Όπως όλες οι κρίσεις, έτσι και η παρούσα έφερε στην επιφάνεια όλες τις αδυναμίες και τις επιδιώξεις των εμπλεκόμενων μερών: των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, κυρίως, της Ελλάδος. Αλλά και τη διάσταση μεταξύ κεφαλαίου και κυβερνήσεων, μεταξύ κυβερνήσεων και λαών αλλά και μεταξύ κοινωνικών ομάδων. Αναδείχθηκαν μεταξύ άλλων: η έλλειψη αξιόλογων ηγετών, οι επιθέσεις στο Ευρώ, το ετοιμόρροπο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος αλλά και η επανάπαυση και παρακμή των δυτικών κοινωνιών.
Ιστορικά, οι περισσότεροι πόλεμοι είχαν ως κύρια αιτία την επιδίωξη της αναδιανομής του πλούτου υπέρ ορισμένων. Τον ίδιο ακριβώς στόχο έχει και η διαδραματιζόμενη οικονομική διαμάχη, που θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως «μεταμφιεσμένος Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος» και που για τρίτη φορά ξεκινάει από την Ευρώπη και πάλι με πρωταγωνιστή τη Γερμανία και κύρια αφορμή και θύμα την Ελλάδα. Ο πόλεμος αυτός αναδεικνύει τις πάγιες ηγεμονικές βλέψεις της Γερμανίας επί της Ευρώπης, το ψευδεπίγραφο της «ισοτιμίας» και της «αλληλεγγύης» των λαών που απαρτίζουν την Ε.Ε. και την κυριαρχία της κερδοσκοπίας σε βαθμό που και μέλη κυβερνήσεων επιδιώκουν να πλουτίσουν από την κατάρρευση των κρατών που διοικούν.
Η αντίδραση προς τα τεκταινόμενα και οι αναδυόμενες ευκαιρίες ενδέχεται να δημιουργήσουν νέα ρεύματα και σχήματα, νέες αξίες, νέες κοινωνικές τάξεις. Και να καταρρίψουν ορισμένους από τους μύθους του παρελθόντος και κυρίως το ότι λαοί με τελείως διαφορετική νοοτροπία, επιδιώξεις και βιώματα μπορούν οικειοθελώς να «σμίξουν» αρμονικά με κύρια βάση ένα κοινό θεσμικό πλαίσιο. Η αλαζονεία του ομαδικού, πειθαρχημένου και δυνατού Βορρά με τον ψυχρό ορθολογισμό του και την πεποίθηση ότι μόνο το δικό του πρότυπο είναι το σωστό τελεί σε αντιπαράθεση με τον ατομικισμό, τη χαλαρότητα και το πάθος του ηλιόλουστου Νότου που διατηρεί μια διαφορετική αντίληψη του «ευ ζειν», για την οποία ο Βορράς διατηρεί έναν κρυφό φθόνο ενώ παράλληλα περιφρονεί το Νότο.
Για πολλοστή φορά στην ιστορία, ο Βορράς επιδεικνύει τη διάθεση να λεηλατήσει και να υποτάξει το Νότο, προσφέροντάς του υποκριτικά βοήθεια «με το αζημίωτο». Βοήθεια που ποτέ δεν θα προσέφερε άν δεν υπολόγιζε να ωφεληθεί ή τουλάχιστον να μη ζημιώσει ο ίδιος. Και χρησιμοποιεί τώρα ως κύριο όπλο την τεχνολογική άρα και την οικονομική υπεροχή του που πηγάζει από επιστημονικά χειραγωγούμενους λαούς που παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα και πλούτο. Δεν φταίνε ασφαλώς οι ανυποψίαστοι λαοί αλλά οι ηγεσίες τους που τους διαβουκολούν κατάλληλα.
Έχω την αίσθηση ότι η Ευρώπη των οραματιστών της δεκαετίας του ’40 έχει κατά πολύ απομακρυνθεί από το αρχικό της όραμα. Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε…
