Παρ΄ όλη την απόγνωση που επικρατεί στην Ουάσιγκτον σχετικά με την επιβολή ή μη ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη, ο πτέραρχος Μέριλ Μακ Πικ, πρώην αρχηγός της Πολεμικής Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών, τάσσεται υπέρ. Εχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 6.000 ώρες πτήσεις, οι μισές σε πολεμικά αεροσκάφη, και βοήθησε στην επίβλεψη των ζωνών απαγόρευσης πτήσεων στο Ιράκ και στην Αδριατική. Σήμερα έχει σαστίσει με αυτό που αποκαλεί «κλαψούρισμα και τρίξιμο δοντιών» για την επιβολή μιας τέτοιας ζώνης στη Λιβύη.
Τηλεφώνησα στον πτέραρχο Μακ Πικ για να μου πει τη γνώμη του σχετικά με το ζήτημα και ήταν απολαυστικά ωμός: «Δεν μπορώ να φανταστώ πιο εύκολο στρατιωτικό πρόβλημα» είπε. «Αν δεν μπορούμε να επιβάλουμε μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από μια δύναμη ούτε τρίτης κατηγορίας όπως η Λιβύη, τότε καλύτερα να πάρουμε πολλά χρήματα από τον στρατιωτικό μας προϋπολογισμό και να τα ξοδέψουμε σε κάτι πιο χρήσιμο». Και συνέχισε: «Αν απλώς πετάξουν μερικά μαχητικά αεροσκάφη στον εναέριο χώρο των φιλικών κρατών, θα είναι αρκετό για να καθηλώσουμε την πολεμική αεροπορία της Λιβύης, κάτι που είναι και ο αντικειμενικός στόχος».
Αναγνωρίζω ότι οποιαδήποτε επέμβαση κρύβει απρόβλεπτους κινδύνους και, ειλικρινά, είναι θετικό που ένας πρόεδρος μετράει ως το δέκα προτού αποφασίσει να αναλάβει στρατιωτική δράση. Ελπίζω όμως ο Ομπάμα να μη μετρήσει ως το άπειρο. Αν η κυβέρνηση Ομπάμα υπερβάλει ως προς τους κινδύνους της επιβολής ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, τότε φαίνεται να υποβαθμίζει τη σημασία της συνεχιζόμενης αδράνειας. Υπάρχει κίνδυνος αυτό να τελειώσει όπως οι ανεπιτυχείς εξεγέρσεις στην Ουγγαρία το 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968 ή στο Νότιο Ιράκ το 1991.
Υπήρξα πολέμιος της εισβολής στο Ιράκ, αλλά αυτό διαφέρει. Δεν θα χρειαζόταν να στείλουμε χερσαίες δυνάμεις στη Λιβύη και η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων θα επιβαλλόταν έπειτα από αίτημα των ανταρτών της Λιβύης καθώς και έξι αραβικών κρατών στον Κόλπο. Επομένως ας θυμηθούμε τους κινδύνους της αδράνειας- και ας μην πανικοβαλλόμαστε.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
