Αυτό προκάλεσε μια τρομερή, και συνεχιζόμενη, αύξηση στα επίπεδα του εισοδήματος, σε ευκαιρίες, και στο μέγεθος της παγκόσμιας οικονομίας. Αλλά αυτοί οι νέοι εργαζόμενοι έφεραν επίσης μεγαλύτερο ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας και σημαντικές αλλαγές στους σχετικούς μισθούς και τις τιμές, κάτι που έχει βαθιές επιπτώσεις στην αναδιανομή.
Αυτές οι τεράστιες δομικές αλλαγές στην παγκόσμια οικονομία παρουσιάζουν τρεις μεγάλες προκλήσεις για την αγορά εργασίας παγκοσμίως, με τις διαφορετικές χώρες αντιμέτωπες με τις δικές τους παραλλαγές.
Η πρώτη πρόκληση είναι να δημιουργήσουμε αρκετές θέσεις εργασίας για να ανταποκριθούμε στην εισροή των νεοεισερχομένων στην αγορά. Είναι σαφές ότι ένα ευρύ φάσμα ανεπτυγμένων και αναπτυσσομένων χωρών έχει αποτύχει να το κάνει. Η ανεργία των νέων είναι στα ύψη και συνεχίζει να αυξάνεται.
Η δεύτερη πρόκληση είναι να συνταιριάξουμε δεξιότητες και δυνατότητες για προσφορά θέσεων εργασίας – μια προσαρμογή που χρειάζεται χρόνο. Είναι επίσης ένας κινούμενος στόχος. Η παγκοσμιοποίηση και οι μεγάλες τεχνολογίες που μειώνουν τις θέσεις εργασίας έχουν προκαλέσει ανισορροπία στις αγορές εργασίας σε πολλές χώρες.
Η τρίτη πρόκληση είναι διανεμητική. Καθώς εξαπλώνεται το μέρος της παγκόσμιας οικονομίας όπου αγαθά και υπηρεσίες μπορεί να παράγονται σε μία χώρα και να καταναλώνονται σε μια άλλη, διευρύνεται ο ανταγωνισμός για οικονομική δραστηριότητα και θέσεις εργασίας. Αυτό επηρεάζει το κόστος της εργασίας και το εύρος των ευκαιριών για εργασία. Τμήματα του πληθυσμού κερδίζουν, και άλλοι χάνουν, οπωσδήποτε σε σχέση με τις προσδοκίες – και συχνά απολύτως.
Τί σημαίνει, λοιπόν – για άτομα, επιχειρήσεις και κυβερνήσεις – ότι η δομική προσαρμογή μένει όλο και πιο πίσω από τις παγκόσμιες δυνάμεις που προκαλούν πίεση για δομική αλλαγή;
Πάνω από όλα, σημαίνει ότι οι προσδοκίες δεν βρίσκουν ανταπόκριση στην πραγματικότητα, και πρέπει να διορθωθούν, σε ορισμένες περιπτώσεις προς τα κάτω. Αλλά τα διανεμητικά αποτελέσματα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν και να αντιμετωπιστούν.
Το βάρος αδύναμων ή ανύπαρκτων ανακάμψεων δεν πρέπει να το σηκώσουν οι άνεργοί, και οι νέοι. Για το συμφέρον της κοινωνικής συνοχής, τα οικονομικά αποτελέσματα της αγοράς πρέπει να τροποποιηθούν ώστε να δημιουργήσουμε μια πιο ίση διανομή εισοδημάτων και επιδομάτων. Στο κάτω-κάτω, υποεπενδύσεις τώρα σημαίνουν λιγότερες ευκαιρίες στο μέλλον.
Η επιταγή για δομική διόρθωση υπονοεί επίσης ότι άτομα, κυβερνήσεις, και άλλοι θεσμοί (ιδίως σχολεία) πρέπει να επικεντρωθούν στην αύξηση της ταχύτητας διόρθωσης για να ανταποκριθούν στις συνθήκες της αγοράς, που αλλάζουν συνεχώς. Απαιτείται προσοχή και στην πλευρά της ζήτησης και στην πλευρά της προσφοράς της αγοράς εργασίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει απλώς να συνταιριάξουμε τις δεξιότητες με θέσεις εργασίας, αλλά και να διευρύνουμε το εύρος των θέσεων εργασίας για να ταιριάξουν με δεξιότητες.
Τέλος, οι παγκόσμιοι θεσμοί οικονομικής διοίκησης πρέπει να απαντήσουν αν ο ρυθμός της παγκοσμιοποίησης, και η υποδηλούμενη δομική αλλαγή, είναι ταχύτερος από την ικανότητα ατόμων, οικονομιών και κοινωνιών να προσαρμοστούν. Αν συμβαίνει αυτό, η επόμενη πρόκληση θα είναι να βρούμε μη-καταστροφικούς τρόπους για να μετριάσουμε τον ρυθμό προκειμένου να ευθυγραμμίσουμε την δυνατότητα προσαρμογής και την ανάγκη για διόρθωση.
Τίποτε από αυτά δεν θα είναι εύκολο. Δεν έχουμε ακόμα καλά ανεπτυγμένα πλαίσια για την κατανόηση της δομικής αλλαγής. Παρ’ όλα αυτά, οι άνεργοι και οι υποαπασχολούμενοι, ιδίως οι πιο νέοι άνθρωποι, περιμένουν από τους ηγέτες και τους θεσμούς τους να το προσπαθήσουν.
