Το απόρθητο πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό. Γιατί η ηγεσία κατώτερη των περιστάσεων. Γιατί τα κόμματα ανίκανα να διαχειριστούν την οποιαδήποτε κρίση ακόμα και την παραμικρή. Παράδειγμα; Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Η οποία κατασπατάλησε έναν ολόκληρο χρόνο μετατρέποντας το μνημόνιο σε κουρελόχαρτο. Ενας χρόνος αδράνειας, τρομολαγνείας και ανελέητης φορομανίας. Χωρίς ίχνος μεταρρυθμίσεων. Χωρίς να ξεφορτωθεί δεκάδες χιλιάδες αραχτούς του Δημοσίου. Χωρίς την παραμικρή ρήξη με τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα της γνωστής πελατείας. Και χωρίς την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής… Ελεος δηλαδή. Τι άλλο πρέπει να γίνει ώστε η χώρα να κόψει κάθε δεσμό με το πελατειακό σύστημα και τον μεταπρατικό, διεφθαρμένο της παρελθόν; Η απόλυτη χρεοκοπία; Η οριστική καταστροφή; Το ίδιο αυτιστικά χορεύουν και οι ηγεσίες των υπόλοιπων σχηματισμών. Ο Σαμαράς περιμένει στην γωνία μπας και αρπάξει κομμάτι από τους απελπισμένους της κυβερνητικής παραλυσίας. Η Παπαρήγα με την λαοκρατία και τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Ο Τσίπρας φλερτάρει με τους αγανακτισμένους της πλατείας. Η Ντόρα περιμένει να την φωνάξουν σ’ ένα σχήμα εθνικής σωτηρίας. Το ίδιο και ο Καρατζαφέρης καθώς και ο Κουβέλης. Ολοι πορεύονται με τις ιδεολοψίες και τις καρέκλες τους. Στα τάρταρα ο τόπος και ο Λαός. Και μετά διαμαρτύρονται που ο κοσμάκης έχει περικυκλώσει την Βουλή. Που γιουχάρουν τους βουλευτές. Που η ανυποληψία των υφιστάμενων κομμάτων ο κοινός τόπος στην συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας. Γιατί είτε με το Μνημόνιο είσαι. Είτε με το Μεσοπρόθεσμο. Είτε με την πτώχευση. Είτε με οποιαδήποτε ιδεολογία μία είναι η ουσία. Το σημερινό πολιτικό προσωπικό μαζί με τις επιλογές του έχει τελείωσει οριστικά. Ολα κρέμονται από μια κλωστή. Και όταν κάποια δύναμη και δεν εννοώ δικτατορική, θα την κόψει, το πολιτικό σύστημα θα εξαερωθεί μέσα σε μια στιγμή. Για ένα πράγμα είμαι βέβαιος και κόβω το σβέρκο μου γι αυτό. Αύριο τίποτα δε θα είναι όπως πρίν. Γιατί κύριοι τελειώσατε. Αντε στο καλό!