Μάλλον πρόκειται για θέατρο του παραλόγου. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι απολύτως σαφές που οδηγείται -αν οδηγείται – η συμφωνία στην Ευρώπη για την Ελλάδα και την κρίση του χρέους. Ήδη ωστόσο έχουν αρχίσει οι κραυγές των ανεγκέφαλων για ένα καταχθόνιο γερμανικό σχέδιο προκειμένου να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη. Μακάρι να υπήρχε τέτοιο σχέδιο- μακάρι να υπήρχε σχέδιο δηλαδή. Γιατί η πραγματική κριτική στην κυρία Ανγκελα Μέρκελ είναι ότι από την αρχή δεν ήξερε ούτε που πηγαίνει, ούτε που θέλει να πάει.

Σταχυολογώντας πρόχειρα, η γερμανίδα Καγκελάριος εμφανίστηκε αρχικά να θεωρεί την κρίση αμιγώς ελληνική και να αρνείται κάθε μορφή χρεοκοπίας- το κούρεμα που σήμερα επιδιώκει. Γρήγορα αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι η κρίση είναι ευρωπαϊκή και να συμφωνήσει στον αρχικό μηχανισμό διάσωσης. Αρνήθηκε επίσης την δημιουργία ευρωομολόγου, το οποίο σήμερα συζητά, ενώ ταυτόχρονα δίνει τη δυνατότητα στο νέο μηχανισμό να αγοράζει ομόλογα των κρατών με πρόβλημα. Μόλις πριν από λίγους μήνες αρνιόταν κάθε συζήτηση για αύξηση των πόρων του νέου μηχανισμού για τον οποίο από χθες, με διακομματική υποστήριξη από τη γερμανική Βουλή, προτείνει προίκα έστω και με μόχλευση που θα ξεπερνά το 1 τρις ευρώ! Και βέβαια, ενώ αρχικά ούτε συζητούσε την αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών, σήμερα βάζει η ίδια το θέμα στην ατζέντα.

Τα μισά από όλα αυτά να είχε αποδεχθεί εγκαίρως, τα πράγματα σήμερα μπορεί να ήταν πολύ διαφορετικά. Αποδείχθηκε όμως ανεπαρκής. Ως ένα βαθμό επειδή έπρεπε να σεβαστεί τους εσωτερικούς πολιτικούς συσχετισμούς. Κυρίως όμως επειδή δεν είχε όραμα για το αύριο της Ευρώπης- άρα ούτε και πολιτική πρόταση με την οποία θα μπορούσε να πείσει τους συμπατριώτες της.

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, το αν μας αρέσει η όχι η κυρία Μέρκελ δυστυχώς δεν ενδιαφέρει κανέναν. Είμαστε υποχρεωμένοι να κινηθούμε με αυτά τα δεδομένα και να υποστούμε και τις συνέπειες. Γιατί βέβαια, μαζί με τις κυβερνητικές ολιγωρίες, η οικονομία πληρώνει και την αβεβαιότητα που συντηρούν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες.

Όσο για το μέλλον δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η κυρία Μέρκελ ή ο διάδοχός της θα προσπαθήσει να βάλει αυστηρούς περιορισμούς στη δυνατότητα δημιουργίας ελλειμμάτων στα κράτη μέλη – ακριβώς όπως έχουν κάνει και στο εσωτερικό της χώρας τους. Οι Γερμανοί ωστόσο είναι αυτοί που θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν από την αρχική τους θέση για μια αυστηρά νομισματική ένωση με περιορισμένες αρμοδιότητες και να αποδεχθούν ότι η διατήρηση του ευρώ προϋποθέτει και ενιαία οικονομική διακυβέρνηση.

Το πραγματικό πρόβλημα σε αυτή την περίπτωση είναι αν θα το αποδεχθούν οι ευρωπαίοι πολίτες ή αν θα επικρατήσει ο αντιευρωπαϊσμός και η μισαλλοδοξία που τελευταία έχουν μεγάλη πέραση -και στη χώρα μας βέβαια!