H είδηση ότι πέθανε η Ελίζαμπεθ Τέιλορ δεν γράφτηκε απλά παντού, αλλά ψιθυρίστηκε και από στόμα σε στόμα – σε έναν κόσμο όπου πυρηνικά εργοστάσια σιγοβράζουν απειλητικά και χώρες βουλιάζουν σε οικονομική απελπισία. Κι όμως, για λίγα λεπτά ο χρόνος σταμάτησε και εικόνες αναβόσβησαν στο μυαλό όλων. Το κόκκινο κραγιόν της «Λυσσασμένης Γάτας», το λευκό μαγιό του «Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι», τα παθιασμένα φιλιά με τον Μοντγκόμερι Κλιφ στο «Μια Θέση στον Ήλιο», το θυμωμένο στόμα της «Βιρτζίνια Γουλφ», το εκτόπισμα της «Κλεοπάτρας». Η ελιά στο μάγουλο. Τα μάτια, το βλέμμα, το βιολετί τους χρώμα.
Κάποιοι απαρίθμησαν από την αρχή όλους τους εραστές και τους γάμους της, κάποιοι ανέσυραν τη λίστα με τα διάσημα πολύτιμα διαμάντια της. Κάποιοι θυμήθηκαν τις αυτοκαταστροφικές αμαρτίες της και κάποιοι προσκύνησαν την ακτιβίστρια Αγία που έβγαλε το AIDS από το γκετοποιημένο του περιθώριο.
Το facebook πλημμύρισε από youtube βίντεο διάσημων σκηνών της. Το twitter προσπάθησε να χωρέσει επικήδειους σε 140 χαρακτήρες.
{{{ moto }}}
Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ πέθανε σε ηλικία 79 ετών, από καρδιακή ανεπάρκεια – έχοντας υποστεί εγχειρήσεις για όγκο στον εγκέφαλο, καρκίνο του δέρματος, πνευμονικά οιδήματα, τραχειοτομές, προχωρημένη οστεοπόρωση και ισχιακά προβλήματα που την καθήλωναν σε αναπηρική καρέκλα.
Τίποτα από αυτά όμως δεν ήταν το πρώτο που σκεφτήκαμε όλοι. Λες και η αρρώστια δεν μπορούσε να την τσαλακώσει. Λες και η εικόνα της φιλτραριζόταν πάντα μέσα από το φως μίας κινηματογραφικής μηχανής που πρόβαλε το μουτράκι της σε ένα αέναο άφθαρτο κοντινό.
Αυτό δεν ήταν βέβαια η Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Αυτό ήταν το Χόλιγουντ. Ο μύθος. Και πάνω από όλα η ανάγκη μας να τον συντηρούμε.
Έναν μήνα πριν (ειρωνικά στα γενέθλιά της στις 27 Φεβρουαρίου) τα βραβεία Όσκαρ, τα οποία παρακολούθησε από το δωμάτιο του νοσοκομείου της στο Λος Άντζελες, έκαναν μία εκτεταμένη υπόκλιση στο Old Hollywood ανασύροντας μέχρι και τον μακαρίτη Μπομπ Χόουπ ως τρισδιάστατη ψευδαίσθηση για να τα ξαναπαρουσιάσει.
Οι πραγματικοί παρουσιαστές, Αν Χάθαγουεϊ και Τζέιμς Φράνκο, ήταν επιλεγμένοι επίτηδες για το νεαρό της ηλικίας τους και την δύναμή τους πάνω στο κοινό των 18-25. Οι υποψήφιοι για Όσκαρ σκηνοθέτες ανήκαν στην γενιά των 00ς. Όλα έχουν κυριολεκτικά και δημιουργικά προχωρήσει από την εποχή που το Χόλιγουντ ήταν «χρυσό», η οθόνη «ασημένια» και οι ταινίες άνοιγαν και έκλειναν με fade πάνω στα λαμπερά πρόσωπα πρωταγωνιστών.
Φαίνεται όμως ότι το θέλουμε πίσω. Αν όχι όλο, ένα κομμάτι του. Χρειαζόμαστε το άφθαρτο, το άσπιλο, το απαστράπτον, το μυθικό. Το ψέμα.
Στις ημέρες μας οι σταρ είναι μία παπαράτσι φωτογραφία μακριά. Έχουν προσωπικά sites και ξέρουμε κάθε βιογραφική τους λεπτομέρεια. Έχουν twitter και ξέρουμε πού ακριβώς βρίσκονται την κάθε στιγμή. Τους κατασκοπεύουμε around the clock, αλλά χωρίς να το καταλάβουμε, μπουχτίζουμε και τους απομυθοποιούμε.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ίσως να μη χρειαζόμαστε άλλους ήρωες. Αλλά τότε δεν εξηγείται αυτό που συνέβη με την grand damme Λιζ Τέιλορ. Η συνολική μας θλίψη και ταπεινή υπόκλιση σε κάτι πολύτιμο, σπάνιο, παλιό που μας αποχαιρετά για πάντα.
Παντοτινά τα διαμάντια της Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Παντοτινά και τα τατουάζ της Αντζελίνας Τζολί. Κανονικά δε θα έπρεπε να έχει σημασία – το χολιγουντιαντό προϊόν μας προσφέρεται ακόμα ατόφιο προς κατανάλωση.
Κι όμως, ανατριχιάσατε και στη σύγκριση – έτσι δεν είναι;
