Η χθεσινή ανακοίνωση για την αναβολή της συνόδου κορυφής κατά μία – τουλάχιστον – εβδομάδα σε συνέχεια της γαλλογερμανικής συνάντησης κορυφής στο Βερολίνο την Κυριακή, έσπειρε τρόμο και πανικό κι εδώ και έξω, ιδίως σε όσους, καλόπιστα ακόμα πιστεύουν στην έννοια της «κοινής Ευρώπης», που, όμως, δεν υπάρχει πια, καθώς έχει πλέον αντικατασταθεί πλήρως από τη γερμανική Ευρώπη.
Το καλοκαίρι, με οξύτατο το φόβο μιας δικής της υποβάθμισης, η Γαλλία στήριξε τη γερμανική πολιτική στο ζήτημα του χρέους – ελληνικού και ευρωπαϊκού. Τώρα, διαπιστώνει ότι πολύ μεθοδικά και πονηρά, οι Γερμανοί έχουν ξεφορτωθεί σε μεγάλο βαθμό το βάρος των ελληνικών ομολόγων από πάνω τους, κάτι που οι Γάλλοι δεν έχουν πράξει, τουλάχιστον στην ίδια έκταση, καθώς δεν είχαν «δεύτερες σκέψεις» και άλλα κίνητρα.
Όμως, οι Γερμανοί, δεν χάνουν χρόνο να τους «πουλήσουν» και αυτούς, καθώς αρνούνται τώρα τη στήριξη στις γαλλικές τράπεζες από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό.
Υπό αυτή τη φοβερή πίεση, η Γαλλία έκανε το σφάλμα χθες, να τοποθετηθεί υπέρ ενός απόλυτου γαλλογερμανικού διευθυντηρίου της ευρωζώνης, στηρίζοντας την απαράδεκτη γερμανική θέση ότι το Βερολίνο και το Παρίσι θα αποφασίσουν μόνα τους για το σύνολο της πολιτικής λύσης που απλώς θα ανακοινωθεί στους λοιπούς εταίρους.
Πολλές χώρες ανησύχησαν, επιτέλους, από αυτή την τοποθέτηση – ανάμεσά τους, φανερά, και η Ιταλία.
Ταυτόχρονα, ενώ η αμηχανία που έχει προκληθεί από την καθυστέρηση στη σύνοδο κορυφής είναι πολύ μεγάλη σε διεθνές επίπεδο, είναι, φυσικά, μέγιστη στην Αθήνα, όπου η «τοπική» κυβέρνηση δεν τηρείται καν ενήμερη για τις σχετικές συμφωνίες: ο πρωθυπουργός θα συναντήσει τους υπουργούς του σήμερα για να τους πει, επί της ουσίας, ότι δεν ξέρει τι να τους πει. Δεν έχει καν ενημέρωση για το τι ακριβώς προετοιμάζει το Βερολίνο για την Ελλάδα. Απλώς, θα τους πει να στηρίξουν αυτό που ουδείς γνωρίζει, αν και όλοι το φαντάζονται…
Στην πραγματικότητα, όμως, οι Γερμανοί, όσο κι αν είναι ισχυροί, είναι πλέον εξίσου μόνοι: μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιαπωνία και την Κίνα, ακόμα και η Ρωσία έδειξε πλέον καθαρά χθες την αντίθεσή της στη δια της βίας ακολουθούμενη από την Ευρώπη γερμανική πολιτική, ζητώντας από την ευρωζώνη να πάρει… στα σοβαρά την υπόθεση της αντιμετώπισης της κρίσης χρέους.
Την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, επαναφέρει το ζήτημα της αναθεώρησης του ευρώ δείχνοντας την οδό για το βορειοευρωπαϊκό, στην ουσία αμιγώς γερμανικό «κοινό» νόμισμα.
Σε όλα αυτά, υπάρχει μια συνεχώς αυξανόμενη αμερικανική αντίδραση που αρχίζει και απλώνεται πλέον δυναμικά: δεν είναι μόνον το τηλεφώνημα Ομπάμα – Σαρκοζί, αλλά και πολλές άλλες κινήσεις, μεταξύ των οποίων ακόμα και η είσοδος του Κατάρ, όχι πλέον στην Ελλάδα, αλλά στην καρδιά της Ευρώπης, μέσω της DEXIA.
Τελευταία από τις αμερικανικές κινήσεις, η ξαφνική από χθες το βράδυ αναμενόμενη έλευση του Αμερικανού αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν στην Αθήνα.
Αν αυτή η επίσκεψη πραγματοποιηθεί, η Ελλάδα θα πρέπει, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της, να κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει την ενεργό άμεση αμερικανική στήριξη σε διμερές πλέον επίπεδο, πέρα από τα όσα συζητά ερήμην της η γερμανικής διοικήσεως ευρωζώνη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Γερμανοί θα ενοχληθούν πολύ, όπως άλλωστε συνέβη και με την παρουσία του Τίμοθι Γκάιτνερ στην Πολωνία.
Όμως, αυτό, είναι δικό τους πρόβλημα και δεν μας αφορά.
Η γερμανική επιθετική επεκτατική πολιτική που διαμόρφωσε συνθήκες ασφυξίας πρώτα στην Ελλάδα και σύντομα και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης και είναι υπεύθυνη για όλο αυτό το κακό πολύ περισσότερο από το ίδιο το ελληνικό χρέος, έχει καταστεί απολύτως αδιέξοδη τόσο για τη χώρα όσο και για το «κοινό» νόμισμα συνολικά.
Για την Ελλάδα, το ζητούμενο δεν είναι το να πεθάνει στα χέρια των Γερμανών, κάτι που συμβαίνει μέρα με την ημέρα.
Το ζητούμενο, είναι να καταφέρει να ζήσει. Μόνη της, όμως, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, αυτό, δεν μπορεί να το πετύχει.
Ετσι, όλες της οι προσπάθειες, πρέπει να στραφούν στο να ενεργοποιήσει συμμαχίες στήριξης που τη θέλουν ζωντανή κι όχι να μείνει αιχμάλωτη σε πολιτικές που τη θέλουν κλινικά νεκρή.
Για πολλούς δικούς τους λόγους οι Αμερικανοί θέλουν την επιβίωση της Ελλάδας και το αποδεικνύουν αδιάλειπτα σε όλη αυτή την κρίση όλο αυτό τον καιρό.
Οι Γερμανοί, αποδεικνύουν συνεχώς το αντίθετο.
Το ζήτημα είναι η ίδια η Ελλάδα τι θέλει και πώς θα το πετύχει.
Πάντως, σίγουρα δεν θα πετύχει την επιβίωσή της, αν εξακολουθήσει να δέρνεται και να εκβιάζεται ωμά και ανηλεώς από το Βερολίνο, όπως δύο χρόνια τώρα πράττει, λέγοντας μάλιστα κι «ευχαριστώ». Η χώρα λιώνει μέρα με τη μέρα, σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Ηρθε λοιπόν η ώρα, πριν καταρρεύσει ολοκληρωτικά, όπως έχει ανεπίστρεπτα δρομολογηθεί, να επιχειρήσει τη μεγάλη στροφή.
Δεν θα είναι απλό. Αλλά μπορεί και πρέπει να γίνει. Τρόποι υπάρχουν. Θέληση όμως; Και ψύχραιμη οπτική; Το πώς, αυτό πρέπει να είναι και το μόνο ζητούμενο από εδώ και στο εξής. Και, φυσικά, αυτό οφείλει να είναι και το μοναδικό θέμα της ατζέντας στις επαφές Μπάιντεν είτε στην Αθήνα, είτε οπουδήποτε αλλού.
