Η πρώτη δολοφονία, του Αβελ από τον Κάιν, ήταν φυσικά αδελφοκτονία. Δεν έχουμε φτάσει ακόμη εκεί. Αλλά η ιστορία των δύο ευπαρουσίαστων, ικανότατων εβραιόπουλων από το Βόρειο Λονδίνο, που μαλώνουν μεταξύ τους, έχει συνεπάρει ένα έθνος που ανέκαθεν εκτιμούσε έναν καλό καβγά. Και ο βρετανικός Τύπος βυθίζεται όλο και περισσότερο στο ψυχόδραμα των μονομάχων Μίλιμπαντ.

Ενα κεφάλαιο έκλεισε πια για τους Μίλιμπαντ. Νικημένος από τον «Κόκκινο Εντ», ο Ντέιβιντ Μίλιμπαντ παραιτήθηκε από την πρώτη γραμμή της πολιτικής, αρνούμενος να αναλάβει κάποιο σκιώδες υπουργείο. Πίσω από αυτή την κίνηση κρυβόταν πολύς πόνος: ο 45χρονος Ντέιβιντ εθεωρείτο φαβορί για την ηγεσία των Εργατικών.

Γνωρίζω προσωπικά τον Ντέιβιντ και οφείλω να ομολογήσω ότι τον συμπαθώ: Οπως έχει πει και η Χίλαρι Κλίντον, είναι γοητευτικός και γεμάτος ζωντάνια. Αν και έβγαλε τα γυαλιά, η ταμπέλα του «σπασίκλα» δεν τον εγκατέλειψε- αλλά το μυαλό που του έδωσε την πρωτιά στην Οξφόρδη μόνο σε «φυτό» δεν ανήκει. Είναι άνθρωπος με αξίες, προοδευτικός, αποφασισμένος να ισορροπήσει ανάμεσα σε δικαιοσύνη και ελευθερία. Επίσης, διαθέτει χιούμορ.

Δεν γνωρίζω τον Εντ. Νομίζω όμως ότι η ταμπέλα του «κόκκινου» που του έχουν προσάψει είναι αδικαιολόγητη. Μάλλον το «αδίστακτος» του πάει καλύτερα. Από τα δύο αδέλφια, το φονικό ένστικτο το έχει ο μικρότερος. Ετσι, κήρυξε το τέλος της εποχής των «Νέων Εργατικών», περιέγραψε με περίλυπο ύφος μια κοινωνία όπου «ένας τραπεζίτης βγάζει σε μία ημέρα όσα βγάζει ένας νοσηλευτής σε έναν χρόνο» και εξέπεμψε μια ισχυρή δόση «πράσινης», οικολογικής καλοσύνης.

Και τα κατάφερε- έστω και οριακά. Η «συνταγή» λειτούργησε, σε μια χώρα αυξανόμενων ανισοτήτων, που έχει χάσει τον μπούσουλα ύστερα από μια περίοδο ευημερίας και καταχρήσεων τροφοδοτούμενων από βαριά χρέη. Τα συνδικάτα έδωσαν στον Εντ τη νίκη, με διαφορά μόλις 1,3%. Αλλά ο Εντ ξέρει ότι οι εκλογές κερδίζονται στο κέντρο- και προς τα εκεί θα οδεύσει σύντομα.