Η συνάντηση των αρχηγών όλων των κομμάτων. Η επιτομή του τέλους του πολιτικού προσωπικού και του συστήματος που οικοδομήθηκε από το 1949 μέχρι σήμερα. Γιατί πρώτα η καρέκλα. Πρώτα η μικροπολιτική. Πρώτα η επικοινωνία η τηλεοπτική. Πρώτα οι σκελετοί. Πρώτα το παρελθόν. Πρώτα ο φιλοτομαρισμός. Πρώτα οι ελιγμοί. Πρώτα η τακτική, Πρώτα η πελατεία η κομματική. Πρώτα εγώ και ύστερα, πολύ ύστερα, στο βάθος κήπος, η καταστροφή. Από τη μια ο Γιώργος. Ο οποίος απελπιστικά καθυστερημένα, ύστερα από ένα χρόνο μιας αδιέξοδης και πρακτικά χρεοκοπημένης οικονομικής πολιτικής. Τώρα στα δύσκολα στο χείλος του γκρεμού ψάχνει συνυπεύθυνους και συνένοχους μπας και αποφύγει την χρεοκοπία την οριστική. Γιατί, σου λέει, αν μόνος μου ξεπουλήσω όσο όσο την κρατική περιουσία και αναγκαστώ να ξεφορτωθώ καμιά διακοσαριά χιλιάδες νοματαίους από τα δημόσια γραφεία, μπορεί σε μερικά χρόνια να με καθίσουν στο σκαμνί για προδοσία και να με στήσουν στο Γουδί. Ο Αντώνης από την άλλη. Κορόδιο είμαι, σου λέει, τώρα που τα ποσοστά μου ανεβαίνουν, να μοιραστώ φθορά και χρεοκοπία μ έναν πεθαμένο; Ετσι τάχα μου μουλαρώνει για την φορολογία. Κι έτσι μοιάζει με εκείνους τους αφασικούς ιδιοκτήτες που βλέποντας το σπίτι τους να καίγεται αντί να τηλεφωνήσουν στην Πυροσβεστική ψάχνουν ψύλλους στ’ άχυρα δηλαδή τον εμπρηστή. Φανταστείτε κατάντια πολιτική. Αγγίξαμε τον πάτο του βαρελιού. Γιατί ο ακροδεξιός Καρατζαφέρης, αυτός που μέχρι προ τινος αποτελούσε την χλεύη εκατομμυρίων ψηφοφόρων, αποδεικνύεται με την δήλωσή του -«αυτοί νοιάζονται για τς καρέκλες του και όχι για την μοίρα ττου τόπου»-ο πιο σώφρων πολιτικός σ’αυτή την τρομακτική, ανελέητη κρίσιμη ιστορική στιγμή. Ποιος; Ο «χέρι με χέρι μαζί με τον Καρατζαφέρη» Μπρρρ. Και τέλος εμείς. Γιατί αρκετοί εξ ημών και υμών μουτζώνουμε την Μαρία Δαμανάκη που είπε μια μεγάλη αλήθεια. Εμείς ολόιδιοι οι επιβάτες του Τιτανικού. Μόνο που εκείνοι χορεύανε τανγκό, Εμείς, την ώρα που θα βουλιάζουμε όλοι μαζί, θα χορεύουμε ζεϊμπέκικο στην Παραλιακή!