ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times
Είναι ο αραβικός κόσμος ανέτοιμος για την ελευθερία; Ένα στερεότυπο λέει ότι κάποιοι λαοί – Άραβες, Κινέζοι και Αφρικανοί – είναι «ασύμβατοι» με την δημοκρατία. Πολλοί φοβούνται ότι το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι το χάος όπως στη Σομαλία, ο εμφύλιος όπως στο Ιράκ ή η καταπίεση όπως στο Ιράν.
Ετσι, με ένα μεγάλο τμήμα της Μέσης Ανατολής σε εξέγερση, ας θέσουμε κατευθείαν ένα μη πολιτικώς ορθό ερώτημα: είναι οι Άραβες πολιτικώς ανώριμοι για να χειριστούν την δημοκρατία;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κίνδυνοι είναι πολλοί: η ανατροπή του σάχη στο Ιράν, του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ, του Τίτο στην Γιουγκοσλαβία, οδήγησαν σε νέα καταπίεση και νέα αιματοχυσία. Οι Κογκολέζοι γιόρτασαν την πτώση του δικτάτορά τους το 1997, αλλά ο εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται από τότε είναι η πιο φονική σύγκρουση που διεξάγεται στον πλανήτη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αν η Λιβύη γίνει ένα δεύτερο Κογκό, αν το Μπαχρέιν γίνει δορυφόρος του Ιράν, αν η Αίγυπτος περάσει στον έλεγχο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, οι απλοί πολίτες μπορεί να νοσταλγήσουν τους πρώην δικτάτορες.
«Πριν από την επανάσταση, ήμασταν σκλάβοι, και τώρα είμαστε οι σκλάβοι των πρώην σκλάβων», είπε ο Λου Ξουν, ο μεγάλος κινέζος συγγραφέας, μετά των πτώση της δυναστείας Κινγκ. Είναι άραγε αυτό το μέλλον της Μέσης Ανατολής;
Προσωπικά, δεν το νομίζω. Επιπλέον, αυτή η λογική μου φαίνεται ότι προσβάλλει τον ανελεύθερο κόσμο. Στην Αίγυπτο και το Μπαχρέιν, τις τελευταίες εβδομάδες, γενναίοι άνδρες και γυναίκες αψηφούν τα δακρυγόνα και τις σφαίρες για την ελευθερία, την οποία εμείς θεωρούμε δεδομένη. Πώς λοιπόν μπορούμε να λέμε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι για μια δημοκρατία για την οποία είναι πρόθυμοι να πεθάνουν;
Οι αγωνιστές της δημοκρατία στη Μέση Ανατολή έχουν υποφέρει αφάνταστα στα χέρια δικτατόρων που είναι σύμμαχοί μας – και όμως επιμένουν.
Στο Μπαχρέιν, πρώην πολιτικοί κρατούμενοι λένε ότι τους έφεραν στη φυλακή τις γυναίκες τους και τους απείλησαν ότι αν δεν ομολογήσουν θα τις βιάσουν μπροστά στα μάτια τους. Αυτό, ή πιο συμβατικά βασανιστήρια, οδήγησαν σε προσωρινές ομολογίες, και όμως επί χρόνια ή δεκαετίες αυτοί οι άνθρωποι επέμειναν στον αγώνα για δημοκρατία. Και εμείς αναρωτιόμαστε αν είναι αρκετά ώριμοι για να την διαχειριστούν;
Το κοινό στοιχείο του εφετινού κινήματος για την δημοκρατία, από την Τυνησία μέχρι το Ιράν και από την Υεμένη μέχρι την Λιβύη, είναι αυτό το φοβερό κουράγιο. Μου φαίνεται λοιπόν πολύ ανόητο να λέμε ότι λαοί που πεθαίνουν για την δημοκρατία δεν είναι έτοιμοι για αυτήν.
