ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times

Η επιστροφή μου στο Κάιρο μού υπενθυμίζει ότι υπάρχουν δύο πλευρές σε αυτή την περιοχή που δεν τις άγγιξε η αραβική άνοιξη: οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι. Και οι δύο θα μπορούσαν θα μάθουν κάτι από την πλατεία Ταχρίρ. Στους Παλαιστινίους θα έλεγα: Αν καταφύγετε στη βία οι Ισραηλινοί θα σας πουν τρομοκράτες. Και αν δεν καταφύγετε στη βία, οι Ισραηλινοί θα βάλουν στην τσέπη την ειρήνη και την ηρεμία και θα χτίσουν περισσότερους οικισμούς.

Πώς θα λύσετε αυτό το δίλημμα; Πρέπει να αρχίσετε με τον κανόνα που λέει ότι κερδίζει όποια πλευρά έχει με το μέρος της την ισραηλινή σιωπηλή πλειοψηφία. Ο Ανουάρ Σαντάτ έφερε προς το μέρος του την ισραηλινή πλειοψηφία όταν πήγε στο Ισραήλ, και πήρε ο, τι ήθελε. Ο Γιάσερ Αραφάτ έκανε, για λίγο, το ίδιο με τις ειρηνευτικές συμφωνίες του Οσλο. Πώς θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο οι Παλαιστίνιοι σήμερα; Μπορώ να σας πω πώς δεν θα το κάνετε. Αν βάλετε τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ να αναγνωρίσει ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, το μόνο που θα καταφέρετε είναι να συσπειρώσετε τους Ισραηλινούς γύρω από τον πρωθυπουργό Μπίμπι Νετανιάχου, δίνοντάς του άλλη μια δικαιολογία για να αποφύγει τις διαπραγματεύσεις.

Μπορώ να προτείνω μία εναλλακτική α λα πλατεία Ταχρίρ; Ανακοινώστε ότι κάθε Παρασκευή θα είναι «Ημέρα Ειρήνης» και βάλτε χιλιάδες παλαιστινίους της Δυτικής Οχθης να κάνουν ειρηνική πορεία προς την Ιερουσαλήμ, κρατώντας δύο πράγματα – ένα κλαδί ελιάς στο ένα χέρι και ένα πλακάτ γραμμένο στα εβραϊκά και στα αραβικά στο άλλο. Το πλακάτ θα πρέπει να γράφει: «Δύο κράτη για δύο λαούς. Εμείς, ο παλαιστινιακός λαός, προσφέρουμε στον εβραϊκό λαό μια λύση των δύο κρατών βασισμένη στα σύνορα του 1967 – με αμοιβαίως συμφωνημένες προσαρμογές – συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ, όπου οι άραβες θα ελέγχουν τις γειτονιές τους και οι εβραίοι τις δικές τους».

Αν οι Παλαιστίνοι έκαναν ειρηνική πορεία προς την Ιερουσαλήμ κατά χιλιάδες κάθε Παρασκευή με ένα σαφές μήνυμα ειρήνης, θα γινόταν παγκόσμιο γεγονός για τα ΜΜΕ. Κάθε δίκτυο στον κόσμο θα ήταν εκεί για να τους καλύψει. Πιστέψτε με, θα προκαλούσε μία πραγματική συζήτηση για την ειρήνη στο Ισραήλ.

Ακούγεται τρελό, το ξέρω. Ο Μπίμπι τα διαβάζει αυτά και γελάει: «Οι Παλαιστίνιοι δεν θα κάνουν ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν θα πείσουν ποτέ την Χαμάς να εγκαταλείψει τη βία».

Σε κάθε άλλη περίπτωση, όμως, θα επικρατήσει η λογική του εδάφους: το Ισραήλ θα απορροφήσει σταδιακά ολόκληρη την Δυτική Οχθη, ώστε, μαζί με το ίδιο το Ισραήλ, μία εβραϊκή μειοψηφία θα κυβερνά την αραβική πλειοψηφία. Οι εχθροί του Ισραήλ θα το αποκαλούν «το εβραϊκό κράτος του απαρτχάιντ». Και η Αμερική, η μοναδική αληθινή φίλη του Ισραήλ, θα πρέπει να υπερασπίζεται ένα Ισραήλ, στην πολιτική του οποίου δεν πιστεύει και τους ηγέτες του οποίου δεν σέβεται.