Ένα χρόνο, πέντε μήνες και εικοσιέξη ημέρες μετά τις εκλογές η κυβέρνηση αποφάσισε επιτέλους να ασχοληθεί στα σοβαρά με την ανάπτυξη. Αυτό ήταν το αντικείμενο της σύναξης υπουργών προχθές το βράδυ υπό τον Γιώργο Παπανδρέου κι όπως σημείωναν παριστάμενοι ήταν η πρώτη φορά που το ζήτημα τους απασχόλησε στα σοβαρά με ότι αυτό συνεπάγεται στα ζητήματα ιεράρχησης και συντονισμού.

Τα προβλήματα γνωστά σε όλους, ήτοι το εξής «ένα»: ανεπάρκεια θεσμικού πλαισίου, δηλαδή δαιδαλώδης και αντιφατική νομοθεσία, δηλαδή τερατώδης γραφειοκρατία δηλαδή διαφθορά. Όποιος επενδύει στην Ελλάδα χωρίς να λαδώνει και καταβάλλοντας τους φόρους του είναι είτε ήρωας είτε αφελής.

Το παράδοξο ωστόσο είναι ότι το ζήτημα έφτασε στα υπουργικά κλιμάκια όχι γιατί το αποφάσισε η κυβέρνηση, συνειδητοποιώντας την κεφαλαιώδη σημασία του αλλά επειδή η τρόικα ζήτησε να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις για πρόσθετα έσοδα 50 δισ ευρώ. Μόνο που δεν υπάρχουν πελάτες. Γιατί ποιος θα αγοράσει στην Ελλάδα όταν δεν υπάρχει για παράδειγμα χωροταξικός σχεδιασμός και κινδυνεύει να εμπλακεί σε ατέρμονες διαδικασίες για να ανακαλύψει στο τέλος ότι η επένδυσή του δεν μπορεί να προχωρήσει; Ήθελαν δεν ήθελαν λοιπόν αναγκάστηκαν να αχοληθούν.

Ακόμα και τώρα όμως κοινή γραμμή δεν έχουν. Η κ. Μπιρμπίλη για παράδειγμα απεφάνθη ότι όποιος πουλήσει σήμερα π.χ. τη ΔΕΗ ούτε λίγο ούτε πολύ θα βρεθεί αντιμέτωπος με ειδικό δικαστήριο για απιστία επειδή η κρίση έχει ρίξει την χρηματιστηριακή της αξία. Προφανώς η υπουργός θεωρεί πώς ότι κατεβαίνει ανεβαίνει, αν όμως η χώρα δεν τα καταφέρει και χρεοκοπήσει ή βρεθεί σε παρατεταμένη ύφεση επειδή δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από το βάρος του χρέους, τότε η σημερινή τιμή μπορεί αύριο να μας φαίνεται άπιαστη. Κάτι ξέρουν οι Γιαπωνέζοι που βρίσκονται σε ύφεση την τελευταία δεκαετία και τους χτύπησε και το τσουνάμι.

Να τα πουλήσουμε όλα όσο όσο λοιπόν; Ασφαλώς όχι. Ένα πρόγραμμα γενναίων αποκρατικοποιήσεων ωστόσο -κι ας μην πιάσουμε 50 δισ.- αποτελεί σήμερα την καλύτερη εναλλακτική λύση και για να προστατευτούν τα εισοδήματα από την ανάγκη πρόσθετης λιτότητας και για να μειωθεί το χρέος αλλά και για να μπούνε ιδιωτικά κεφάλαια στην οικονομία και να δημιουργήσουν νέες θέσεις απασχόλησης. Αυτές είναι οι πραγματικές κόκκινες γραμμές!