Η εφαρμογή του νέου πλαισίου αμοιβών του προσωπικού του στενού-καταρχάς- δημοσίου τομέα, είναι ένα «βήμα» προς την ουσιαστική και κυρίως δημοκρατικότερη δημοσιονομική πολιτική που αφορά στις δαπάνες της Πολιτείας, ιδιαίτερα στις τρέχουσες εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες.
Ανατρέχοντας σε όσα κατά καιρούς και ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες έχουν ακουστεί και διακηρυχθεί περί «σφαγής», «ισοπέδωσης», «εκμηδένισης» και άλλων κωμικοτραγικών, οφείλουμε να επιχειρηματολογήσουμε θέτοντας μια σειρά ερωτημάτων όπως:
-Ποιος ο βαθμός ικανοποίησης του συνόλου του προσωπικού από το αλλοπρόσαλλο και παντελώς παράλογο «γαϊτανάκι» των αμοιβών σε πλήθος Υπουργείων, Φορέων, Αρχών και Οργανισμών μέχρι σήμερα;
-Ποια η δημοκρατική «νομιμοποίηση» των π.χ. επιδομάτων που υπερκαλύπτουν ακόμη και το 100% των βασικών αποδοχών («μισθού») σε δεκάδες περιπτώσεις και μάλιστα στο σύνολο του προσωπικού ενός εκάστου των φορέων, ανεξάρτητα από
-Ικανότητα
-Θέληση
-Παραγωγικότητα
-Ήθος
-Αυταπάρνηση και άλλες «καπιταλιστικές» προϋποθέσεις;
-Πώς απολογείται (αν….) η ηγεσία των συνδικαλιστικών οργανώσεων μπροστά σε δεκαετίες εθελοτυφλίας και άρνησης διαπραγμάτευσης του αυτονοήτου;
