Και τι δεν μου έχουν σούρει ορισμένοι από τους αναγνώστες του vima.gr, επειδή τόλμησα χθες να σχολιάσω τις πασχαλινές σπατάλες του Έλληνα, που σουβλίζει δυο αρνιά για να φάει το μισό και που πάει διακοπές πέντε φορές το χρόνο, αναθεματίζοντας ταυτόχρονα την κρίση.
«Σιγά μην σου δώσω λογαριασμό που θα ξοδέψω τα λεφτά μου» παρατηρεί ο ένας, σχολιάζοντας την παρατήρησή μου, ότι το Πάσχα ξοδέψαμε σε καφεδάκια, ταβερνάκια και ποτάκια, όσα ξοδεύουμε κανονικά σε δεκαπέντε μέρες. Επειδή δεν έδινες ποτέ λογαριασμό σε κανέναν καημένε μου, σου έστειλε τώρα τον λογαριασμό η Τρόικα και σου έκοψε τα δάνεια η τράπεζα.
«Το πρόβλημα της σπατάλης δεν είναι των ιδιωτών, αλλά του δημοσίου» μου γράφει κάποιος άλλος.
Έτσι είναι… Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι κοιτάζουμε πάντα την καμπούρα του άλλου και ποτέ τη δική μας. Για όλα μας τα προβλήματα πάντοτε κάποιος άλλος φταίει…
Κάποιοι το πήγαν ακόμη παραπάνω, προτείνοντας στον εργοδότη μου να με αποπέμψει για να μην ρυπαίνω άλλο τον δημόσιο λόγο και για να μην γίνω όπως λένε «ο Πάγκαλος της δημοσιογραφίας».
Είναι κι αυτό χαρακτηριστικό μας. Να μην ανεχόμαστε καν μια διαφορετική άποψη, παρά μόνον όσες συμφωνούν με την δική μας.
Με λίγα λόγια, είμαστε και παραμένουμε αμετανόητοι Ελληναράδες. Εκνευριζόμαστε όταν μας επισημαίνουν τα κουσούρια μας και κολακευόμαστε όταν εκθειάζουν τα προτερήματά μας. Είναι λυπηρό να διαπιστώνεις ότι εξακολουθούν να έχουν τέτοιες απόψεις σύγχρονοι πολίτες που ενημερώνονται από το Διαδίκτυο…
Ευτυχώς δεν είναι η πλειοψηφία. Εκείνοι που συμφώνησαν με την διαπίστωση ότι δεν έχουμε βάλει ακόμη μυαλό, είναι πολύ περισσότεροι από εκείνους που δεν θέλουν ακόμη να δουν τι συμβαίνει γύρω τους.
Περισσότερο από όλα όμως, χάρηκα την επιστολή ενός νέου που παραδίδει πίτσες στο κέντρο της Αθήνας. «Ζητάμε σταθερό τηλέφωνο από την πιτσαρία και πολλοί μας λένε ότι έχουν βλάβη και μας δίνουν κινητό» μου γράφει. «Είναι θλιβερό να σου έχουν κόψει το τηλέφωνο και εσύ να συνεχίζεις να παραγγέλνεις πίτσα τέσσερις φορές την εβδομάδα» καταλήγει.
Είπαμε: Αμετανόητοι Ελληναράδες…
