Ολος ο κόσμος καταδικάζει την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών. Και δεν έχει άδικο. Πρέπει όμως να υποθέσουμε ότι ταυτόχρονα δεν αντέχει και τη γλώσσα της καθημερινότητας και της ειλικρίνειας.
Από την περασμένη Κυριακή βρήκαμε τον νέο «ανθέλληνα». Και αυτός είναι ο Ντομινίκ Στρος-Καν. Ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ετοιμάζεται να διεκδικήσει την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας. Οι δημοσκοπήσεις είναι γι΄ αυτόν ιδιαίτερα ευνοϊκές. Ενώ είναι αρνητικές για τον νυν πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί που όσο πλησιάζουν οι εκλογές του 2012 χάνει συνεχώς έδαφος. Ο Στρος-Καν πρέπει βέβαια να κερδίσει πρώτα τη δύσκολη μάχη μέσα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα που θα αποφασίσει αν θα είναι υποψήφιος ή όχι. Το πρόβλημά του είναι ότι οι σημερινές υποχρεώσεις του στο ΔΝΤ τού απαγορεύουν ρητά, όσο δεν παραιτείται, κάθε ανάμειξη στη γαλλική εσωτερική πολιτική. Δεν του απαγορεύουν να είμαι όμως επικοινωνιακά παρών και η επικοινωνιακή τακτική του είναι προσεγμένη και ισχυρή.
Σε μια εκπομπή του γαλλικού Κανάλ+ που είχε τον χαρακτήρα «πορτρέτου» και όχι επίσημης συνέντευξης ο Στρος-Καν την περασμένη Κυριακή αναφέρθηκε και στην ελληνική υπόθεση. Λογικό:
θα τη βρει μπροστά του αν τελικά δώσει τη μάχη της προεδρίας. Πώς αυτός, σοσιαλδημοκράτης, προσυπέγραψε το σκληρό μνημόνιο και δεν είναι αυτό κακός οιωνός για το πώς θα διαχειριστεί και τα γαλλικά δημοσιονομικά προβλήματα;
Και να τι είπε: «Η Ελλάδα ήταν στη χειρότερη δυνατή δημοσιονομική κατάσταση. Καταλαβαίνω τον κόσμο που διαμαρτύρεται για τα μέτρα. Αλλά οι περισσότεροι Ελληνες φοροδιαφεύγουν και αυτό είναι ένα από τα αίτια της κρίσης». Υπάρχει κανείς εδώ που να διαφωνεί;
Αυτό είπε λοιπόν, αλλά δεν το είπε έτσι. Το είπε χωρίς να χρησιμοποιήσει ξύλινη γλώσσα αλλά σε «καθημερινά γαλλικά». Η λέξη «merde» (σκατά) ανήκει σε αυτά τα γαλλικά, τη χρησιμοποιούν όλοι οι Γάλλοι όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση και κανείς δεν την «παίρνει τοις μετρητοίς». Οπως και εμείς για άλλες λέξεις. Που αν τις παίρναμε τοις μετρητοίς θα αλληλοσκοτωνόμασταν.
Παράπονο, δίκαιο: δεν αναφέρθηκε ο Στρος-Καν στις θυσίες του ελληνικού λαού. Δεν ήταν αφιερωμένη όμως η εκπομπή στην Ελλάδα αλλά σε μια προσπάθεια να δουν οι Γάλλοι έναν Στρος-Καν με παγκόσμιο ρόλο, συνομιλητή όλων των ηγετών, αλλά και (πράγμα πιο δύσκολο…) «καθημερινό», απλό, προσιτό. Που εκφράζεται «όπως όλος ο κόσμος». Οπως τόσο συχνά, ως την υπερβολή, και ο Σαρκοζί.
Πάντως, ας πρόσεχε. Γιατί τελικά, μάλλον και αυτός, που σκοπεύει μάλιστα να μας επισκεφθεί, «est dans la merde». Ευγενικά, είναι σε δύσκολη θέση…
somerit@otenet.gr

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ