Άρθρο του Claus Hulverscheidt στη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung
Η ευκολοπιστία του ανθρώπου ήταν στη διάρκεια των χρόνων ιδιαίτερα εμφανής όταν ένας λαός είχε πληγεί από μια πραγματική κρίση. Σε μια τέτοια κατάσταση εμφανίζονται πάντα οι τσαρλατάνοι που προτείνουν απλές λύσεις, ενώ την ίδια στιγμή εντοπίζουν και τον ανάλογο αποδιοπομπαίο τράγο.
Και η πρόσφατη κρίση χρέους στην Ευρώπη ανέσυρε στην επιφάνεια τους αποκλειστικά δικούς της «επαίοντες». Είναι αυτοί που στους μεν Γερμανούς συνιστούν την επιστροφή στο γερμανικό μάρκο στους δε Ελληνες να πουλήσουν όλα τα νησιά τους.
Σε τέτοιου είδους συμβουλές τους τελευταίους μήνες η Ανγκελα Μέρκελ δεν έτεινε ευήκοον ούς. Αντιθέτως, στο τέλος της εβδομάδας θα συγκατατεθεί στην εγκαθίδρυση ενός μόνιμου μηχανισμού προστασίας για την Ευρωζώνη. Και δικαιολογημένα: Αφενός, γιατί καμιά χώρα της ΕΕ δεν έχει ωφεληθεί τόσο πολύ από την εισαγωγή του ευρώ, όσο η Γερμανία.
Αφετέρου, και οι γερμανοί επιχειρηματίες και πολιτικοί δεν είναι εντελώς αθώοι για τη σημερινή κρίση καθώς έστρεψαν όλο τον οικονομικό δυναμισμό της χώρας μονόπλευρα στις εξαγωγές, συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία μεγάλων οικονομικών ανισοτήτων εντός της ζώνης του Ευρώ.
Στο σημείο αυτό, το συνολικό πακέτο που πρόκειται να αποφασίσουν την Παρασκευή οι ευρωπάιοι ηγέτες είναι ακόμα πιο βελτιωμένο. Περιλαμβάνει σαφείς ρυθμίσεις ως προς τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες ένα κράτος που αντιμετωπίζει δυσκολίες μπορεί να ζητήσει την αλληλεγγύη των εταίρων.
Στο ερώτημα όμως ποιός πρέπει να συμβάλει ώστε να εκλείψουν οι οικονομικές ανισότητες και με ποιο τρόπο θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της Ευρώζωνης ως συνόλου, οι απαντήσεις δεν είναι ξεκάθαρες.
Το ίδιο ισχύει και για χώρες όπως η Ελλάδα που παρόλες τις προσπάθειες περικοπών και όλες τις βοήθειες των εταίρων μάλλον δεν θα μπορέσει να μειώσει το βάρος του χρέους σε ανεκτά επίπεδα και επομένως το μόνο που τους απομένει είναι η αναδιάρθρωση του χρέους.Οποιος θέλει να προλάβει τους τσαρλατάνους πρέπει να δώσει και ξεκάθαρες απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά.
