Τι θα γινόταν αν η κάνναβη έμπαινε στα σχολεία ως υποχρεωτική εμπειρία; Σενάριο: κάπου στο τέλος του λυκείου ένας καθηγητής, ο εξειδικευμένος Μπαφολόγος, να αναγκάζει τα παιδιά να φυτέψουν ένα δενδρύλλιο και στη συνέχεια να το δοκιμάσουν. Κατόπιν να τους εξηγεί ότι το προϊόν πωλείται στους πάγκους της λαϊκής. Οι γονείς να σιγοντάρουν με απειλές του τύπου «άμα δεν στρίψεις καλά το τσιγαριλίκι σου θα μείνεις στο δωμάτιό σου όλη τη βδομάδα». Ο καταναγκασμός θα οδηγούσε στην αποστροφή. Τόσοι και τόσοι έχουν μισήσει την ποίηση στην οποία θα ανέτρεχαν αν ήταν απαγορευμένη. Πλην όμως το νομοσχέδιο για την αποποινικοποίηση της χρήσης που παρουσίασε ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Μιλτιάδης Παπαϊωάννου δεν προβλέπει την απομυθοποίηση των ψυχοτρόπων . Αντιθέτως προβλέπει αυστηρές ποινές για δασκάλους, σωφρονιστικούς υπαλλήλους, στρατιωτικούς, γιατρούς και όσους διευκολύνουν τη χρήση σε ευαίσθητες ομάδες.
Ο πολιτικός κόσμος είναι πλέον ώριμος να αποδεχτεί ότι η κατανάλωση χασίς είναι ένα συνήθειο που δεν απέχει από την κατανάλωση αλκοόλ. Επιπλέον είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο εξαρτημένος από ηρωίνη είναι ασθενής και χρειάζεται θεραπεία. Παρά την τεράστια απόσταση που χωρίζει τον χασικλή από το πρεζάκι το νομοσχέδιο τους αντιμετωπίζει όλους ως «ναρκομανείς» όμως θα ήταν άστοχο να μην αναγνωρίσουμε την πρόοδο που σημειώνεται νομοθετικά. Κανένας χρήστης δεν θα φυλακίζεται ενώ ο έμπορος θα μπαίνει σε μπουντρούμι μέχρι το τέλος της ζωής τους. Ταυτόχρονα αναγνωρίζεται ότι ένας χρήστης μπορεί να δώσει λίγο από την πραμάτεια του σε φίλο του_ η κυβέρνηση αναφέρθηκε επί λέξει στο «κέρασμα». Η επακριβής ποσότητα δεν προσδιορίζεται από τον νόμο. Θα κρίνουν οι δικαστές πόσα γραμμάρια χρειάζεται ο καθένας.
Αν λέμε ότι ο πολιτικός κόσμος έχει ωριμάσει είναι επειδή και η Νέα Δημοκρατία είχε σκεφτεί να αποποινικοποιήσει τη χρήση. Ο κ. Νίκος Δένδιας, ως υπουργός Δικαιοσύνης, είχε αναφερθεί στα 50 γραμμάρια ακατέργαστης κάνναβης, ως λογικής ποσότητας για ατομική κατανάλωση. Βέβαια τότε η συζήτηση είχε ξεκινήσει για να ευρεθούν τρόποι αποσυμφόρησης των φυλακών. Καταγράφονταν περί τους 12.000 κρατούμενους σε ιδρύματα που χωρούν μετά βίας 8.500. Σύμφωνα με παλαιότερη μελέτη σχεδόν οι μισοί (το 44%) είναι έγκλειστοι για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών. Δεν έχει σημασία ποια είναι η αφετηρία για τον κ. Παπαϊωάννου. Είναι υπεραρκετό που περιορίζει την καταστολή σε ένα πεδίο προσωπικών επιλογών: ειδικά για την κάνναβη δεν είναι πιο επιβλαβής από τα αναψυκτικά, τα πατατάκια, το καυσαέριο και τα κινητά τηλέφωνα.
Για να μην γίνουν όμως παρανοήσεις και αρχίζει ο κόσμος να ποτίζει επιδεικτικά τις καναβουριές στο μπαλκόνι, θα πρέπει να διαβάσουμε με προσοχή τις λέξεις. Η «αποποινικοποίηση» δεν είναι συνώνυμη της «απελευθέρωσης». Είναι στη διακριτική ευχέρεια της αστυνομίας να συλλάβει κάποιον που φροντίζει μισή γλάστρα. Το δικαστήριο πιθανώς να δείξει επιείκεια όμως μέχρι τη δίκη υπάρχουν πολλές δυσάρεστες επαφές με το οργανωμένο κράτος (άλλο νοείται ως «κράτηση» κι άλλο ως «φυλάκιση» κι ας είναι πρακτικά το ίδιο…)
