Ο επερχόμενος, ο πρώτος μετά Μνημόνιον, χρόνος θα αποδειχθεί κατά τους επαΐοντες και ο πλέον κρίσιμος. Κατά τη διάρκειά του η πατρίδα μας είτε θα πάρει οριστικά την άγουσα προς την έξοδο από το ευρώ και την τυπική της χρεοκοπία είτε θα παραμείνει με ανοιχτές τις προοπτικές της για ανάκαμψη και ανάπτυξη. Ολοένα περισσότεροι παραδέχονται ότι το παραπάνω στοίχημα είναι κάθε άλλο παρά αμιγώς ελληνικό. Πως η δική μας σωτηρία προαπαιτεί την ισχυρή και αταλάντευτη βούληση της Ευρωπαϊκής Ενωσης να εξακολουθήσει να υπάρχει και να διαδραματίζει βαρύνοντα διεθνή ρόλο. Πως με τυχόν ελληνική «καταστροφή» (τα εισαγωγικά σημαίνουν ότι η ζωή, έτσι κι αλλιώς, πάντοτε συνεχίζεται) θα ξεκινήσει το ξήλωμα του ευρωπαϊκού πουλόβερ και ο κόσμος εφεξής δεν θα είναι διόλου όπως τον ξέρουμε…
Το ερώτημα που αφορά κατά μείζονα λόγο όλους εμάς, τους έλληνες πολίτες, είναι πώς θα πορευτούμε όχι έπειτα από πιθανή «καταστροφή», μα ύστερα από ενδεχόμενη σωτηρία. Σε ποιους πυλώνες και με ποιες αρχές θα επανοικοδομήσουμε την κοινωνία μας.
Τα κυβερνητικά μέτρα, που με τραυματική συχνά βιασύνη και βιαιότητα, αποφασίστηκαν από τον περασμένο Μάιο έως σήμερα, χωρίζονται, κατά τη γνώμη μου, σε δύο κατηγορίες:
Σε εκείνα, πρώτον, τα οποίακαι αν δεν είχε ακόμη ενσκήψει η κρίση- θα όφειλαν να ληφθούν, ώστε να διορθωθούν πάγιες στρεβλώσεις και αδικίες: Η κατάργηση των σκανδαλωδών προνομίων συγκεκριμένων συντεχνιών. Το κλείσιμο άχρηστων και ζημιογόνων αποφύσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που η λειτουργία τους βάραινε στις πλάτες μας. Η ανασύνταξη του φοροεισπρακτικού μηχανισμού με συνεπαγόμενη πάταξη της φοροδιαφυγής…
Σε εκείνα, δεύτερον, που στράφηκαν εναντίον των εύκολων στόχων και θεμελίωσαν τις κατηγορίες περί πανικόβλητης ή και αντιλαϊκής κυβέρνησης: Περικοπές σε χαμηλούς μισθούς και συντάξεις. Αύξηση της έμμεσης φορολογίας, η οποία στρέφεται επί δικαίων και αδίκων και συν τοις άλλοις νεκρώνει την αγορά. Περιορισμός του εκ των προτέρων ανεπαρκούς κοινωνικού κράτους, με οδυνηρές συνέπειες στη δημόσια Υγεία και Παιδεία, στην προστασία
της μητρότητας, σχεδόν σε κάθε τμήμα ανυπεράσπιστου πληθυσμού.
Καθήκον κάθε συνειδητού πατριώτη είναι να υποστηρίξει θερμά την πρώτη κατηγορία μέτρων- ξεπερνώντας ενδεχομένως ταμπού δεκαετιών- αλλά να αντισταθεί εξίσου δυναμικά στη δεύτερη κατηγορία. Αμα δεν γίνει αντιληπτό πως η ανάπτυξη προϋποθέτει την αλληλεγγύη, ότι η σωτηρία μας εξαρτάται από τη σωτηρία και του διπλανού μας, ότι καμία κοινωνία δεν πρόκοψε ακρωτηριάζοντας το ευπαθέστερο κομμάτι της και πετώντας το στη φτώχεια… τότε η Ελλάδα η οποία θα προκύψει μετά την κρίση θα είναιμε διαφορετικό ίσως τρόπο, αλλά στον ίδιο βαθμό- ασύμμετρη και δυσλειτουργική σαν τη μεταπολιτευτική Ελλάδα που εξεμέτρησε το ζην στο τέλος του 2009.
Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας.
