Οσοι διαβάζουν αυτή τη στήλη (στην τρίχρονη διαδρομή της), ασφαλώς θα έχουν διαπιστώσει ότι ο (υπο)γράφων δεν είναι οπαδός καμίας ομάδας- μεγάλης ή μικρής-, συνεπώς ούτε του Παναθηναϊκού που αυτές τις ημέρες απασχολεί την ποδοσφαιρική επικαιρότητα λόγω ανακοίνωσης από τον Γιάννη Βαρδινογιάννη ότι η οικογένειά του αποχωρεί καθολικά και οριστικά από την ΠΑΕ ΠΑΟ.

Ειδικότερα όσον αφορά τον Τζίγγερ, δεν τον γνωρίζω προσωπικά, καθώς ουδέποτε έχω συναντηθεί ή μιλήσει μαζί του- όπως άλλωστε δεν είχα δοσοληψίες και με κανέναν άλλον μεγαλομέτοχο ή πρόεδρο ομάδας- όλα αυτά τα 20 χρόνια που προΐσταμαι του αθλητικού τμήματος του «Βήματος». Ετσι, η εικόνα και η άποψη που έχω για την ποδοσφαιρική πολιτεία του Ι. Βαρδινογιάννη βασίζεται σε ό,τι έχω διαβάσει, ακούσει και συζητήσει όλο αυτό το διάστημα (από το καλοκαίρι του 2000 και εντεύθεν) που ο Τζίγγερ κράτησε το τιμόνι του ποδοσφαιρικού ΠΑΟ μετά την αποχώρηση από την προεδρία του «καπετάνιου» Γιώργου Βαρδινογιάννη.

Αυτό λοιπόν που πρωτίστως θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι εκτιμώ το αθλητικό ήθος και ύφος με το οποίο πολιτεύθηκε ο Τζίγγερ στον εν πολλοίς βρώμικο χώρο και αμαρτωλό κόσμο της μπάλας. Δεν το έπαιξε κραυγαλέα – τουλάχιστον δημοσίως- παναθηναϊκάρας που πατάει επί πτωμάτων για τα καλά και συμφέροντα της ομαδάρας του, θωπεύοντας (λόγω και έργω) τους φανατικούς της κερκίδας και ιδιαίτερα εκείνους των οργανωμένων συνδέσμων που τον πολεμούσαν.

Απ΄ ό,τι θυμάμαι, μόνο μία φορά διέρρευσε από τα ενδότερα των Πρασίνων ότι ο Ι. Βαρδινογιάννης επεχείρησε να τους ντοπάρει με ασυνήθη για τον ίδιο… σεξουαλική προτροπή κατά του αιωνίου αντιπάλου Ολυμπιακού. Δεν ακολούθησε την πεπατημένη να προμηθεύει τους χουλιγκάνους με φθηνά εισιτήρια, να χρηματοδοτεί τις εκδρομές-επιδρομές τους, να τους βγάζει από τη φυλακή με δικούς του δικηγόρους, να τους βάζει σε δουλειές για τον επιούσιον ή έστω το χαρτζιλίκι…

Κυρίως όμως, ο Τζίγγερ δεν μπήκε στη λογική (και πρακτική) των παρασκηνιακών συναλλαγών τύπου παράγκας. Ουδείς τον κατηγόρησε- και δεν είχε στοιχεία να το επιχειρήσειότι μετήλθε βρώμικα μέσα και μεθόδους για να κατακτήσει (εγχώριους) τίτλους το ποδοσφαιρικό Τριφύλλι και να δρέψει ο ίδιος δάφνες δόξης. Απεναντίας γι΄ αυτό ακριβώς τον μέμφεται η μερίδα των τέτοιας νοοτροπίας οπαδών του ΠΑΟ που τον καθύβριζαν θεωρώντας ότι το αφεντικό δεν προστάτευε την ομάδα (τους) από την ερυθρόλευκης δομής παράγκα, ιδιαίτερα μετά τη «ζούγκλα της Ριζούπολης» (Μάιος 2003) και ως την αποκαθήλωση της ηγεσίας Γκαγκάτση από την ΕΠΟ (τέλη 2008).

Στα συν των πεπραγμένων του η δημιουργία της Σούπερ Λίγκας και το (έστω και υπό πίεση) πολυμετοχικό άνοιγμα της ΠΑΕ, μολονότι αμφότερα αποδείχθηκαν «άνθρακες ο θησαυρός». Μα, θα πείτε, ουδέν μεμπτόν για τον Τζίγγερ; Ασφαλώς υπάρχουν, και όχι μόνο ό,τι του καταλογίζουν οι άσπονδοι εχθροί του εντός του πράσινου στρατοπέδου, που μεταξύ άλλων τον κατηγορούν για… καβούρια στην τσέπη. Ωστόσο το πόσα λεφτά έβαλε (ή δεν έβαλε…) στην ΠΑΕ ΠΑΟ η οικογένεια Βαρδινογιάννη ως ουδέτερο φίλαθλο ουδόλως με απασχολεί. Αυτά είναι τροφή για κατανάλωση στην αέναη οπαδική μεταγραφολογία-προπονητολογία του Παναθηναϊκού (όπως και κάθε ομάδας).

Εκείνο που κανείς ποδοσφαιρόφιλος δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι ότι στα 32 χρόνια που η ΠΑΕ ΠΑΟ ανήκε στην οικογένεια Βαρδινογιάννη φόρεσαν τη φανέλα με το τριφύλλι ουκ ολίγοι αξιόλογοι άσοι της μπάλας οι οποίοι δεν αναδείχθηκαν από την ομάδα αλλά αποκτήθηκαν. Ενδεικτικά: Δεληκάρης, Κυράστας, Σαργκάνης, Γαλάκος, Αποστολάκης , Τερζανίδης, Χρ. Δημόπουλος, Ρότσα, Ζάετς, Σαραβάκος, Βάντσικ, Μπορέλι, Μίκλαντ, Π.Σόουσα, Κωνσταντίνου , Ζιλμπέρτο, Σισέ, Κατσουράνης κ.ά. Επίσης, στον πάγκο κάθησαν μεγάλοι ξένοι προπονητές, όπως οι Πεζάολα, Σενέκοβιτς, Κόβατς, Γκμοχ, Γκόρσκι,Τ.Ιβιτς, Μπένγκστον , Οσιμ.

Αρνητικά αποτιμάται η επιλογή ορισμένων συνεργατών του Τζίγγερ και η αξιολόγηση αμφιλεγόμενων παικτών, προπονητών, τεχνικών διευθυντών και συμβούλων που εμπιστεύθηκε εντός και εκτός Παναθηναϊκού. Επίσης, οι περισσότεροι φίλοι του Τριφυλλιού του χρεώνουν (εκ του αποτελέσματος) την αποτυχία να αποκτήσει ο σύλλογος ιδιόκτητο σύγχρονο γήπεδο που ήταν και προσωπικό του στοίχημα. Πάντως, αναφορικά με την περιβόητη (μη) θωράκιση της ομάδας εκτός γηπέδων, πιστεύω ότι ουδείς υγιής φίλος των Πρασίνων θα ήθελε να… λαδώνει ο Τζίγγερ διαιτητές ή αντίπαλους παίκτες, παράγοντες, προπονητές για να παίρνει… παραγκόπληκτα πρωταθλήματα και Κύπελλα.

Ορθώς και μπράβο του που δεν το έπραξε και στα μάτια και στη συνείδηση κάθε φιλάθλου που δεν αξιολογεί την πορεία του (όποιου) αθλητικού μεγαλοπαράγοντα μετρώντας μόνο τίτλους, αυτό είναι το πιο σημαντικό παράσημο στην 11χρονη θητεία του Τζίγγερ στο τιμόνι του ποδοσφαιρικού Τριφυλλιού. Εκείνο που ίσως έχει βάση να συζητείται είναι το ότι δίχως να καταφεύγει σε ανομίες αλλά απλώς αξιοποιώντας τη δύναμη του Παναθηναϊκού και του ονόματός του θα μπορούσε να είχε (κατα)πολεμήσει πιο δυναμικά και πιθανόν αποτελεσματικά τις παράγκες και τα λοιπά βρώμικα κυκλώματα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ