Oταν στο δικαστήριο γινόταν επίκληση για την ανήκεστο βλάβη της υγείας του, οι ορθοφρονούντες αντίπαλοί του υπομειδιούσαν ειρωνικά. Δύο χρόνια μετά, μόλις χθες, «Δεν πέθανε» έγραψε κάποιος σε ένα μπλογκ, «κόλπο είναι για να την κάνει, να φύγει στο εξωτερικό». Ιδού ένα αναπάντεχο δώρο που δέχτηκε μετά θάνατον ο Αιμίλιος: την αμφισβήτηση του θανάτου του. Δώρο συνεπές με όλη του τη φιλοσοφική σκέψη. Τη βαθύτατη δυσπιστία του σε κάθε είδους δόγμα, σε κάθε λογής ορθοδοξία και πολιτική ορθότητα που τον είχε οδηγήσει σε έναν συγκροτημένο επιστημολογικό σχετικισμό ο οποίος διέτρεχε όλα του τα βιβλία. Για τους κάθε λογής ηθικολόγους που μας κυκλώνουν όμως όχι μόνο οι πράξεις αλλά και οι περιπέτειες της ριζικής σκέψης εμφανίζονται κυνικές και ανήθικες.

Ο Μεταξόπουλος πάλευε μια ζωή να μην τιθασεύσει το περίσσευμα της σκέψης του και του πάθους του για τη ζωή. Το πλήρωσε πολλαπλά. Τα γνωρίσματα της προσωπικότητάς του δεν βοήθησαν στην έξωθεν καλή μαρτυρία. Ποιοι όμως και με ποια κριτήρια συγκροτούν αυτή την περίφημη «έξωθεν καλή μαρτυρία»; Εχει λεχθεί ότι «κανείς δεν φαίνεται μεγαλύτερος υπέρμαχος της διαφάνειας από έναν ένοχο που δεν κινδυνεύει πια». Η ειρωνεία τελικά παραμένει η μαμή της ιστορίας. Οσο για την ιδέα της παρέκκλισης, αυτή έχει πολλές μορφές… Εχει π.χ. και τη μορφή της κυρίαρχης ατιμωρησίας, της ανομίας, της αναλγησίας, της ανθρωποφαγίας.