Λίγοι το έμαθαν και ακόμη λιγότεροι του έδωσαν σημασία. Το γεγονός ότι η εθνική βόλεϊ ανδρών επικράτησε με 3-1 της Αυστρίας στην πρεμιέρα του Ευρωπαϊκού Λιγκ όπου εδώ και χρόνια συμμετέχει το ελληνικό συγκρότημα, σε πρώτη ανάγνωση δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αλλωστε η Αυστρία είναι μια από τις υποδεέστερες ομάδες του παγκοσμίου βόλεϊ όντας μόλις στη 73η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, κατά τεκμήριο κατώτερη της Ελλάδας και ας έχουμε κατρακυλήσει στην 46η θέση της κατάταξης.
Και όμως πίσω από αυτή τη φαινομενικά «αδιάφορη» νίκη υπάρχουν μηνύματα αισιόδοξα που ξεπερνούν τα όρια των 162 τ.μ. του αγωνιστικού χώρου του βόλεϊ.Κατ’ αρχάς η εθνική ομάδα που αγωνίστηκε στο κλειστό του Σάλτσμπουργκ εκπροσωπεί μια χώρα αλλά και μια ομοσπονδία σχεδόν υπό πτώχευση. Η ελληνική ομοσπονδία βόλεϊ, δέσμια παλαιότερων ολυμπιακών χρεών, όχι δικών της αλλά της Πολιτείας, υφίσταται το τελευταίο διάστημα τις αλλεπάλληλες κατασχέσεις πιστωτών με αποτέλεσμα το ταμείο της να είναι άδειο, αφού από την αρχή της χρονιάς έχει εισπράξει από την Πολιτεία μόλις 300.000 ευρώ, έναντι ετήσιου προϋπολογισμού 3 εκατ. ευρώ. Ετσι ακόμη και τα έξοδα για το ταξίδι στην Αυστρία συγκεντρώθηκαν σύμφωνα με πληροφορίες με ρεφενέ μεταξύ των μελών του διοικητικού συμβουλίου της ΕΟΠΕ.
Η ομάδα αυτή συγκροτείται κυρίως από παίκτες απλήρωτους από τους συλλόγους, από παίκτες που ζουν με δανεικά, που προπονούνται σε γυμναστήρια χωρίς ζεστό νερό και θέρμανση όπως αυτοί του πρωταθλητή Ολυμπιακού. Από παίκτες που δεν αμείβονται πλέον για τις υπηρεσίες τους στην εθνική ομάδα.
Και όμως όλοι αυτοί, παλιοί και νέοι, πανηγύριζαν σαν μικρά παιδιά τον κάθε πόντο στην κλειστή σάλα του Σάλτσμπουργκ και έδειχναν να απολαμβάνουν το ίδιο το παιχνίδι, να ικανοποιούν τον αθλητικό εγωϊσμό τους, να ξαναβρίσκουν τις βασικές αξίες του αθλητισμού, ξεχνώντας την κατάρευση που υπάρχει γύρω τους, στη χώρα και στο άθλημα. «Η απόγνωση φέρνει σπουδαία αποτελέσματα.Τα παιδιά θέλουν να δείξουν πράγματα.» σχολίασε εύστοχα ο εκ των ομοσπονδιακών προπονητών κ. Σωτήρης Δρίκος.
Και ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά, υπήρχαν παίκτες που μέχρι πριν δύο-τρία χρόνια αγωνίζονταν σε ομάδες της Α2 βόλεϊ όπως ο Φράγκος, ο Μαντέκας, ο Πελεκούδας, ο Σαρικεΐσογλου, οι περισσότεροι από αυτούς άγνωστοι έξω από το στενό κύκλωμα του βόλεϊ. Την ίδια ώρα από την ομάδα έλειπαν _ για λόγους τραυματισμού οι περισσότεροι_ τα βαριά χαρτιά της ομάδας όπως ο Τζούριτς, ο Προύσαλης, ο Ανδρεάδης, ο Λάππας, ο Πανταλέων. Οι «άσημοι» όμως που ήρθαν να τους αντικαταστήσουν είχαν διάθεση, φλόγα και το κυριότερο ήταν έτοιμοι να παίξουν «ένα συγκεκριμένο βόλεϊ» όπως ζήτησε ο ομοσπονδιακός προπονητής κ. Αλέκος Λεώνης. Να υποτάξουν το «εγώ» στο «εμείς», να αναδειχθούν μέσα από την αφοσίωση και την αυτοθυσία και όχι από την κλάση.
Το μήνυμα που στέλνουν αυτοί οι «άσημοι» έχει σαν αποδέκτη και μια ανάλγητη Πολιτεία και αθλητική ηγεσία η οποία αν και υπάρχει τελεσίδικη δικαστική απόφαση για την καταβολή 3 εκατ. Ευρώ στην ομοσπονδία βόλεϊ για την αποπληρωμή των περίφημων ολυμπιακών έργων εξακολουθεί να κωφεύει και να ασχολείται με τους Μπέους και τις λοιπές «υγιείς» δυνάμεις του ποδοσφαίρου και να αγνοεί εκείνες τις προσπάθειες που δείχνουν ένα διαφορετικό δρόμο για τον ελληνικό αθλητισμό.
