Από την εποχή που η Ρόζα Παρκς αρνήθηκε να παραχωρήσει σε έναν λευκό τη θέση της στο λεωφορείο διεκδικώντας ίσα δικαιώματα για τους μαύρους Αμερικανούς έχει κυλήσει πολύ νερό στο ποτάμι της πολιτικής ανυπακοής. Και αν η ενέργεια εκείνη δικαιώθηκε ιστορικά, καθώς σηματοδότησε την απαρχή της διεκδίκησης πολιτικών δικαιωμάτων για τους μαύρους, οδηγώντας σε θεσμική κατοχύρωσή τους (ας μην ξεχνάμε ότι σήμερα οι ΗΠΑ έχουν μαύρο πρόεδρο), αυτό σημαίνει πως μπορούμε να δικαιολογήσουμε κάθε ενέργεια που ξεφεύγει από τα όρια της νομιμότητας; Από τις βίαιες διαμαρτυρίες των κατοίκων της Κερατέας κατά της δημιουργίας ΧΥΤΥ στην περιοχή τους, παρά τις εναντίον τους δικαστικές αποφάσεις, ως το κίνημα κατά των διοδίων και κατά αύξησης της τιμής των εισιτηρίων στα μέσα μεταφοράς, ένα ρεύμα ανυπακοής σε αποφάσεις της πολιτικής εξουσίας δείχνει να εξαπλώνεται στην κοινωνία. Πρόκειται για μια καινούργια μορφή πολιτικής δράσης που θα δικαιωθεί ιστορικά ή για μια εκδήλωση αυθαιρεσίας που ξεπερνά τα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας;