ΤΟ ΒΗΜΑ – ΤΗΕ NEW YORK TIMES
Βρίσκομαι στην πλατεία Ταχρίρ, στο Κάιρο. Γύρω μου βρίσκονται συγκεντρωμένοι Αιγύπτιοι όλων των ηλικιών, ανάμεσα τους και μια γυναίκα καλυμμένη τόσο πολύ με τη χαρακτηριστική ισλαμική ενδυμασία, ώστε το μόνο που διακρίνω είναι τα δυο της μάτια. Βγάζει κι αυτή, όπως κι εγώ και πολλοί άλλοι, φωτογραφίες με το κινητό της τηλέφωνο. Βιντεοσκοπούμε έναν γενειοφόρο άντρα που χοροπηδάει ευτυχισμένος φωνάζοντας «Είμαι ελεύθερος ! Είμαι ελεύθερος!», λες και η στιγμή αυτή δεν θα επαναληφθεί ποτέ.
Αυτό δεν πιστεύουμε όλοι μας; Γράφω 40 χρόνια για ζητήματα Μέσης Ανατολής κι είναι η πρώτη φορά που βλέπω κάτι τέτοιο στην πλατεία Ταχρίρ. Σε μια χώρα όπου η αλήθεια και οι διάφοροι θιασώτες της συνθλίβονταν εδώ και δεκαετίες υπό το βάρος ενός πολιτικού αυταρχισμού και ενός θρησκευτικού Μεσαίωνα, ξαφνικά η Αίγυπτος ανακαλύπτει την ελευθερία. Και η ελευθερία αυτή διαχέεται στην ατμόσφαιρα ορμητικά, σαν νερό από πυροσβεστική αντλία.
Ξέρω πως πολλοί επαΐοντες επί του αιγυπτιακού ζητήματος λένε ήδη πως όλη αυτή η κοινωνική αναταραχή σύντομα θα κοπάσει. Ίσως. Αλλά ξεχάστε για λίγο όλους τους «ειδικούς» κι ακούστε αυτούς τους ανθρώπους, που έμεναν τοσο καιρό σιωπηλοί, να φωνάζουν και να γιορτάζουν το γεγονός πως πλέον η φωνή τους μπορεί και ακούγεται.
Ο,τι συμβαίνει στην πλατεία Ταχρίρ δεν είναι ένα θρησκευτικό γεγονός: είναι ένα γεγονός που αφορά όλη την Αίγυπτο. Κι αυτό ακριβώς είναι κάτι ταυτόχρονα θετικό αλλά και αρνητικό. Θετικό, γιατί όλη η κοινωνία είναι συνγεντρωμένη εδώ. Αρνητικό, γιατί κανείς δεν ηγείται επισήμως αυτής της συγκέντρωσης.
Η αίσθηση που υπάρχει είναι πως το παρόν πολιτικό καθεστώς και οι εκπρόσωποι του έχουν κλέψει κάτι πολύ περισσότερο από χρήματα και περιουσίες: έκλεψαν όλες τις ελπίδες και το μέλλον της αιγυπτιακής νεολαίας, της νέας γενιάς μιας χώρας με τόσο μεγάλη ιστορία και πολιτισμό αιώνων.
Την ώρα που διέσχιζα την πλατεία, μέσα στο μυαλό μου διεξαγόταν ένας ιδιότυπος πυγμαχικός αγώνας: από τη μια, το μυαλό μου μου υπενθύμιζε διαρκώς πως «δεν βρίσκεσαι σε μια περιοχή της Γης όπου παρόμοιες καταστάσεις έχουν χαρούμενο τέλος. Εδώ νικάνε μόνο οι κακοί της ιστορίας». Κι από την άλλη, τα μάτια μου έλεγαν «κοίτα και να θυμάσαι τί είδες. Γύρω σου συμβαίνει κάτι ολότελα καινούργιο».
Αυτό το «κάτι» είναι η τιτάνια προσπάθεια ανάμεσα στις δυο αντιμαχόμενες πλευρές: την κουρασμένη, αλλά ακόμη ισχυρή γενιά πολιτικών που ηγήθηκαν του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1952 και της νέας γενιάς, αυτής του 2011, η οποία βγαίνει στους δρόμους χωρίς όπλα και τανκ, αλλά με το δίκιο στο πλευρό της. Δεν ξέρω τι θα συμβεί στο κοντινό μέλλον, δεν ξέρω κατά πόσον ο λαός θα καταφέρει να διαπραγματευτεί ένα νέο Σύνταγμα από κοινού με τη στρατιωτική ηγεσία. Ο,τι όμως και αν συμβεί, θα έχει αλλάξει το πρόσωπο της Αιγύπτου.
