Η εξαγγελία της πρόσκλησης εκδήλωσης ενδιαφέροντος για την παροχή θέσεων προσωρινής απασχόλησης που αφορά άτομα με μειωμένη προσβασιμότητα στην χειμαζόμενη αγορά εργασίας, χωρίς να συνιστά ουσιαστική λύση στο πρόβλημα που ταλανίζει δεκάδες χιλιάδες οικογένειες, αποτελεί μια προσπάθεια που, αν μη τι άλλο, δεν πρέπει να απορριφθεί ασυζητητί.

Με την ιδιότητα ενός απλού πολίτη και όχι «εκπροσώπου» συμφερόντων, ας μας επιτραπεί να κρίνουμε, τόσο την πρόθεση και τα αναμενόμενα αποτελέσματα όσο και τις αντιδράσεις όλων όσων θίγονται από την προαναφερόμενη ενέργεια.

Καταρχήν, η διατύπωση των όρων που αφορούν την μοριοποίηση των υποψηφίων για ένταξη στο πρόγραμμα, μέσω των φορέων απασχόλησης, χαρακτηρίζεται από αυξημένη ευαισθητοποίηση. Η προσβασιμότητα, εάν τηρηθούν οι ουσιαστικές προϋποθέσεις, προσδιορίζεται και τυγχάνει προτεραιότητας με μια σειρά κριτηρίων που, αντικειμενικά, είναι δίκαιοι.

Εξάλλου, η προϋπόθεση της σύνταξης εξατομικευμένης έκθεσης από Κοινωνικές Υπηρεσίες και η δυνατότητα δημοσιοποίησης των τελικά επιλέξιμων, είναι μάλλον προς την σωστή κατεύθυνση. Απομένει ωστόσο η τελική κρίση για την ανταπόκριση των φορέων, απαλλασσόμενη από μικρο-πολιτικά και κομματικά κριτήρια. Σε τελική ανάλυση, η Εργασία δεν είναι προνόμιο, αλλά συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα και υποχρέωση αντίστοιχα των πολιτών και της Πολιτείας.

Η ατυχής συσσωρευμένη εμπειρία του παρελθόντος –και δεν εννοούμε μόνο τα τελευταία 5-10 χρόνια- με την «αποκλειστικότητα» των κομματικών γραφείων και των συνδιοικητικών αντιλήψεων από ομάδες συνδικαλιστών και λοιπών συμπαθών –κατά τα άλλα- παραγόντων κάθε είδους, οφείλει να μην επαναληφθεί. Η άνευ προηγουμένου αντίδραση της «πλατείας» αυτήν την φορά θα –πρέπει να- είναι καταιγιστική και ουσιαστική, προκειμένου να δικαιώσει την οργανωμένη «αγανάκτησή» της.

Η πρόταση της επιλογής των ατόμων που θα αποτελέσουν την ομάδα των «τυχερών» της 5μηνης (αμειβόμενης και πλήρως ασφαλιστικά καλυμμένης) εργασίας θα είναι πολιτικά και ηθικά δικαιωμένη εφόσον, η μοριοδότηση θα αποδίδεται σε «κωδικούς» και όχι σε ονόματα. Οι τελευταίοι θα πρέπει να δίδονται τυχαία και όχι «συνθηματικά» σε τρόπο ώστε να αποφευχθεί κάθε διαπροσωπική εμπλοκή στην σύνδεση ατόμων με την θέση εργασίας. Εξυπακούεται πως, η παράθεση των τυπικών προσόντων θα είναι παραπλήσια με την αναζητούμενη θέση εργασίας. Δεν θα είναι για κανένα ευχάριστο να έχει π.χ. πτυχιούχο αρχαιολογίας σε θέση π.χ. τραυματιοφορέα, την στιγμή που ήδη συμπεριλαμβάνονται στις διαθέσιμες θέσεις ανάλογες θέσεις εργασίας πολιτιστικού έργου.

Είναι βέβαιο πως αντιδράσεις της μορφής «εμπόριο ελπίδας», «εξευτελιστικές αμοιβές», «κοροϊδία», «μνημονιακές εντολές» κ.ά. γραφικά (σ.σ. είναι προσωπική η γνώμη, αγαπητέ αναγνώστη….) θα υπάρξουν και θα είναι πολλές. Αναμενόμενη όμως αντίστοιχα είναι για χρόνια η οργανωμένη αντίδραση και ο ανάλογος «ακτιβισμός» στις εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις ληστρικής και ανήθικης εκμετάλλευσης εργαζομένων που στερούνται στοιχειωδών ακόμη δικαιωμάτων που άλλοι εργαζόμενοι θεωρούν –και δικαιότατα- ως «κεκτημένα». Τα φαινόμενα Αμαλιάδας, εργαζομένων σε υπόγεια με «κρυφές» και με συνδυασμό απασφάλισης πόρτες, απασχολούμενων σε επώνυμα καταστήματα πέριξ επωνύμων πλατειών του Κέντρου και της «άλλης» Ελλάδας όπου η εκστόμιση της «μαγικής» λέξης «Ι.Κ.Α» συνιστά λόγο απόρριψης ή διακοπής της εργασίας, σε «λαϊκές» αγορές κ.λ.π. δεν έχουν ακόμη ευαισθητοποιήσει αρκετά κατά τα φαινόμενα τους «προστάτες» των εργαζομένων.

Σε τελική ανάλυση, οι εργαζόμενοι δεν έχουν τόσο ανάγκη από λόγια, όσο από «δουλειά». Ο τραγουδοποιός μάλλον σωστά το είχε «πιάσει» λέγοντας «θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή……» και τελείωνε με το κλασσικό «τώρα κοκορεύεσαι επάνω στον εξώστη…».