Για την χτεσινή επέτειο των εξήντα χρόνων από την εισβολή των χιτλερικών στην Αθήνα του 1941.
Μερικές διαπιστώσεις από την ανάγνωση δύο βιβλίων.
Το πρώτο γραμμένο από τον Χάγκεν Φλάισερ με τίτλο «Στέμμα και σβάστικα» που κυκλοφόρησε ως προσφορά της εφημερίδας «Το Βήμα».
Το δεύτερο με την επιμέλεια του Ηλία Νικολακόπουλου με τίτλο «Εθνική Αντίσταση» που κυκλοφόρησε ως προσφορά της εφημερίδας «Τα Νέα». Δύο ιστορικά πονήματα ούτε της Δεξιάς ούτε της Αριστεράς.
Πρώτο λοιπόν. Η πολιτική ελίτ εγκατέλειψε ανοχύρωτη την χώρα. Παράδειγμα; Βρετανοί πράκτορες εντεταλμένοι να οργανώσουν την ελληνική αντίσταση βρήκαν κλειστή την πόρτα του Σοφούλη. Παράδειγμα; Εντελώς άκαπνες οι σελίδες του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Εθνάρχη που δέκα χρόνια αργότερα κατέφθασε να σώσει την Ελλάδα.
Δεύτερη διαπίστωση. Ο κύριος όγκος των πατριωτών οργανώθηκε στον ΕΛΑΣ.
Τρίτο και βασικό. Η πλειοψηφία των δυνάμεων αυτών δεν ήταν καθαρόαιμοι κομμουνιστές. Τα αιτήματά τους προσομοίαζαν με τις αστικοδημοκρατικές κατακτήσεις των Δυτικών χωρών. Ας πούμε ελεύθερες εκλογές. Ας πούμε αποκαθήλωση της Μοναρχίας. Ας πούμε δημιουργία εθνικού στρατού χωρίς κομματικά κριτήρια και χωρίς ταγματασφαλίτες. Απ’ αυτή την κρίσιμη κεντροαριστερά μάζα άρμεξε ψήφους ο Ανδρέας Παπανδρέου του 1981. Αυτά που έπρεπε να γίνουν το 1945 υλοποιήθηκαν σαράντα χρόνια αργότερα. Απελπιστική καθυστέρηση.
Τέταρτη διαπίστωση ακόμα πιο βασική. Η τραγωδία του Εμφυλίου, της συνέχειας δηλαδή της Αντίστασης, από την μια έστειλε στα ξερονήσια, τα θυμαράκια και στην ξενιτιά, την αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας και από την άλλη ενθρόνισε σε κάθε μικρή εξουσία δοσίλογους και γερμανοτσολιάδες. Τούμπα δηλαδή. Αυτές οι δυνάμεις μετέτρεψαν κάθε οικονομική, δημοσιοϋπαλληλική, ακόμα και αισθητική δραστηριότητα της χώρας σαν τα μούτρα τους. Απ’ αυτό το κρίσιμο ιστορικό σημείο αρχίζει η στρεβλή ανάπτυξη και η αντίστροφη μέτρηση προς την χρεοκοπία. Το συμπέρασμα γνωστό: Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα!
