Με τη χώρα να έχει παραλύσει από τις απεργίες, τις καταλήψεις υπουργείων και την έλλειψη ρευστού και την κοινωνία στα πρόθυρα της απόγνωσης και του κανιβαλισμού, επιχειρούμε να δώσουμε μία εξήγηση γιατί στοχοποιήθηκε η Ελλάδα και αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό από τους κερδοσκόπους για να χτυπηθεί η ευρωζώνη…
Γιατί η Ελλάδα αποτέλεσε τον αδύναμο κρίκο του ευρώ;
Μήπως δεν υπήρχαν κράτη με μεγαλύτερα ελλείμματα (Ιρλανδία), με μεγαλύτερα χρέη (Ιταλία), με εξίσου αναποτελεσματικό παραγωγτικό μοντέλο (Πορτογαλία);
Η απάντηση στο ερώτημα θα δοθεί μόνον αν όλοι ως κοινωνία και ως πολίτες κοιταχτούμε στον καθρέπτη. Δεν είναι η Ελλάδα με την σπουδαία γεωγραφική θέση, το σχετικό πλούσιο υπέδαφος και τα ενδιαφέροντα γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά (τι να πει και η Πορτογαλία;) ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης, αλλά οι ίδιοι οι Έλληνες…
{{{ moto }}}
Πάρτε για παράδειγμα αυτό που συμβαίνει με την κατάληψη των εκδοτηρίων της ΔΕΗ από τους συνδιακαλιστές της ΓΕΝΟΠ. Με πρόσχημα ότι θέλουν να προστατέψουν τους ανήμπορους Έλληνες πολίτες από την επιβολή του χαρατσιού στα ακίνητα, επί της ουσίας επιχειρούν να προστατέψουν την ίδια την επιχείρησή τους από το να απωλέσει έσοδα το προσεχές διάστημα, από το κίνημα «δεν έχω να πληρώσω»…

Στον κυνισμό των πολιτικών προς τους πολίτες «πληρώστε γιατί θα σας κόψουμε το ρεύμα» απαντούν με τον ίδιο κυνισμό: δεν θα επιτρέψουμε την έκδοση του χαρατσιού (άλλωστε έχουμε και τις ευλογίες και την προτροπή Πάγκαλου) για να μη χάσει έσοδα η επιχείρηση, η οποία κατά το δοκούν πότε λειτουργεί ως κρατική με κοινωνικό πρόσωπο και ως εκ τούτου οι συνδιακαλιστές αντιδρούν στην ιδιωτικοποίησή της και πότε με ιδιωτικοοιοκονομικά κριτήρια…

Και βέβαια ουδόλως ενδιαφέρει τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ, αν η μη είσπραξη αυτών των εσόδων οδηγήσει τη χώρα σε δραματικές καταστάσεις, όπως π.χ. σε μία ανεξέλεγκτη χρεοκοπία!
Γιατί δεν πιστεύουν ούτε στις απειλές του κ. Βενιζέλου, ούτε στους εκβιασμούς της τρόικας; Και για αυτό αφού η αναξιοπιστία του πολιτικού κόσμου είναι πλέον κανόνας, αλλά και γιατί απλά μπροστά στο συντεχνιακό συμφέρον αδιαφορούν για το όποιο κοινό συμφέρον. Μη λησμονούμε τη βαρβαρότητα του να κατεβαίνει ο διακόπτης…
Το ίδιο τραγελαφική είναι η κατάσταση με τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ, οι οποίοι ήθελαν να απεργούν και να πληρώνονται, προσφεύγοντας στις καταλήψεις, ενώ την ίδια ώρα σε όσα υπουργεία δεν υπάρχει κατάληψη, οι υπάλληλοι παρακαλούν να συμβεί και σε αυτούς το…αναπόφευκτο για να κάνουν κοπάνα!
Είναι πλέον πασιφανές ότι η χώρα έχει παραλύσει. Υπάρχει μία κυβέρνηση που παριστάνει ότι κυβερνάει και εκδίδει νόμους και αποφάσεις οι οποίοες ακυρώνονται στην πράξη από τους ίδιους τους φιλικά προσκείμενους στο κόμμα που την στηρίζει συνδικαλιστές. Μία κυβέρνηση που έχει παραδώσει εδώ και καιρό τις τύχες της Ελλάδας αρχικά στην τρόικα και στη συνέχεια στην κυρία Μέρκελ αυτοπροσώπως και κατά τα άλλα ψάχνει να βρει αίθουσα για να συνεδριάσει και να πάρει κρίσιμες αποφάσεις. Και μία αξιωματική αντιπολίτευση που σφυρίζει αδιάφορα σα να μη βρίσκεται επί της ουσίας η χώρα σε χρεοκοπία και ξιφουλκεί για τα ελάσσονα περιμένοντας τη σειρά της για να παραστήσει την κυβέρνηση άνευ χαρτοφυλακίου.

Το Βερολίνο λοιπόν αποφασίζει για τα μείζονα, όπως το «κούρεμα» του χρέους, την ενέργεια, τον τουρισμό και τα δημόσια ακίνητα, το Παρίσι για την ύδρευση, η Ουάσιγκτον σπεύδει για να εκμεταλλευτεί τον υποθαλάσσιο πλούτο και το Πεκίνο τις μεταφορές (θαλάσσιες, σιδηροδρομικές και αεροπορικές).

Σε αυτή τη χώρα οπερέτα με τους μισούς πολίτες εξαθλιωμένους και τους άλλους μισούς να παλεύουν για να διατηρήσουν συντεχνικά κεκτημένα που βασίστηκαν σε δανεικό πλούτο, αναρωτιέται κανείς αν μας άξιζε αυτή η τύχη και ποιός τελικά φταίει. Το «τις πταίει» του Χαρίλαου Τρικούπη λίγο πριν από τη χρεοκοπία του 1893 επανέρχεται με βασανιστικό τρόπο στις μέρες μας.
Φταίει μόνον η πολιτική μας ελίτ; και ποιός τους ψήφιζε ή έστω τους ανεχόταν όλους αυτούς όλα τα προηγούμενα χρόνια; Όσο το τραπέζι ήταν πλούσια στρωμένο και περίσσευε και κανένα κοψίδι και για τον τελευταίο υπάλληλο υπήρχε σιωπηρή ανοχή (ομερτά). Τώρα που στο τραπέζι έμειναν τα ψίχουλα αρχίσαμε τις μπουνιές…
Σε ένα λαό ημιμαθή- οι μορφωμένοι εγκαταλείπουν πρώτοι τη χώρα- και κοινωνικά απαίδευτο, του αρμόζουν ημιμαθείς και κοινωνικά αμόρφωτοι πολιτικοί…
Ωστόσο, γίνεται από όλους αντιληπτό ότι τούτη τη στιγμή περισσότερο από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία του τόπου εχουμε ανάγκη να εφεύρουμε τους άξιους και να τους αναδείξουμε. Είναι θέμα επιβίωσης, κάτι σα δαρβινική επιλογή…