Η Ευρώπη ζήτησε χθες και επίσημα αυτό που γνωρίζαμε από καιρό: συνεννοηθείτε πρώτα μεταξύ σας, συμφωνήστε στα αναγκαία μέτρα και μετά ελάτε να ζητήσετε πρόσθετα χρήματα. Δεν είναι δυνατόν να ζητάμε από τους ψηφοφόρους μας να στηρίξουν ξανά την Ελλάδα όταν εσείς οι ίδιοι δεν στηρίζετε το αίτημά σας. Γιατί βέβαια ας μη το ξεχνάμε, δεν μιλάμε πια για το μνημόνιο αλλά για πρόσθετη βοήθεια που χρειαζόμαστε και μετά το 2012.

Για το ποιος φταίει που φτάσαμε ως εδώ μπορεί να συζητάμε όσο θέλουμε. Σίγουρα η κυβέρνηση που όχι μόνο δεν έχει καταφέρει να προχωρήσει τις αλλαγές με τους ρυθμούς που απαιτούνται αλλά αντιθέτως εμφανίζεται συχνά απρόθυμη να τις πραγματοποιήσει και χωρίς σαφή πολιτική. Ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός με τις αρχικές δηλώσεις του κατά των ιδιωτικοποιήσεων -θυμόμαστε «δεν θα πουλήσουμε σπιθαμή δημόσιας γης»- κατάφερε να στείλει το λάθος μήνυμα και στους ευρωπαίους ηγέτες και στις διεθνείς αγορές. Το πληρώνουμε ήδη.

Αυτό που προέχει, ωστόσο, δεν είναι να λύσουμε τις διαφορές μας αλλά να βρούμε λύση. Να αποφύγουμε την στάση πληρωμών και να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τον βραχνά της βοήθειας συμμαζεύοντας το γρηγορότερο δυνατόν τα δημόσια οικονομικά μας. Γενική συναίνεση είναι προφανές ότι δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε. Ο κ.Σαμαράς έχει εκτεθεί τόσο πολύ με τους μαξιμαλισμούς του και τις ανεδαφικές υποσχέσεις του που θα ήταν πολιτική αυτοκτονία γι’ αυτόν να αλλάξει γραμμή. Ας χτίσουμε λοιπόν σε αυτά που έχουμε.

Σε πρώτη φάση και μάλιστα άμεσα, αυτό θα μπορούσε να είναι μια σειρά μέτρων στα οποία συμφωνούν τα δύο μεγάλα κόμματα -όπως είναι για παράδειγμα οι ιδιωτικοποιήσεις- οι οποίες θα ψηφίζονταν από κοινού στη Βουλή. Ακόμα και αν το οικονομικό αντίκρυσμα αρχικά θα ήταν μικρό, το σήμα προς τα έξω θα ήταν ιδιαίτερα θετικό και θα μπορούσε να αξιοποιηθεί διαπραγματευτικά. Σε δεύτερη φάση βέβαια θα μπορούσε να επιδιωχθεί ένα κοινό πλαίσιο στόχων, μια δέσμευση δηλαδή ότι, ανεξαρτήτως του κόμματος που θα βρίσκεται στην εξουσία, οι στόχοι του μνημονίου θα εκπληρωθούν σε απόλυτη προτεραιότητα.

Προφανώς, μια τέτοια συναίνεση δεν είναι επαρκής. Είναι όμως καλύτερη από το τίποτα- και σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές που παίζεται κορώνα γράμματα το οικονομικό μας μέλλον, δεν έχουμε πολλά περιθώρια επιλογών. Δεν έχει ασφαλώς η κυβέρνηση που είναι με την πλάτη στον τοίχο. Αλλά δεν έχει και ο κ.Σαμαράς που κινδυνεύει να χρεωθεί μια αναγκαστική προσφυγή στις κάλπες σε συνθήκες οιονεί στάσης πληρωμών και με ερώτημα «ναι ή όχι στην ευρωπαϊκή βοήθεια». Το αντέχει;