Για να σχηματιστεί ένας πολιτικός θεσμός χρειάζεται χρόνος, και χρόνος για ν’ αλλάξει… Οι αλλαγές είναι αργές και κάτω από την επίδραση άμεσων αναγκών. Οι ανάγκες και ο χρόνος αναλαμβάνουν να τον επεξεργαστούν και ο προορισμός και η αποτελεσματικότητά του καθορίζονται από την κουλτούρα του λαού και την επεξεργασία του.
Η καταλυτική επίδραση των θεσμών στην αναμόρφωση μιας κοινωνίας απαιτεί αναμόρφωση της κουλτούρας του λαού της. Αλλά, ένας λαός είναι ένας οργανισμός δημιουργημένος από το παρελθόν και δεν μπορεί να τροποποιηθεί παρά με αργές κληρονομικές συμπληρώσεις και παιδεία. Άλλωστε, χωρίς παραδόσεις, δηλαδή χωρίς εθνική ψυχή, κανένας πολιτισμός δεν είναι δυνατός και χωρίς την αργή εξάλειψη αυτών των παραδόσεων δεν υπάρχει πρόοδος.
Το θεμελιώδες καθήκον ενός λαού είναι: να διατηρεί τους θεσμούς του παρελθόντος τροποποιώντας τους λίγο-λίγο, ανάλογα με τις ανάγκες και τη διαμορφούμενη πραγματικότητα. Οι αλλαγές χρειάζονται χρόνο για να συνειδητοποιηθούν και χρόνο για να μεταφερθούν σε θεσμούς. Ο χρόνος είναι δραστικός παράγοντας στα κοινωνικά προβλήματα, αντιπροσωπεύει τον αληθινό δημιουργό και το μεγάλο καταστροφέα, συσσωρεύει το τεράστιο απόθεμα πεποιθήσεων και σκέψεων πάνω στο οποίο γεννιούνται οι ιδέες μιας εποχής. Οι ρίζες τους βυθίζονται σε ένα μακρύ παρελθόν, είναι κόρες του παρελθόντος και μητέρες του μέλλοντος, σκλάβες πάντα του χρόνου (Gustave Le Bon, ψυχολογία των μαζών, Ζήτρος, 1996).
Σήμερα ζούμε σε μια εποχή έντονων αλλαγών και κρίσης, σε παγκόσμιο επίπεδο, και η προσαρμογή της χώρας μας στο «γίγνεσθαι» αποτελεί αναγκαιότητα. Η μη προσαρμογή της στη νέα πραγματικότητα δεν σημαίνει απλά αργοπορία, αλλά πραγματική καταστροφή. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, δεν υπάρχει η δυνατότητα να έχει στη διάθεσή της ιστορικό χρόνο για αργές διαδικασίες και μόνο το απόθεμα σοφίας και υπευθυνότητας της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας της μπορεί να επικαλεστεί για να μειώσει την έλλειψή του.
Η αλλαγή κουλτούρας του λαού μας αποτελεί αναγκαιότητα…Η αλλαγή κουλτούρας είναι ο σκοπός… και τα μέσα: η παιδεία και η εκπαίδευση.
Όπως είναι γνωστό (το υποστηρίζουν πολλοί φιλόσοφοι): η παιδεία δεν κάνει τον άνθρωπο ούτε πιο ηθικό ούτε πιο ευτυχισμένο, δεν αλλάζει τα ένστικτά του και τα κληρονομικά του πάθη…Αλλά, κανείς δεν υποστήριξε ότι η παιδεία που κατευθύνεται σωστά δεν μπορεί να δώσει πρακτικά αποτελέσματα πολύ ωφέλιμα, αν όχι για να προαγάγει την ηθικότητα, τουλάχιστο για να αναπτύξει επαγγελματικές δεξιότητες.
Είναι σαφές ότι, η παιδεία και η εκπαίδευση που παρέχονται στη νεολαία μιας χώρας και τα παραδείγματα προς ταύτισή της επιτρέπουν να προβλέψουμε, σε σημαντικό βαθμό, το πεπρωμένο της.
Η εκπαίδευση της σύγχρονης γενιάς στη χώρα μας δικαιολογεί τις πιο μελαγχολικές προβλέψεις. Αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη του την αδιανόητη δήλωση κορυφαίων λειτουργών της εκπαίδευσης ότι θα δείξουν ανυπακοή σε νόμο της πολιτείας, που είχε πρωτοφανή αποδοχή από τα μέλη του εθνικού κοινοβουλίου, τότε ολοκληρώνεται η εικόνα μας ως χώρας που έχει εισέλθει στον αστερισμό των καταιγίδων…
Όπως είναι φυσικό, η αλλαγή κουλτούρας απαιτεί χρόνο και εθνική προσπάθεια. Η συνειδητοποίηση του προβλήματος πρέπει να εκδηλωθεί με την ενεργοποίηση των απαιτούμενων διαδικασιών και τη θεμελίωση των αναγκαίων θεσμών.
Η αλλαγή κουλτούρας αργεί, ενώ η χώρα πρέπει να ανταποκριθεί «επειγόντως» σε συνθήκες που δεν είναι ενσωματωμένες στην κουλτούρα της. Από εδώ αρχίζει το πρόβλημα…
Η μέχρι τώρα αντιμετώπιση της κρίσης από την πολιτική ηγεσία της χώρας δημιούργησε περιβάλλον ρευστού φόβου και απομάκρυνε την έξοδό της από την κρίση. Χρειαζόμαστε τη συμμετοχή όλων, πολιτικών και πολιτών, για να αντιμετωπίσουμε τη μεγαλύτερη μέχρι τώρα απειλή για την ύπαρξή μας ως ανεξάρτητης χώρας!
Πρόταση
Να συνεργαστούν η πολιτική και πνευματική ηγεσία της χώρας, υπό την σκέπη του Προέδρου της Δημοκρατίας, για να διατυπώσουν τον κώδικα συμπεριφοράς όλων μας για την αντιμετώπιση της κρίσης. Με μια τέτοια ενέργεια θα δοθεί η δυνατότητα να καθοριστούν οι αναπτυξιακές μας δυνατότητες και ο τρόπος προσέγγισης του στόχου να γίνει η χώρα μας χώρος παιδείας. Στις τρέχουσες συνθήκες είναι ανάγκη να υιοθετηθεί η αρχή σύμφωνα με την οποία η κάθε μέρα πρέπει να είναι, εργασιακά, δρόμος ταχύτητας 100-μέτρων σε συνεχή επανάληψη, για να ανταποκριθούμε στις, δυσάρεστες, υποχρεώσεις μας…
Τα ημίμετρα της κυβέρνησης και οι δηλώσεις των πολιτικών μας δεν οδηγούν πουθενά εκτός από την ανυποληψία και την υποτέλεια.
