Η τρέχουσα ειδησεογραφία περί του άκρως πιθανού- πλην αναγκαίου- ενδεχομένου αύξησης των εσόδων από εισφορές και κοινωνικούς πόρους των Φορέων Προνοιακής Συνταξιοδοτικής Ασφάλισης (ΦΠΣΑ) ουσιαστικά θέτει προ των ευθυνών τους, το σύνολο των «εταίρων» της κοινωνικής ασφάλισης, ιδιαίτερα του Δημοσίου Τομέα.
Οπως έχει εκτεθεί με επιχειρήματα, η «εν ου παικτοίς» διαχείριση (;) του Ασφαλιστικού επί σειρά ετών συνιστά τον μεγάλο «ένοχο» της σημερινής φαιάς πραγματικότητας.
Σε αντίθεση με τη μεγάλη πλειονότητα των αντίστοιχων φορέων διεθνώς, στην Ελλάδα το «παιχνίδι» παίχθηκε με λάθος τρόπο:
ελάχιστη συμβολή επενδύσεων και αποδόσεων ως συμβολή στα έσοδα των φορέων.
οι διοικήσεις των ταμείων και οι ασφαλισμένοι- διά των εκπροσώπων τους- επαναπαύτηκαν έναντι βεβαιότητας κάλυψης των διαχειριστικών ελλειμμάτων από το Δημόσιο Ταμείο. οι ασφαλισμένοι, ουδόλως απαίτησαν αλλαγές όταν έπρεπε.
οι αθρόες συνταξιοδοτήσεις δεν είναι ίσως η κύρια, αλλά μια από τις αρνητικές συνέπειες. Οι αλλαγές εν όψει αθρόων συνταξιοδοτήσεων, μετατάξεων και τελικής συνολικής μείωσης των απασχολουμένων σε βάθος μικρού χρόνου επαναφέρουν ίσως το ερώτημα της αναγκαιότητας ουσιαστικής ενοποίησης και ακύρωσης της οικονομικής αυτοτέλειας των ενσωματωμένων στα νέα «υπερΤαμεία» φορέων.
Ο κ. Δημήτριος Ν. Πατσάκης είναι οικονομολόγος.
