Τον αναφέρουν συχνά οι πολιτικοί στις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις, στις ομιλίες τους, στις προτάσεις τους. Τον αναφέρουν οι παρουσιαστές της τηλεόρασης, εκείνοι των ενημερωτικών και πολιτικών εκπομπών ιδιαίτερα. Ακόμα και κάποιος «αγανακτισμένος» τον ανέφερε σε μια από τις παρεμβάσεις του στις «Λαϊκές Συνελεύσεις», όπου έτυχε και βρέθηκα. Ειδικά αυτές τις κρίσιμες μέρες που το παλιό καταρρέει και το καινούργιο δεν φαίνεται στον θολό ορίζοντα, ο Τελευταίος Έλληνας έχει την τιμητική του. Όλοι, για να μας πείσουν, τον αναφέρουν. «Εμείς θέλουμε να είμαστε κοντά και στον Τελευταίο Έλληνα». «Και ο Τελευταίος Έλληνας ξέρει ότι έχουμε δίκιο σε αυτά που λέμε». «Εμείς απευθυνόμαστε και στον Τελευταίο Έλληνα». «Θέλουμε μαζί μας ακόμα και τον Τελευταίο Έλληνα». Και ούτω καθεξής. Έχω σχηματίσει την γνώμη ότι ο Τελευταίος Έλληνας πρέπει να είναι ένας τύπος που ζει στο περιθώριο, νομοταγής, σιωπηλός και αφανής, χωρίς φοροδιαφυγές, κονέ και αυθαίρετα. Ένας τύπος που κάνει πολύ καλά την δουλειά του, δεν γκρινιάζει κάθε τρεις και λίγο και δεν παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του. Γι αυτό και δεν το παίζει πρωθυπουργός και επαναστάτης κάθε φορά που βρίσκει την ευκαιρία. Ένας άνθρωπος αδικημένος που όλοι υπόσχονται ότι θα τον προστατέψουν και θα τον δικαιώσουν μόλις έρθουν εκείνοι στα πράγματα. Έχω παρατηρήσει ότι οι πολιτικοί, ειδικά, αναφέρονται σε εκείνον με ένα ύφος γεμάτο συμπόνια. Σε τέτοιο σημείο που ώρες ώρες ακούγοντάς τους, τον φαντάζομαι σαν την ελληνική εκδοχή του Ακάκιου Ακακίεβιτς του Νικολάι Γκόγκολ. Επειδή θα ήθελα, ως δημοσιογράφος, να κάνω μια συνέντευξη μαζί του τον ψάχνω μέρες τώρα. Μήπως μπορεί κάποιος να με βοηθήσει να τον εντοπίσω; Εάν όχι εκείνον τον ίδιο, έστω και τον γείτονά του, τον Προτελευταίο Έλληνα…