Tελικά έχουμε μπερδευτεί όλοι. Για περισσότερο από ενάμιση χρόνο τώρα αδυνατούμε να δώσουμε μια συγκροτημένη απάντηση σε βασικά ερωτήματα που διαγράφουν το πλαίσιο της οικονομικής πολιτικής. Συγκεκριμένα τα τρία ερωτήματα που περιμένουν απάντηση είναι:
Μπορεί η ελληνική οικονομία να διαχειριστεί τα τοκοχρεολύσια των επόμενων ετών χωρίς την παροχή βοήθειας;
Είναι εφικτός ο στόχος της επίτευξης δημοσιονομικού πλεονάσματος σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα;
Μπορεί να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας αποκλειστικά με την εσωτερική υποτίμηση;
Τον τελευταίο καιρό σ’ αυτά τα τρία βασικά ερωτήματα οι απαντήσεις ποικίλουν ανάλογα με πότε και ποιος δίνει την απάντηση. Ξεκινάμε από την διακηρυγμένη θέση ότι «.. η Ελλάδα μπορεί μόνη της να διαχειριστεί το χρέος της ..», «.. η ελληνική οικονομία θα γνωρίσει σύντομα θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης…» και ότι «..θα μπορούσε να περικλείεται και στο σύνταγμα ο δημοσιονομικός όρος για μηδενισμό του ελλείμματος…» (δανείζομαι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών). Από την άλλη μεριά έχουμε σωρεία δηλώσεων για την ανεπάρκεια των ευρωπαϊκών πολιτικών για την στήριξη των υπερχρεωμένων οικονομιών, την χρονική μετάθεση των διαρθρωτικών πολιτικών που θα μπορούσαν να μηδενίσουν το έλλειμμα και τις δηλώσεις του ΥπΟι.και Οικ. ότι η διαδικασία προσαρμογής θα είναι μακροχρόνια.
Όλα αυτά τα αμφίσημα μηνύματα έχουν τρία αποτελέσματα.
Προκαλούν σύγχυση στις διεθνείς κεφαλαιαγορές απομακρύνοντας ακόμα περισσότερο την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στις διεθνείς κεφαλαιαγορές.
Αδυνατούν να δομήσουν την απαραίτητη κοινωνική και την πολιτική συναίνεση και διεγείρουν τα κοινωνικά αντανακλαστικά των οργανωμένων κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων.
Επιτρέπουν την συνέχιση του μεταβατικού σταδίου από την μεριά των ευρωπαίων εταίρων και την αναβολή της οποιασδήποτε απόφασης μια και τους δίνουμε την εντύπωση ότι το πρόβλημα είναι διαχειρίσιμο.
Φοβάμαι ότι όσο αναβάλλουμε την παροχή πραγματικών απαντήσεων στα παραπάνω κάνουμε ακόμα πιο δυσεπίλυτο το πρόβλημα. Πάνω από όλα όμως αποδεικνύουμε ότι προσπαθούμε να επιλύσουμε ένα πρόβλημα που δεν το κατανοούμε και το διαχειριζόμαστε αποκλειστικά με πολιτικά και επικοινωνιακά κριτήρια.
*Ο κ. Διον. Χιόνης είναι Καθηγητής Οικονομικών ΔΠΘ
