Για την προσωπικότητα τις ιδέες και τη μεγάλη συμβολή του Λεωνίδα Κύρκου στα πολιτικά μας πράγματα μίλησαν οι άλλοι. Για τα λάθη του μίλησε ο ίδιος. Κι όπως επανειλημμένα έχει πει ένα από τα μεγαλύτερα ήταν η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο.
Η εξομολόγησή του αυτή πιθανότατα να έχει μια προσωπική- ηθική διάσταση. Σε τελευταία ανάλυση η ψήφος στη Βουλή δεν ήταν πολιτική αλλά οιονεί δικαστική: αφορούσε την προσαγωγή σε δίκη ενός πολιτικού με βαρύτατες κατηγορίες. Κι ο Λεωνίδας Κύρκος ήξερε σε τι γκρίζες περιοχές έμπαινε ο ΣΥΝ και η συγκυβέρνηση με μια τέτοια απόφαση. Προσωπικά είχε διαφωνήσει με την παραπομπή. Ενδεχομένως να αισθανόταν ότι δεν έκανε ότι μπορούσε για να την αποτρέψει.
Το μεγαλύτερο λάθος του ωστόσο το θεωρούσε πολιτικό: η αριστερά, παραπέμποντας τον Αντρέα κατάφερε να κόψει τις γέφυρες με το ΠΑΣΟΚ για πολλά χρόνια. Κι έτσι είναι. Όμως το λάθος είχε γίνει πολύ νωρίτερα όταν αποφασίστηκε η ίδια η δημιουργία του Συνασπισμού. Εκ των υστέρων αυτό μοιάζει αυτονόητο. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να προσχωρήσει το ΚΚΕ στις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς. Κι όταν ήρθε το διαζύγιο τότε η ανανεωτική αριστερά, κατάφερε να φορτωθεί τον (αριστερό) λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ για τον οποίο τόσα χρόνια επέκρινε το ΠΑΣΟΚ.
Στην πραγματικότητα ο φυσικός χώρος για να ανθίσουν οι ιδέες του Λεωνίδα Κύρκου- για την Ευρώπη, για τη Δημοκρατία, για τον εκσυγχρονισμό- ήταν το ΠΑΣΟΚ και η σοσιαλδημοκρατία. Για πολλά χρόνια οι συνθήκες και τα πρόσωπα δεν επέτρεπαν κάτι τέτοιο. Επιφανειακά βέβαια γιατί στο μεταξύ το ΠΑΣΟΚ άλλαζε και παράλληλα προσέλκυε ένα όλο και μεγαλύτερο αριθμό στελεχών της ανανεωτικής αριστεράς- κάποιους και σε κυβερνητικές θέσεις. Ότι δεν τόλμησαν να κάνουν όταν το ΠΑΣΟΚ τους έτεινε το χέρι, έγινε στην πράξη. Κερδισμένο βγήκε το ΠΑΣΟΚ και η χώρα. Χαμένη η ανανεωτική αριστερά, το οργανωμένο της τμήμα δηλαδή, που μοιάζει σήμερα να βολοδέρνει σε πολιτικό κενό. Ο θάνατος του Λεωνίδα Κύρκου μοιάζει να κλείνει συμβολικά ένα κεφάλαιο που έχει κλείσει καιρό πριν…
