Πριν από λίγες ημέρες στο Μετρό, ένας παλιός γνωστός έπεσε πάνω μου αλαφιασμένος και πριν προλάβω καλά καλά να καταλάβω ποιος ήταν μου είπε ή μάλλον μου φώναξε γεμάτος ένταση: «Το πήρα απόφαση. Έρχομαι από την πρεσβεία της Αυστραλίας. Ψάχνω να μεταναστεύσω. Ένα χρόνο στέλνω παντού βιογραφικά και τίποτα». Έφυγε σχεδόν τρέχοντας χωρίς να προλάβω καλά καλά να τον χαιρετίσω.
Δυο μέρες αργότερα το Βήμα της Κυριακής φιλοξένησε ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο όλο και περισσότεροι συμπατριώτες μας ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Στη σχετική δημοσκόπηση άλλωστε σε διπλανές στήλες, πάνω από το 60% δηλώνει ότι αν του δινόταν η ευκαιρία θα αναζητούσε την τύχη του στο εξωτερικό.
Επιστρέφουμε άραγε ολοταχώς στη δεκαετία του 60; Και ναι και όχι. Γιατί βέβαια τότε οι περισσότεροι μετανάστες προορίζονταν για ανειδίκευτοι εργάτες στα ορυχεία του Βελγίου ή στα εργοστάσια της Γερμανίας. Σήμερα δεν θα είχαν πολλές ελπίδες να ανταγωνιστούν τα φτηνά εργατικά χέρια από την πρώην Ανατολική Ευρώπη. Έτσι φεύγουν κυρίως αυτοί που μπορούν να σταθούν στη διεθνή αγορά εργασίας, ειδικευμένοι τεχνίτες, υψηλού επιπέδου επαγγελματίες και επιστήμονες.
Με αυτή την έννοια η σημερινή μετανάστευση θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύ πιο επιζήμια για την οικονομία. Εξάγουμε το πιο πολύτιμο κεφάλαιο που διαθέτουμε ως χώρα, υποθηκεύοντας το μέλλον και τις προοπτικές ανάπτυξης. Αυτό δε, έχει ξεκινήσει ήδη πριν από την κρίση με τη μετανάστευση των φοιτητών όχι πια κατ’ ανάγκην επειδή δεν θα μπορούσαν να μπουν στην Ελλάδα, αλλά επειδή τους διώχνουν οι συνθήκες μονίμου εν δυνάμει χάους που επικρατούν στα ελληνικά Πανεπιστήμια.
Εσείς τι θα κάνατε στη θέση τους; Τι θα συμβουλεύατε το παιδί σας; Μεταξύ μας, μικρή σημασία έχει. Γιατί όταν μια χώρα φτάσει να στερεί από τους νέους την προοπτική, τίποτα δεν μπορεί να τους αποτρέψει από το να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους. Θα είναι η καταστροφή; Ποιος ξέρει; Το μόνο που μπορεί να μας παρηγορεί είναι ότι ξανά και ξανά στην ιστορία μας ο απόδημος ελληνισμός υπήρξε πηγή δύναμης. Πόσοι και πόσοι έλληνες διέπρεψαν και βοήθησαν τη χώρα από το εξωτερικό; Και τι θα είχαμε κερδίσει αν είχαν μείνει στάσιμοι στην Ελλάδα; Αυτό που προέχει με άλλα λόγια είναι να μπορέσει ο καθένας να αξιοποιήσει τα πραγματικά του ταλέντα όπου και όπως καλύτερα μπορεί. Όταν έρθει η στιγμή, όταν ορθοποδήσουμε σαν κοινωνία, μπορούμε και πρέπει να τους καλέσουμε πίσω!
