEFA, ΕΠΟ… Ούτε φυσικά µε αστυνοµικά µέτρα (ξύλο, χηµικά, συλλήψεις κ.λπ.). ∆ιότι, εντάξει, τα πανό επεµβαίνουν και τα αποκαθηλώνουν οι ΜΑΤΑΤΖΉδες, στα στόµατα των οπαδών ποιοι και πώς θα βάλουν φερµουάρ; Το πολύ-πολύ να λειτουργούν οι εν λόγω αστυνοµικές επιχειρήσεις εις επίρρωσιν του συνθήµατος για το «Μπατσόκ»!

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ