Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος με φιλοξένησαν αγαπημένοι φίλοι στη Σύρο. Νησί με ιστορία και παράδοση προσφέρει στον επισκέπτη, εκτός από το κυκλαδίτικο γαλάζιο και την θάλασσα, την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά το νησί που τον 19ο αιώνα ήταν το βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο της Ελλάδας με το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Ο πλούτος αποτυπώνεται στα αρχοντικά της εποχής που δεσπόζουν στην Ερμούπολη ενώ στο βιομηχανικό μουσείο, το μοναδικό ίσως στην Ελλάδα, μπορεί να παρακολουθήσει την οικονομική επανάσταση που συντελέστηκε από τους πρόσφυγες που βρήκαν καταφύγιο στη Σύρο μετά την καταστροφή της Χίου. Ένα σπάνιο παράδειγμα δημιουργικότητας από αυτά που θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία.
Όπως όλα τα μέρη της Ελλάδας, η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει το νησί. Κι όσο και αν ο τουρισμός πάει φέτος καλύτερα ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα είναι το Νεώριο. Δίνει δουλειά σε εκατοντάδες συριανούς, ειδικευμένοι τεχνίτες οι περισσότεροι, οι προοπτικές του ωστόσο δεν είναι καλές και όλοι ανησυχούν. Ο επισκέπτης θα το αντικρίσει αμέσως μπαίνοντας στο λιμάνι. Στις δεξαμενές του αυτές τις ημέρες υπήρχε ένα πλοίο, στο οποίο, ωστόσο, δεν φαινόταν να γίνονται εργασίες.
Ακριβώς απέναντι από το Νεώριο, στην άλλη άκρη του λιμανιού υπάρχει μια σχετικά καινούργια μαρίνα. Αυτή όμως ο επισκέπτης δεν πρόκειται να την καταλάβει. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού αν και έχει ολοκληρωθεί εδώ και κάποια χρόνια παραμένει άδεια και αναξιοποίητη- στην πράξη έχει καταληφθεί από μικρά βαρκάκια ντόπιων και παραθεριστών. Μια μαρίνα φυσικά δεν είναι το ίδιο με το Νεώριο. Σε περίοδο τέτοιας ανεργίας ωστόσο θα περίμενε κανείς ότι θα είχε βρεθεί κάποιος τοπικός παράγοντας να το κάνει θέμα.
Στο κέντρο των Κυκλάδων, με αεροπορική πρόσβαση και με άφθονο ειδικευμένο προσωπικό, η μαρίνα θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γίνει κέντρο για την εξυπηρέτηση και την επισκευή σκαφών από όλη την Ευρώπη όχι μόνο το καλοκαίρι αλλά και το χειμώνα. Θέσεις εργασίας και χρήμα που επιδεικτικά σνομπάρουμε καθώς κανείς, ούτε οι υπηρεσίες του τουρισμού αλλά ούτε και οι ντόπιοι δεν κάνουν το παραμικρό για την αξιοποίηση της. Δεκάδες εκατομμύρια πεταμένα…
Για να είμαστε δίκαιοι, το πρόβλημα δεν είναι αποκλειστικά της Σύρου. Στη γειτονική Μύκονο, οι θαλαμηγοί δένουν σε μια εξίσου αναξιοποίητη μαρίνα χωρίς να πληρώνουν ούτε ένα ευρώ γιατί και εκεί κανείς δεν την παραλαμβάνει. Ετσι πληρώσαμε πολλά εκατομμύρια για να τα χαίρονται δωρεάν λίγοι τυχεροί. Στη Αίγινα το ίδιο, όπως και στη Νάξο αλλά και στη Μονεμβασιά όπου μάλιστα οι ξύλινες προβλήτες κατασκευασμένες εδώ και αρκετό καιρό σαπίζουν πια και βουλιάζουν.
Οι ευκαιρίες για ανάπτυξη είναι μερικές φορές μπροστά μας, η αδιαφορία μας όμως είναι προκλητική. Και βέβαια γι’ αυτά κανείς δεν αγανακτεί και κανείς δεν διαμαρτύρεται!
