Η βράβευση της Κίρστεν Ντανστ με το βραβείο γυναικείου ρόλου στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών δεν είναι καλλιτεχνική. Είναι πολιτική με καλλιτεχνικό άλλοθι. Η αμερικανίδα ηθοποιός κέρδισε το βραβείο για τη δουλειά της στη «Μελαγχολία» του Λαρς Φον Τρίερ, που έγινε το πρόσωπο του φεστιβάλ όχι για το έργο του (το ανύπαρκτο έργο του) αλλά επειδή μοιράστηκε με ολόκληρο τον πλανήτη τις φιλοναζιστικές του θέσεις.
Αρχικά ακούστηκε ότι η «Μελαγχολία» θα αποκλειστεί από τα βραβεία, αλλά αυτό δεν ίσχυσε. Τελικά η ταινία ξεχώρισε με το ζόρι για μια ερμηνεία που δεν ήταν σπουδαία και ο λόγος που βραβεύτηκε ήταν για να φανεί ότι, παρά τη σκληρή στάση που αποφάσισε να κρατήσει το φεστιβάλ απέναντι στον δανό σκηνοθέτη, άλλο Τέχνη άλλο πολιτική. Ελα όμως που από τη βράβευση της μέτριας Ντανστ βγαίνει ακριβώς το αντίθετο: Κάνουμε πολιτική μέσω της Τέχνης. Δεν πετάμε στον καιάδα την ταινία του κακού Φον Τρίερ, αλλά της δίνουμε ένα κοκαλάκι να γλείψει και δείχνουμε ότι είμαστε γενναιόδωροι ακόμη και σε αυτούς που στιγμάτισαν χωρίς λόγο το μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου.
Για ακόμη μία φορά λοιπόν επιβεβαιώνεται αυτό που έχουμε ακούσει τόσες φορές να λέγεται: δεν βραβεύονται πάντοτε οι καλύτεροι αλλά αυτοί που εξυπηρετούν όσο το δυνατόν καλύτερα καταστάσεις, που μάλιστα πολλές φορές δημιουργούνται κάτω από απρόβλεπτες συνθήκες. Αυτό όμως επίσης σημαίνει παράπλευρες απώλειες. Και όταν θα δείτε την Τίλντα Σουίντον στο «We need to talk about Kevin», την πραγματική ερμηνεία από γυναίκα ηθοποιό που είδαμε στις Κάννες, θα με θυμηθείτε διότι θα αντιληφθείτε το μέγεθος της αδικίας.
