Η εφαρμογή των κανόνων Δικαίου στην περίθαλψη

Η βασική αρχή της νομοθεσίας ορίζει πως το νομικό καθεστώς οφείλει να είναι εναρμονισμένο με την γενική περί δικαίου αντίληψη. Στην προκειμένη περίπτωση γενικοί κανόνες όπως η «ελεύθερη» επιλογή λειτουργού της Υγείας και η ενιαία αμοιβή –κατ΄αποκοπήν ή ανά συνεδρία- σαφώς και συναντά την καθολική επικρότηση από τους ασφαλισμένους.

Στοιχεία όπως, η διαφοροποίηση του «τιμοκαταλόγου» βάσει τίτλων σπουδών, κατοχής πανεπιστημιακής θέσης ή απασχόλησης σε επώνυμα δημόσια ή ιδιωτικά νοσηλευτήρια, μάλλον δεν θα πρέπει να επηρεάζουν την νομοθετική εξουσία.

Το γεγονός πως η Ελλάδα διαθέτει τις περισσότερες «πρωτιές» σε διεθνές επίπεδο (αριθμός ιατρών, βαθμός συγκέντρωσης ειδικοτήτων σε αντίθεση με τον πληθυσμό, δείκτης συνταγών ανά ασφαλισμένο/έτος, ποσότητα φαρμακευτικών σκευασμάτων κ/κ ετησίως, δημόσια και ιδιωτική δαπάνη ως ποσοστό του Α.Ε.Π κ.τ.λ) μας κατατάσσει σε ειδική κατηγορία του «τι δεν πρέπει» να γίνεται, μιλώντας για κράτη της κατηγορίας τουλάχιστον αναπτυσσόμενων χωρών.

Η εξοργιστική δημόσια αντίθεση του συνόλου των Ιατρικών Συλλόγων και των πανεπιστημιακών διδασκάλων περί «ανατροπής» κεκτημένων και «υποβάθμιση» του λειτουργήματος (δεν πιστεύουμε ότι οι ανωτέρω εκπροσωπούν την πλειοψηφία των συναδέλφων τους), ενδεχομένως να σημαίνει ότι η κυβερνητική πρόθεση και η επιμονή του Υπουργείου Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης βρίσκεται σε σωστή κατεύθυνση.

Η απόφαση της Διοίκησης του Ι.Κ.Α. για την παροχή δυνατότητας σε όλους τους δικαιούχους περίθαλψης για προσφυγή δωρεάν σε όλους τους συμβεβλημένους με τον Ο.Π.Α.Δ. και τον Ο.Α.Ε.Ε. ιατρούς, αφενός αποφορτίζει την πίεση που ασκείται στους αιτούντες ιατρικής βοήθειας, αφετέρου αποτελεί την «χρυσή» ευκαιρία της διαπίστωσης των πραγματικών αναγκών προσέλευσης στα ιατρεία, εξαιρουμένης της επανάληψης συνταγογράφησης ή και κοινωνικής επαφής με τον οικείο ιατρό, δίκην «ψυχολογικής» υποστήριξης.

Το παράλληλο μέτρο της επιβολής «εισιτηρίου» στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων ουσιαστικά δεν αποτελεί σημαντική πηγή εσόδων έναντι του εξωφρενικού «κόστους» λειτουργίας του Ε.Σ.Υ, παρά στοιχειώδες «αντίμετρο» στην άνευ σημαντικού λόγου προσέλευση δεκάδων «υποθετικών» περιπτώσεων μη χρηζόντων άμεσης ιατρικής βοήθειας και γνώμης.

Σε ό,τι σχετίζεται τέλος με την αντιμετώπιση της απαίτησης των πανεπιστημιακών ιατρών για την δυνατότητα παράλληλης άσκησης ιδιωτικής ιατρικής,πέραν του ωραρίου στις μονάδες του Ε.Σ.Υ. υπάρχει ίσως μια ευκαιρία διαπίστωσης του «ευλόγου» του αιτήματος: