Τι είναι ζωή; Σύμφωνα με την τελευταία ανακάλυψη παλαιοβιολόγων στην Αυστραλία, ζωή είναι και βακτηρίδια 3,5 δισεκατομμυρίων χρόνων που αντί για οξυγόνο «ανέπνεαν» θειάφι, ουσία που είναι ταυτισμένη με την Κόλαση στην ανθρώπινη ζωή- ποταμούς πυρωμένο θειάφι υπόσχεται η Αποκάλυψη στους αμαρτωλούς. Κάποια σέχτα θα βρεθεί στην Αμερική να υποστηρίξει ότι τα θειαφοβακτηρίδια ήταν Διάβολοι και τα απολιθώματά τους αποδεικνύουν πως οι άγγελοι τους νίκησαν και τους έκαναν πέτρες.
Το λογικό συμπέρασμα των βιολόγων είναι πως μπορεί να υπάρχει ζωή σε πλανήτες όπου δεν υπάρχει οξυγόνο αλλά θειάφι- όπως ο Αρης για παράδειγμα. Προφανώς πλάσματα του Διαβόλου θα είναι και αυτά κατά την ίδια σέχτα, αλλά για όλους τους υπόλοιπους το γεγονός πως η ζωή θάλλει ακόμα και σε συνθήκες ακραίες για τα μέτρα μας είναι αισιόδοξο συμπέρασμα. Μειώνονται οι πιθανότητες να είμαστε ανάδελφος πλανήτης στο Σύμπαν, αποκλείεται να μας επιτεθούν θειώδεις εξωγήινοι γιατί θα λαμπαδιάσουν από το οξυγόνο της Γης, αυξάνονται οι πιθανότητες να βρεθούν κάποιοι να μας διδάξουν πώς να γίνει καλύτερη η ζωή μας.
* Ο Νίκος Θέμελης που έφυγε από κοντά μας πριν από λίγες ημέρες προσπάθησε να κάνει τη ζωή μας καλύτερη στην Ελλάδα. Με το πολιτικό του έργο δίπλα στον Κώστα Σημίτη, με το συγγραφικό του έργο που μας συντρόφεψε στο μαξιλάρι και στον καναπέ.
Ηταν κάπως σαν καλός εξωγήινος, διαπιστώνουν όσοι τον ήξεραν καλά. «Απέναντι στην εκτεταμένη μιζέρια της ελληνικής πολιτικής ζωής που απεχθάνεται τη μόρφωση,δυσπιστεί στην ευπρέπεια και καλλιεργεί μια επίπλαστη ευαισθησία ήταν ο σταθερός υπερασπιστής του ορθολογισμού,της παιδείας,της γνώσης,της εντιμότητας και του ήθους» επισήμανε ο Κώστας Σημίτης στην ομιλία που δεν θα ήθελε να έχει κάνει ποτέ, τον επικήδειο μπροστά στο φέρετρό του. Ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης, σε σημείωμά του στο «Βήμα», είναι περισσότερο αισιόδοξος: ίσως πλάσματα σαν τον Θέμελη δεν είναι εξωγήινοι, ίσως κρύβονται ανάμεσά μας. Σχολιάζοντας την καθυστερημένη εμφάνισή του στα ελληνικά γράμματα, αναφέρει: «Πού ήταν λοιπόν κρυμμένος αυτός ο τολμηρός και εμπνευσμένος δημιουργός τόσο καιρό, ποια ευλογία μάς τον εμφάνισε, ποια κατάρα μάς τον στέρησε;Τα ερωτήματα δεν θα απαντηθούν ποτέ. Ομως αυτό το λιγόζωο αστέρι δείχνει πως όλο και κάπου βρίσκονται κρυμμένοι κάποιοι Ελληνες που, σε πείσμα της επαινούμενης μετριότητας και της μίζερης “αναγνώρισης”, εμφανίζονται, έστω και για λίγο, και φωτίζουν τον δρόμο μας».
* Δεν είναι τυχαίο, ημερολόγιό μου, πως και ο Σημίτης και ο Γιατρομανωλάκης αντιπαραθέτουν τον Νίκο Θέμελη στη μιζέρια- της πολιτικής ο πρώτος, των γραμμάτων ο δεύτερος. Ηταν γενναιόδωρος ο πολύτιμος άνθρωπος που έφυγε γιατί δεν είχε τίποτα να ζηλέψει και κανέναν, όπως είχα εντοπίσει στις σελίδες αυτές το 2005, όταν είχε εκδοθεί το βιβλίο του Κώστα Σημίτη «Πολιτική για μια δημιουργική Ελλάδα 1996-2004 ». Είχα γράψει λίγες γραμμές για το βιβλίο και ταυτόχρονα είχα αναφερθεί στον άνθρωπο που δούλευε μαζί του 30 χρόνια και είχε τη μοναδική ικανότητα να αποσύρεται από τη διαχείριση της εξουσίας και να συγκεντρώνεται στο γράψιμο: «Ζηλεύουν τόσοι και τόσοι τον Θέμελη γιατί πέτυχε το όνειρο κάθε αριστερού διανοούμενου:να είναι σπουδαίος γραφιάς και ταυτόχρονα να είναι ο σύμβουλος του ηγεμόνα.Τι να πω;Είναι μοναδικό δίδυμο αυτοί οι άνθρωποι [Σημίτης- Θέμελης]· κάποτε θα γραφούν διδακτορικά για την περίπτωσή τους,για τον καθένα χωριστά αλλά και για τους δυο μαζί- όταν θα πάψουμε να είμαστε φθονερή χώρα, λαός που προσπαθούμε να κόψουμε κάθε κεφάλι που ψηλώνει πάνω από το δικό μας».
* Περιμένοντας τα διδακτορικά που θα γράψουν μάλλον καλοί εξωγήινοι, η απώλεια του Νίκου Θέμελη μας βυθίζει βαθύτερα στη μιζέρια.
* Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι γηγενείς που προσπαθούν να μας βγάλουν, είναι αλήθεια- η Αννα Διαμαντοπούλου, για παράδειγμα, που κατάφερε τελικά να περάσει τον νέο νόμο για τα πανεπιστήμια. Αντιστάθηκε στις απειλές των πανεπιστημιακών αρχών, στις πιέσεις των συντρόφων της στο ΠαΣοΚ, ανάγκασε τη Νέα Δημοκρατία να υπερψηφίσει, και επιτέλους η μεγάλη αλλαγή που είχε ανάγκη η ανώτατη εκπαίδευση είναι νομική πραγματικότητα.
Μένει να δούμε αν θα γίνει και πραγματική πραγματικότητα- γιατί οι ακαδημαϊκές δυνάμεις που ενδιαφέρονται να διατηρήσουν τα προνόμιά τους έστω και αν διαλυθούν τα πανεπιστήμια είναι εξίσου ισχυρές με τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που προτιμούν να χρεοκοπήσει η χώρα παρά να χάσουν τα δικά τους προνόμια.
* Σαπροφυτικές δυνάμεις, θα τις λέγαμε· αναπτύσσονται σε νεκρούς οργανισμούς. Δεν βρίσκουν αντίσταση και προχωρούν στην πλήρη αποδόμηση των σωμάτων. Ξεκίνησαν, λοιπόν, οι καταλήψεις και τα κλεισίματα πανεπιστημίων. Σύντομα θα γνωρίζουμε αν υπάρχουν ίχνη ζωής που θα αντιδράσουν στην επέλαση των σαπρόφυτων. Η καλοκαιρινή αισιοδοξία μου με πείθει ότι υπάρχουν.
* Φαινόμενα αποσύνθεσης εμφανίζονται όμως και στην κυβέρνηση – επισήμως, εννοώ· ανεπισήμως υπήρχαν πάντα. Ο Χάρης Παμπούκης παραιτήθηκε από αναπληρωτής υπουργός Ανάπτυξης και στη σχετική δήλωσή του διαβάζω πως η πράξη του «επιβεβαιώνει πλήρως τον χαρακτήρα και την ουσία της εμπλοκής μου στην πολιτική. Αποτελεί πράξη ευθύνης, πράξη ενός ανθρώπου που δεν είχε ποτέ σχέση εξάρτησης με θέσεις ή καρέκλες. Είναι αυτονόητη πράξη αξιοπρέπειας» . Μου φαίνεται ότι θα ήταν περισσότερο αξιοπρεπές να αφήσει άλλους να κρίνουν τις πράξεις του, αντί να το κάνει ο ίδιος.
* Και, τέλος πάντων, έχω βαρεθεί να ακούω τους πολιτικούς να δηλώνουν ότι δεν τους ενδιαφέρουν θέσεις, τιμές και αξιώματα και απλώς αναλαμβάνουν «ευθύνες». Ο Βαγγέλης Βενιζέλος δήλωσε τις προάλλες: «Ανέλαβα μία ευθύνη, μία δυσβάστακτη ευθύνη και […] έχω κατά πάσα πιθανότητα θυσιάσει οποιαδήποτε πολιτική μου προοπτική» . Το κίνητρο του Ηλία Μόσιαλου να αφήσει (όπως και οι Βενιζέλος- Παμπούκης) το πανεπιστήμιο και να εμπλακεί στην πολιτική «ήταν μια ανάγκη να συμβάλω στην ανόρθωση της χώρας μου. Είμαι από τους ανθρώπους που έχουν διεξόδους. Δεν είμαι εδώ για να αγκιστρωθώ, να είμαι δίπλα στον Πρωθυπουργό για πάντα».
* Τόση ανάγκη προσφοράς είναι αβάσταχτη. Νιώθω ένοχος που τους έχω φορτώσει τόσα προβλήματα παρά τη θέλησή τους. Ισως αυτό να είναι και το πρόβλημα του πολιτικού συστήματος: ότι όλοι, από το ΚΚΕ ως τη ΝΔ, έχουν γίνει πολιτικοί χωρίς να το θέλουν. Ετσι εξηγούνται και η ποιότητα διακυβέρνησης της χώρας και η ποιότητα της αντιπολίτευσης- και η κατάσταση της χώρας.
* Νιώθω ότι αδικώ τους κυβερνώντες, ημερολόγιό μου· τα βάζω μαζί τους την ώρα που η χώρα είναι στη δυσκολότερή της κατάσταση και κάποιοι από αυτούς κάτι κάνουν, ενώ όλη η αντιπολίτευση ενδιαφέρεται μόνο να καταρρεύσουμε για να αποκομίσει κομματικά οφέλη. Αλλά κυριολεκτικά ξεπερνά τις δυνάμεις μου να ασχολούμαι με το τι λένε και τι κάνουν τα σαπρόφυτα της πολιτικής. Το θέμα είναι να μη νεκρωθεί εντελώς ο οργανισμός και αρχίσουν την επέλαση- και για να μη νεκρωθεί, πρέπει να τον τσιγκλάμε.
Πώς θα είναι η ζωή μας το φθινόπωρο και τον χειμώνα; Το καλοκαίρι τελειώνει με τα spreads των ελληνικών ομολόγων ψηλότερα από εκεί που ήσαν στην αρχή του, την ύφεση βαθύτερη από κάθε προηγούμενη απαισιόδοξη πρόβλεψη, το κομφούζιο σχετικά με το δεύτερο δάνειο που θα μας δώσει η τρόικα ακόμη μεγαλύτερο, τις φωτιές που νομίζαμε πως είχαμε αποφύγει να κατακαίνε δάση, οπωρώνες και χωράφια. Μόνα θετικά νέα στην οικονομία, πως ο πληθωρισμός μειώθηκε πολύ, στο 2,1% μόλις, και πως ήρθαν 10% περισσότεροι τουρίστες από πέρυσι- α, ναι: αυξάνονται και οι εξαγωγές. Μάλλον επειδή οι βιομηχανίες δεν μπορούν να πουλήσουν στην εσωτερική αγορά και ξεπουλάνε όσο-όσο στο εξωτερικό, έτσι νομίζω.
Η Ιρλανδία όμως ήδη έχει αύξηση του ΑΕΠ, η Πορτογαλία φαίνεται να ισορροπεί, στην Ισπανία τα δύο μεγάλα κόμματα συμφώνησαν για συνταγματική κατοχύρωση περιορισμού των ελλειμμάτων. Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στις περίπου ομοιοπαθείς αυτές χώρες έβαλαν στην άκρη κάποιες από τις διαφορές τους για χάρη της κοινής σωτηρίας. Εδώ σ΄ εμάς, μάχη όλων εναντίον όλων, να αρπάξει ο καθένας ό,τι μπορεί από τον συμπατριώτη – έτσι καταλαβαίνουμε τον πατριωτισμό στη χώρα που έχει ανοιχτά «εθνικά θέματα» με όλους τους γείτονές της, ημερολόγιό μου.
Και ταυτόχρονα χάνουμε ανθρώπους σαν τον Νίκο Θέμελη. Μολοντούτο, επειδή το φθινόπωρο προβλέπεται δύσκολο, δεν πρέπει να εξαντλήσουμε τα αποθέματα καλοκαιρινής αισιοδοξίας.
Στα κάστρα του Μεσαίωνα, ο κόμης τραβούσε έναν μοχλό και ο ανεπιθύμητος έπεφτε σε ένα βαθύ σκοτεινό πηγάδι, όπου τον περίμενε αργός θάνατος. Ηταν οι «ξεχασμένοι». Στον 21ο αιώνα στην Ελλάδα αν προσφύγεις στη διοικητική δικαιοσύνη μετράς: 5 έτη πρωτόδικα, 1 έτος απόφαση, 3 έτη έφεση, 1 έτος απόφαση, 2 έτη Συμβούλιο Επικρατείας- «Ξεχασμένος» 12 χρόνια χωρίς φορολογική ενημερότητα και οικονομική ελευθερία. Ο εφοριακός διενεργεί έλεγχο.«Γιατί ο ΦΠΑ γράφτηκε σε λάθος στήλη;»- 500 ευρώ πρόστιμο.«Διορθωμένη η ημερομηνία;» – 400 ευρώ.«Το καρμπόν δεν πατήθηκε καλά;»- 500 ευρώ. Και μετά αρχίζει τα παζάρια και τους εκβιασμούς. Πώς, φορολογούμενε, δεν συμφωνείς και λες ότι δεν παρανόμησες; Τότε θα γίνεις «Ξεχασμένος» στο πηγάδι των διοικητικών δικαστηρίων. Ο υπουργός τα ξέρει αυτά, και κλείνει το μάτι. Εφερε το νέο νομοσχέδιο: τρέξτε γρήγορα για περαίωση.
Νίκος Κτιστάκης, @gmail.com
***
Εφόσον όλοι θλίβονται μέχρι δακρύων που θα κλείσει η ΕΤ1, γιατί δεν τη βλέπουν τώρα που λειτουργεί;
Νικόλαος εκ Βόλου
***
Αμβρόσιε, το Ντερτι(λήκι) σου σε έφθειρε ακόμη περισσότερο, βροτός είσαι, θνητά τα μικρά έργα σου. Αθάνατος όμως θα μείνει ο Νίκος Θέμελης· στον σύντομο βίο του δίδαξε με την εργατικότητά του, την τιμιότητά του, τη δημοκρατικότητά του. Τα βιβλία του θα διαπαιδαγωγούν αέναα, πολιτικά, ηθικά, ιστορικά, λογοτεχνικά.
Γ. Κ.,@otenet.gr
***
Εγραφες ότι η ασχήμια Αχαΐας και Ηλείας μάλλον απαντά σε ολόκληρη την Πελοπόννησο. Και όμως: Αν περάσεις την Ανδρίτσαινα προς Καρύταινα, κι από εκεί προς Στεμνίτσα, Δημητσάνα και Λαγκάδια, θα δεις αλλιώτικους τόπους- και προφανώς άλλους ανθρώπους: ορεσίβιους που δεν επωφελήθηκαν από τη λαίλαπα της εντατικής καλλιέργειας.
Παναγιώτης Τυβίγγιος (Αρκάς εκ Μαζίου Καλαβρύτων)
Εχει και τα καλά του το σύνδρομο Αλτσχάιμερ: η Τζέιν Φόντα δήλωσε ότι είχε το καλύτερο σεξ στα 71 της.
Δημήτριος Τσεχίας
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
