Στην ιστορική φράση του Τσόρτσιλ για «αίµα, ιδρώτα και δάκρυα» προσέφυγε ο κ. Ευ. Βενιζέλος προκειµένου να υπογραµµίσει τις δυσκολίες αλλά και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να µην κάνει πίσω και να διασφαλίσει την παραµονή της Ελλάδας στο ευρώ. Αµήν!
Μόνο που καθόλου δεν παραδειγµατίστηκε από τον άγγλο πολιτικό. Γιατί βέβαια αυτό που περισσότερο του αναγνωρίζουν σήµερα οι ιστορικοί, πέρα φυσικά από τη διατήρηση του ηθικού των Αγγλων στις πιο µαύρες στιγµές του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου, είναι ο τρόπος που χειρίστηκε τους Αµερικανούς και τον πρόεδρο Ρούσβελτ. Η Αγγλία, βλέπετε, είχε τη δική της «τρόικα», χωρίς την οποία δεν είχε την παραµικρή ελπίδα να αντέξει στην επίθεση των Γερµανών. Ο Τσόρτσιλ το γνώριζε καλά και έκανε τα πάντα για να φέρει τον αµερικανό πρόεδρο µε τα νερά του – έναν πρόεδρο που καλή ώρα όπως η Μέρκελ είχε να αντιµετωπίσει µια εχθρική κοινή γνώµη που δεν ήθελε να εµπλακεί η χώρα σε έναν νέο ευρωπαϊκό πόλεµο. Η επιχείρηση γοητείας του άγγλου πολιτικού – τόσο προς τον Ρούσβελτ όσο και προς τους αµερικανούς πολίτες – δεν είχε ίσως προηγούµενο. Και βέβαια ποτέ του δεν διανοήθηκε όταν διαφωνούσαν – και διαφωνούσαν συχνά – ούτε να διακόψει τις διαπραγµατεύσεις ούτε να τον ξεγελάσει και να του δώσει υποσχέσεις που δεν είχε σκοπό να τηρήσει. Τη συνέχεια τη γνωρίζουµε. Φαίνεται αυτονόητο αλλά ο Τσόρτσιλ πέτυχε ό,τι πέτυχε επειδή ήξερε πολύ καλά τι ήθελε και πώς να το διεκδικήσει. Το ακριβώς αντίθετο από την κυβέρνηση δηλαδή που βρίσκεται σε έναν διαρκή πανικό για να αποφύγει την καταστροφή και να ικανοποιήσει – συρόµενη και υπό το κράτος αλλεπάλληλων εκβιασµών – τις απαιτήσεις της τρόικας. Οπως εξηγούσε όµως ένας παλιός υπουργός, καµιά κοινωνία δεν αλλάζει επειδή της το επιβάλλουν οι ξένοι. Απαιτείται ένα δικό µας σχέδιο που να εξηγεί τι, γιατί και πώς θέλουµε να το πετύχουµε.
Το παράδειγµα της Ιρλανδίας είναι χαρακτηριστικό. Επέµεινε να µην αυξηθεί ο φόρος στις επιχειρήσεις – όταν η Ευρώπη το έθεσε ως προϋπόθεση για να πάρει τη βοήθεια –, το αίτηµά της ωστόσο δεν έγινε δεκτό. Οταν όµως κατάφερε να παρουσιάσει ένα δικό της σχέδιο µε – αξιόπιστα – µέτρα που είχαν το ίδιο δηµοσιονοµικό αποτέλεσµα µπόρεσε να επιβάλει την θέση της. Αυτό εµείς, η κυβέρνησή µας δηλαδή, ούτε το έχει επιχειρήσει.
Ιδέες υπάρχουν πολλές. Αντί να πατάµε γκάζι όµως είµαστε διαρκώς µε το πόδι στο φρένο. Μερίδιο της ευθύνης έχουµε όλοι µας. Είµαστε µια κοινωνία που αγωνίζεται µέχρι τέλους για τη φαντασίωση των «κεκτηµένων». Η µεγάλη ευθύνη όµως ανήκει στην κυβέρνηση. Οπου όλο και πιο πολύ µοιάζει να έχουν σταµατήσει να σκέφτονται και να έχουν πάρει διαζύγιο από την πολιτική.
kapsis@dolnet.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
