Τι είναι άραγε ο φονιάς του Όσλο και της Ουτόγια, που με ευκολία περισσή αφάνισε τόσες ζωές, χωρίς κανένα αίσθημα μεταμέλειας;
Παράφρων, παρανοϊκός δολοφόνος, ένας νέος που το οικογενειακό περιβάλλον και η κοινωνία αγνόησε φορτώνοντάς τον με μίσος ή μέλος μιας θρησκόληπτης ακροδεξιάς σέχτας που ανέπτυξε σωτηριολογικές αντιλήψεις και θέλησε να πλήξει με τον πιο βάρβαρο τρόπο ίσως την πιο πλούσια και πιο ανεκτική κοινωνία της Δύσης;
Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν.
Πιθανώς να ισχύουν και τα δυό. Δεν είμαστε ψυχολόγοι ή ψυχίατροι να αποφανθούμε, ούτε μπορούμε να ασπασθούμε τη στερεοτυπική άποψη εγκληματολόγων και άλλων, που θέλουν τα παιδιά χωρισμένων γονιών συναισθηματικά πληγωμένα και άρα ικανά για όλα. Ούτε επίσης μπορούμε να δεχθούμε ότι το οικογενειακό περιβάλλον αρκεί να εξηγήσει τα πάντα.
Ωστόσο, ακόμη κι αν υπάρχει υπόβαθρο ψυχολογικής ή συναισθηματικής διαταραχής χρειάζεται και η συνύπαρξη άλλων παραγόντων, για να συγκροτήσουν μια τόσο ακραία εγκληματική προσωπικότητα.
Στην προκειμένη περίπτωση του νορβηγού μακελάρη είναι φανερό ότι η βαθύτατη φοβική, θρησκόληπτη, ρατσιστική ακροδεξιά ιδεολογία έχει επιδράσει καταλυτικά.
Η οποία τα τελευταία χρόνια ανθεί στη βόρεια Ευρώπη, ακολουθώντας τα βήματα της αντίστοιχης των ΗΠΑ, που ορίζεται από την οπλοκατοχή και εκδοχές της Κου – Κλουξ – Κλαν, απ’ αυτές τις σύγχρονες σέχτες του χριστιανικού αμερικανικού υπερσυντηρητισμού, που στις πιο λάιτ εκδοχές της ανέδειξαν πρώτα τη Σάρα Πέιλιν και τώρα το κόμμα του τσαγιού.
Είναι ακριβές λοιπόν πως η ακροδεξιά του μίσους βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες του Βορρά.
Τα περιστατικά βίας έχουν πληθύνει, οι επιθέσεις στο μετρό του Λονδίνου, όπως και η ισλαμική αντίδραση στα σκίτσα του Μωάμεθ ερέθισαν πολλούς και ευνόησαν την ανάπτυξη της ακροδεξιάς στη Δανία, στην Ολλανδία, στη Γερμανία, στην Αυστρία και στη Μεγάλη Βρετανία.
Η εχθρότητα επίσης προς τους «μαυροκέφαλους» είναι παροιμιώδης στην Σκανδιναβική χερσόνησο, όπως και η καχυποψία για κάθε τι που δεν προσεγγίζει την αρία φυλή.
Ακόμη οι τάσεις απενοχοποίησης του ναζισμού μετά τη γερμανική ενοποίηση, διαμόρφωσαν πεδίο ανοχής σε τέτοιες αντιλήψεις. Μια περιήγηση στο Ιντερνετ είναι αρκετή να επιβεβαιώσει την παρουσία και την ενδυνάμωση αυτών των αντιλήψεων.
Ακόμη και στην Ελλάδα οι ρατσιστικές ναζιστικές οργανώσεις βρήκαν πρόσφορο πεδίο δράσης, απέκτησαν υποστηρικτές και έφθασε ο εκπρόσωπός τους στον Δήμο της Αθήνας να χαιρετά ναζιστικά με περισσό θράσος, μη λογαριάζοντας ούτε τους νεκρούς από την πείνα τον χειμώνα του 1941. Και είναι αλήθεια πως δεν βρέθηκαν πολλοί πρόθυμοι να τον πετάξουν έξω.
Με άλλα λόγια το μίσος της ακροδεξιάς ενυπάρχει στην Ευρώπη, δημιουργεί βάσεις πολιτικής και ιδεολογικής επιρροής. Και μαζί εστίες τρέλας και ακραίων επιλογών χωρίς όρια.
Ο νορβηγός μακελάρης είναι εμφανώς επηρεασμένος από εκδοχές της θρησκόληπτης ρατσιστικής ακροδεξιάς ιδεολογίας.
Δηλώνει μέλος αναβιωμένου τάγματος Ναϊτών σταυροφόρων και φανερώνεται ως κομμάτι ενός πανευρωπαϊκού σχήματος που θέλει να απαλλάξει εγκαίρως τη Γηραιά Ηπειρο από την υποτιθέμενη επικείμενη ισλαμοποίησή της, την οποία χρονικά τοποθετεί το 2083, χίλια χρόνια δηλαδή μετά την έναρξη των πρώτων σταυροφοριών.
Το μίσος, η φαντασίωση του σωτήρα – εξολοθρευτή, που θα απαλλάξει τη χριστιανική Ευρώπη από την ισλαμική απειλή, πιθανώς δένει με την οικογενειακή απόρριψη, με την αδυναμία ενσωμάτωσης στην πλούσια νορβηγική κοινωνία και ίσως δημιουργεί μείγμα εκρηκτικό, μετατρέποντας την κατάθλιψη της απόρριψης σε αβυσσαλέο μίσος και απύθμενη οργή.
Το τέρας της Νορβηγίας, που σκότωνε καλωδιωμένο, χωρίς οίκτο, 17χρονα μέλη της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος επειδή κατά τις αρρωστημένες αντιλήψεις του είχαν υποταχθεί στις αρχές της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, πρέπει να προβληματίσει τους πάντες παντού.
Και εδώ ακόμη. Γιατί μπορεί να μοιάζει μακρινό το γεγονός, αλλά δυστυχώς δεν είναι απίθανο να κυοφορούνται αντίστοιχα στις εφόδους των ρατσιστών – μαχαιροβγαλτών του Αγίου Παντελεήμονα και της πλατείας Βικτωρίας.
