Oι ηγεσίες των πανεπιστημίων, των κομματικών νεολαιών και των κομμάτων της Αριστεράς φαίνεται να διεξάγουν έναν αγώνα προασπίζοντας το «Δημοκρατικό πανεπιστήμιο στην υπηρεσία του λαού και του τόπου». Η διατύπωση ως σύνθημα εκφωνήθηκε εν μέσω των καταλήψεων του Νόμου 815 από εμένα, ως προέδρου τότε της Φοιτητικής Ενωσης του Αριστοτελείου (ΦΕΑΠΘ). Το εισηγήθηκα και υιοθετήθηκε από το ΠαΣοΚ με την παρατήρηση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι «ορθά περιλαμβάνεται… και του τόπου».

Σήμερα, παρατηρώ τα δρώμενα στην εκπαίδευση με το ενδιαφέρον του πολίτη και του πατέρα φοιτητή σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Δεν θέλω να αναφερθώ στη δημοκρατία που τότε ήταν ζητούμενο απέναντι στον συγκεντρωτισμό, τον αυταρχισμό και τους κοινωνικούς αποκλεισμούς, και πάντως κανένας δεν την αντιλαμβανόταν ως συνώνυμη του συντεχνιασμού, της κομματοκρατίας, της συναλλαγής και της μετριοκρατίας. Σημειώνω ότι από τότε ήταν αντιληπτό ότι το πανεπιστήμιο δεν ανήκει στην ηγεσία του, σε μια ομάδα του ή σε κάποια ιδεολογική κατεύθυνση, αλλά στο σύνολο της κοινωνίας και στον… τόπο. Στην κοινωνία του ΄70, εν πολλοίς, αρκούσε η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο για την επαγγελματική εξασφάλιση, ενώ τώρα δεν αρκούν δύο και τρία μεταπτυχιακά. Τότε δεν υπήρχαν πολλοί που να μπορούν να ισχυριστούν ότι «η πατρίδα μου δεν καλύπτει τα προσόντα και τις φιλοδοξίες μου», αλλά τώρα χιλιάδες επιστήμονες στο εξωτερικό και στο εσωτερικό το αποδεικνύουν. Οι οικογένειες μέσω της εκπαίδευσης επένδυαν στην κοινωνική άνοδο και προεξοφλούσαν εισόδημα, ενώ τώρα μετρούν χαμένα εξάμηνα και φοβούνται τις επισφάλειες των φοιτητοδανείων.

Τότε μετρούσε και άξιζε λιγότερο ο χρόνος, τόσο για τον κάθε πολίτη όσο και για τον τόπο. Η χώρα χρειαζόταν τα πανεπιστήμια για να συγκροτηθεί, να ανέλθει και να ενσωματωθεί στο διεθνές γίγνεσθαι του αναπτυγμένου κόσμου, τώρα τα χρειάζεται για να διορθωθούν λάθη, να ανασυγκροτηθεί και να επιβιώσει.

ΥΓ.: Κάτι για τους διδάσκοντες. Στην έναρξη των καταλήψεων του Νόμου 815 επισκέφθηκα τον Αριστόβουλο Μάνεση ζητώντας την υποστήριξή του, ως συνταγματολόγου, για την προστασία του ασύλου και τις καταλήψεις. Μου απάντησε ότι «θεωρώ ότι το άσυλο δεν χωροθετείται, γιατί αφορά ιδέες» και ότι «το κίνημά σας δεν χρειάζεται να κλείσει τις ιδέες του μέσα σε τεχνητά φρούρια. Εάν πιστεύετε σε αυτές, χρειάζεστε ανοικτά πεδία να τις διαδώσετε». Με κλόνισε.

Ρώτησε: «Θέλεις να τα διατυπώσω αυτά;». Τον παρακάλεσα να μην το κάνει, δεν το δέχτηκε και εξέφρασε τις απόψεις του στην επόμενη συνεδρίαση της Σχολής του.

Ο κ. Γιάννης Δατσέρης είναι πυρηνικός ιατρός, συντονιστής διευθυντής ΕΣΥ, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών.



ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ