Οσοι, σωστά, υποστήριξαν ότι ο νόμος, όσες αδυναμίες και αν θεωρηθεί ότι έχει, δεν μπορεί να φέρει την καταστροφή και ότι κατά συνέπεια οι ακραίες αντιδράσεις απέναντι στη μεταρρύθμιση για την ανώτατη παιδεία δεν είναι δικαιολογημένες, θα πρέπει τώρα εξ ίσου να αναγνωρίσουν πως ένας νόμος δεν αρκεί για να αλλάξει η κατάσταση στα πανεπιστήμια.
Πόσο μάλλον που αυτός ο νόμος, ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι αντιδράσεις, θα αντιμετωπίσει μεγάλες δυσκολίες για να εφαρμοστεί καθώς φιλοδοξεί να επιφέρει μείζονες ανατροπές και προϋποθέτει επαναστατικές αλλαγές τόσο στις διαδικασίες όσο και στις νοοτροπίες.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η κ.Διαμαντοπούλου από σήμερα κι όλας θα πρέπει να σχεδιάζει τα επόμενα βήματα. Η ευρεία πολιτική συναίνεση που πέτυχε αποτελεί ασφαλώς ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Και θα πρέπει να αξιοποιήσει τη δυναμική που δημιουργείται με ένα σαφές και ξεκάθαρο χρονοδιάγραμμα υλοποίησης των αλλαγών.
Δεν αρκεί αυτό όμως. Η εφαρμογή του νόμου προϋποθέτει και την κινητοποίηση των πανεπιστημιακών, εκείνων τουλάχιστον – που αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία- οι οποίοι δεν θεωρούν υπέρτατο επαναστατικό τους καθήκον το να υπονομεύσουν την εφαρμογή του.
Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να αποφύγει λάθη που θα μπορούσαν να ακυρώσουν τις καλές προθέσεις του νόμου. Αν για παράδειγμα αύριο στα συμβούλια διοίκησης τα εξωτερικά μέλη αρχίζουν να επιλέγονται με τα γνωστά κομματικά και ρουσφετολογικά κριτήρια τότε κανείς πανεπιστημιακός δεν θα πιστέψει ότι κάτι θα αλλάξει. Αν αντιθέτως πεισθούν να συμμετάσχουν προσωπικότητες ικανές να προσφέρουν τότε βέβαια θα αμβλυνθούν και πολλές από τις επιφυλάξεις που έχουν εκφραστεί.
Το μείζον ωστόσο είναι να στηριχθεί η μεταρρύθμιση και με τα απαραίτητα κονδύλια. Να πείσει δηλαδή η κυβέρνηση ότι στόχος της, αντίθετα από ότι υποστηρίζουν ορισμένοι είναι η ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου . Με ότι αυτό συνεπάγεται για τη χρηματοδότηση της έρευνας αλλά και -γιατί όχι- τους μισθούς των πανεπιστημιακών. Όλοι συμφωνούμε στην ανάγκη της αξιολόγησης και του περιορισμού της σπατάλης σε τελευταία ανάλυση όμως ένας καθηγητής δεν μπορεί να αμείβεται λιγότερο από έναν υπάλληλο του υπουργείου των οικονομικών και να θέλουμε να ανταγωνίζονται τα πανεπιστήμιά μας το Χάρβαρντ ή την Οξφόρδη!
